Ο Ορθοπαιδικός Χειρουργός και Αθλητίατρος, Εμμανουήλ Μπριλάκης, «φιλοξενήθηκε» στο EOK WebRadio και ανέλυσε το φαινόμενο των συχνών τραυματισμών στον χώρο του αθλητισμού, το πώς αντιμετωπίζονται και τη σημαντική συμβολή της αποκατάστασης.
Αναλυτικά είπε:
Για τον ρόλο του αθλητίατρου: «Ο αθλητίατρος είναι ένας γιατρός που ασχολείται με την άθληση και την επίδραση στο σώμα. Αυτή είναι η πραγματική αθλητιατρική ειδικότητα. Στην καθημερινή πράξη, αυτούς που λέμε αθλητίατρους τις περισσότερες φορές εννοούμε ανθρώπους που αναλαμβάνουν την αποκατάσταση των αθλητών απ’ τους τραυματισμούς τους και είναι συνήθως ορθοπεδικοί οι οποίοι ασχολούνται με τους αθλητές. Οι πραγματικοί αθλητίατροι είναι δίπλα στον αθλητή, μπορούν να μετρήσουν τα πράγματα για τον εαυτό τους, μπορούν να δουλέψουν με αυτόν, μπορούν να προβλέψουν τραυματισμούς. Είναι πιο πολύ παθολογική ειδικότητα ο αθλητίατρος. Και οι δύο ειδικότητες, βέβαια, έχουν πολύ μεγάλη αξία».
Για τους συχνούς τραυματισμούς στους αθλητές: «Πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό. Το πρώτο πράγμα είναι πως όταν μιλάμε για τραυματισμούς μιλάμε για δύο διαφορετικά είδη. Το πρώτο είναι αυτοί που γίνονται από ένα ατυχές γεγονός, όπως το να πατήσει σε πόδι του αντιπάλου στην προσγείωσή του ένας παίκτης, και οφείλονται σε μια κακιά στιγμή. Έχουν να κάνουν με αστάθμητους παράγοντες. Βέβαια, για αυτούς τους τραυματισμούς τα τελευταία χρόνια έχει ειπωθεί πως όσο καλύτερα είναι κάποιος προετοιμασμένους, τόσο πιο γρήγορη είναι η ταχύτητα της αντίδρασης. Η δεύτερη κατηγορία είναι οι τραυματισμοί που γίνονται από υπέρχρηση. Είτε κάνουν παραπάνω προπόνηση απ’ ό,τι πρέπει, είτε δεν ξεκουράζονται καλά, είτε με τα πολλά ταξίδια και οι πολλές διοργανώσεις δεν προλαβαίνει ο οργανισμός να αναρρώσει».
Για την τεχνολογία που βοηθάει στη γρηγορότερη αποκατάσταση των αθλητών: «Η τεχνολογία έχει μπει παντού και στη διάγνωση, την αντιμετώπιση, στη χειρουργική και την αποκατάσταση. Πλέον έχει περάσει η εποχή που έχουμε ποιοτικά χαρακτηριστικά. Έχουν ποσοτικά χαρακτηριστικά, έχουμε μετρήσεις, μετράμε συγκεκριμένα πράγματα, οπότε ένας άνθρωπος γυρνάει από χιαστό κάνουν τεστ και ξέρουμε αν αυτός ο άνθρωπος έχει κακή ισορροπία, δύναμη, αν είναι καλό το άλμα, αν έχει συμμετρική δύναμη το χειρουργημένο πόδι με το άλλο. Το ότι έχουμε αντικειμενικά πράγματα που μετράμε, μας κάνει και είμαστε κι εμείς ακόμα πιο σίγουροι, όσο έμπειροι κι αν είμαστε».
Για το αν η σωματοδομή ενός αθλητή παίζει ρόλο στην ταχύτητα αποκατάστασής του: «Δεν είναι μύθος. Υπάρχουν γενετικά διαφορετικά είδη μυϊκών κυττάρων. Έχουμε ανθρώπους που είναι κοντοί, βραχύσωμοι και γρήγοροι και έχουν ταχείες μυϊκές ίνες. Έχουμε ανθρώπους ψηλούς και αργούς στις κινήσεις τους και έχουν βραδείες μυϊκές ίνες. Αν και οι δύο πάθουν θλάση, ο ένας θα γυρίσει στον 1.5 μήνα, ο άλλος νωρίτερα, γιατί είναι το μυϊκό κύτταρο το οποίο επουλώνεται γρηγορότερα στη μία περίπτωση. Τέτοιες διαφορές υπάρχουν και στο είδος του τραυματισμού που συμβαίνει και στην αποκατάσταση».
Για το ότι στις γυναίκες αθλήτριες η ρήξη πρόσθιου χιαστού είναι πιο συνηθισμένος τραυματισμός απ’ ό,τι στους άνδρες αθλητές: «Είναι αλήθεια αυτό. Οι γυναίκες έχουν διάφορους λόγους που είναι πιο επιρρεπείς στη ρήξη πρόσθιου χιαστού. Ο ένας λόγος είναι η ανατομία. Στη γυναίκα η λεκάνη είναι λίγο πιο φαρδιά, οπότε η γωνία του μηρού με τη κνήμη είναι πιο ανοικτή. Το δεύτερο είναι ότι η ταχύτητα αντίδρασης, δηλαδή η επικοινωνία του μυϊκού με το νευρικό σύστημα, είναι λίγο πιο αργή στις γυναίκες, κάτι που έχει μελετηθεί πειραματικά. Υπάρχουν και ορμονικοί λόγοι που συμβαίνει αυτό. Τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει πολύ ο γυναικείος αθλητισμός και οι γυναίκες προπονούνται πολύ, αλλά μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν ήταν ίδια η ποιότητα προπόνησης των ανδρών με των γυναικών. Αυτό όσο πάει και εξομαλύνεται, αλλά γενικότερα ήταν λίγο πιο… ελαστική. Ο χρόνος αποκατάστασης από αυτό εξαρτάται πάρα πολύ απ’ τον ίδιο αθλητή και απ’ το πόσο δουλεύει».
Για κάποιο περιστατικό που του έχει μείνει στο μυαλό: «Υπάρχουν πάρα πολλά περιστατικά τα οποία τα θυμάμαι σαν να τα ζω τώρα. Θέλω να μείνω σε κάποια περιστατικά όπου είναι εντυπωσιακό το πόσο πολύ θέλει να επιστρέψει ο αθλητής. Δεν είναι ένας και δύο, είναι περισσότεροι και όταν τούς βλέπω συγκινούμαι.
Είναι αθλητές που τραυματίζονται και μέσα στην περίοδο της αποκατάστασης, στο εξάμηνο που χρειάζεται να γίνει καλά, έχουν αλλάξει όλο το σώμα τους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα μικρό κορίτσι που έπαθε ρήξη χιαστών και, ενώ τεχνικά ήταν πάρα πολύ καλή και μεγάλο ταλέντο, όταν την είδα στο γραφείο μου είπα στον πατέρα της ότι είναι πάρα πολύ αγύμναστη. Δεν είχε δύναμη σε βασικές μυϊκές ομάδες.
Αυτό ήταν και μια απ’ τις αιτίες του τραυματισμού. Αυτό που είπα και… γούρλωσε, φυσιολογικά, ο πατέρας της είναι ότι αν δεν πάρει τον χρόνο της αποκατάστασης σαν ευκαιρία να γυμνάσει και το υπόλοιπο κορμί της, θα ξανασυζητάμε για τραυματισμό μετά από μερικούς μήνες. Και αυτό το κορίτσι μεταμορφώθηκε από μια αθλήτρια με πολύ ταλέντο, σε μια αθλήτρια που ήταν πολύ πιο δυνατή και πέτυχε πολλές διακρίσεις μετά. Είναι αθλητές που παίρνουν τον τραυματισμό, που είναι πολύ αρνητικό γεγονός, και γίνονται καλύτεροι μετά. Αυτό είναι φοβερό».
