Ο Γιάννης Καστρίτης και ο Άρης του... σήκωσαν φέτος αρκετή κουβέντα και η συνεργασία τους ολοκληρώθηκε μετά από τέσσερα χρόνια κοινής πορείας στη δεύτερη θητεία του και το Basketa.gr παρουσιάζει τα έργα και τις ημέρες του Έλληνα τεχνικού, που οπωσδήποτε έκανε για ένα διάστημα τους «κίτρινους» να συζητηθούν ξανά σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ήταν τη σεζόν 2015-2016, όταν όλα κρίθηκαν από μια άστοχη βολή του Βασίλη Καββαδά στο ζευγάρι βολών, που είχε να εκτελέσει, με τον Αρκαδικό να περνά μεν από την Αμαλιάδα με 61-60 έναντι του Κοροίβου, όμως η διαφορά του πρώτου αγώνα απλά ισοφαρίστηκε, με το goal average να μην καταφέρνει να κρατήσει τους Αρκάδες του Γιάννη Καστρίτη στη μεγάλη κατηγορία, στην ισοβαθμία με τους Ηλείους.
Ο Αρκαδικός είχε μόλις κερδίσει την άνοδο την προηγούμενη χρονιά ως δεύτερος από την τότε Α2 Ανδρών και νυν Elite League, με τον Καστρίτη να έχει κάνει μια αρκετά υποσχόμενη αρχή μέχρι τότε, στα 34 χρόνια του, έχοντας τέσσερα χρόνια νωρίτερα αναλάβει χρέη πρώτου προπονητή στη θέση του Γιάννη Σμυρνιώτη, του οποίου είχε υπάρξει βοηθός ανάμεσα στο 2009 και το 2012, ξεκινώντας νωρίς την προπονητική του καριέρα, στα 23 του, λόγω ενός πολύ σοβαρού τραυματισμού που τερμάτισε νωρίς την πορεία του ως αθλητής.
Από εκείνη την χρονιά του Αρκαδικού στην GBL, πάντως, άρχισε να μπαίνει αρκετό νερό στο αυλάκι για τον Έλληνα τεχνικό, καταφέρνοντας να φτάσει μέχρι το να καθοδηγεί σε δύο θητείες τον «Αυτοκράτορα» Άρη, στη δεύτερη περίπτωση δε για μια ολόκληρη τετραετία, από το καλοκαίρι του 2021 μέχρι τις μέρες αυτές, που γράφτηκε το φινάλε μιας σχέσης, που έγινε αρκετά ισχυρή, για να αντέξει σε όσους κλυδωνισμούς θα την οδηγούσαν, τελικά, στην ολοκλήρωσή της με αρκετές αναμνήσεις.
Διατηρώντας μια νοσταλγική μνήμη
Το... πρώτο αίμα ήταν το 2018, όταν είχε προσληφθεί για πρώτη φορά από τους «κίτρινους», οι οποίοι θα επαναλάμβαναν το κάλεσμά τους, ενώ νωρίτερα είχε αφήσει το αποτύπωμά του σε Τρίκαλα και Κύμη, για να ακολουθήσουν μετά την πρώτη θητεία ο Ηρακλής και η Χάποελ Τελ Αβίβ, καθοδηγώντας και την Εθνική Νέων μέχρι τη 10η θέση του Παγκοσμίου Κυπέλλου U19 το 2019.
Στη διάρκεια της τετραετίας του στη Θεσσαλονίκη, κάθε χρόνο σε Ελλάδα και Ευρώπη έδειχνε μια διαρκή βελτίωση και μια σαφή αγωνιστική ταυτότητα, για την οποία είναι αλήθεια, ότι πολλοί κατά καιρούς εξέφρασαν την διαφωνία και την αντίρρησή τους, θεωρώντας πως το παιχνίδι του Άρη ήταν σκληρό υπέρ το δέον και... ουδόλως μπασκετικό.
Η ουσία είναι, βέβαια, ότι ο σύλλογος έφερε στο μυαλό του μερικές μνήμες από όμορφες μέρες, ιδιαίτερα την περσινή σεζόν. Η πορεία μέχρι την τετράδα του πρωταθλήματος και τη δεύτερη φάση του Eurocup, με πολλά μεγάλα αποτελέσματα και αναδεικνύοντας παίκτες, που έφτασαν ακόμη και στο παγκόσμιο προσκήνιο, όπως ο Βασίλης Τολιόπουλος με την Εθνική στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μπαίνοντας ακόμη και στην κουβέντα για το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό στερέωμα, η χρονιά αυτή υπήρξε η πιο επιτυχημένη του Άρη εδώ και χρόνια. Το σπουδαίο «διπλό» στο ΟΑΚΑ είναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα της ομάδας, μένοντας όμως εκεί.
Η επαναφορά της μνήμης αυτής έμεινε... στη μνήμη, με την επόμενη χρονιά να επιφυλάσσει μεν προβλήματα, αλλά και αντιπάλους πιο υποψιασμένους. Η πορεία σε GBL και Eurocup δεν υπήρξε η ενδεδειγμένη, με τον καιρό οι αναφορές στα ζητήματα, που επηρέαζαν το αγωνιστικό κομμάτι για τον Άρη δεν μπορούσαν άλλο να αποτελούν ανάχωμα και, κάπως έτσι, με την ομάδα σε δύσκολη κατάσταση πια, η ώρα για τον χωρισμό είχε έρθει.
Το σίγουρο είναι, ότι ο Γιάννης Καστρίτης δε δίστασε ποτέ να κολυμπήσει στα βαθιά και άφησε το στίγμα του σε έναν από τους ανέκαθεν, λόγω προφανών αιτιών, απαιτητικούς συλλόγους, γεγονός που ήδη αποτελεί κάτι το σημαίνον, αναζητ
