Ο Βαρδής Βαρδινογιάννης έφυγε από τη ζωή, έχοντας συνδέσει άρρηκτα το όνομά του με τον Παναθηναϊκό και το Basketa.gr θυμάται τις στιγμές, που σήμερα γνωρίζουμε ως την ιστορία του Παναθηναϊκού σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, φτάνοντας στον Panathinaikos και τον «Επτάστερο».
Είναι στιγμές, που σκέφτεσαι τι θα γινόταν, αν ένα γεγονός εξελισσόταν εντελώς διαφορετικά, από αυτό τελικά συνέβη. Προφανώς τα «αν» δεν οδηγούν πουθενά πρακτικά, αλλά τέτοιες συζητήσεις έχουν το δικό τους ωραίο, ρομαντικό τόνο, όταν έρχεται η ώρα να τις κάνεις.
Ο Βαρδής Βαρδινογιάννης, ένας άνθρωπος που συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του, ως πατριάρχης της οικογένειας, με τον Παναθηναϊκό και το ποδοσφαιρικό τμήμα της ομάδας, πάντα θα προκαλεί το ερώτημα. Πώς θα ήταν τα πράγματα και πώς θα εξελισσόταν ο Παναθηναϊκός, αν περνούσε τελικά το πλειοψηφικό πακέτο της ΠΑΕ στα χέρια της οικογένειας Γιαννακόπουλου;
Να το πάμε κι ένα «βήμα» πιο πέρα. Ποια θα ήταν η μοίρα του μπάσκετ, αν τελικά ο Παύλος, ο Θανάσης και ο Κώστας αποκτούσαν το πλειοψηφικό πακέτο της ΠΑΕ; Θα ασχολούνταν και με την ΚΑΕ, ή θα έπρεπε να βρεθεί κάποιος άλλος να το κάνει τη σεζόν 1992-1993, την πρώτη χρονιά του επαγγελματικού πρωταθλήματος; Οι ερωτήσεις αυτές δε θα απαντηθούν ποτέ, γιατί η ιστορία έγραψε, αλλά το Basketa.gr, με αφορμή τον χαμό του Βαρδή Βαρδινογιάννη, θυμάται τις στιγμές, που δημιουργούσαν όσα γνωρίζουμε σήμερα για τη διαδρομή του «τριφυλλιού» στα δύο δημοφιλέστερα αθλήματα.
Η μέρα μιας... διόλου τυχαίας «κλοπής»
Το έτος 1979, το ποδόσφαιρο έμπαινε σε επαγγελματικά μονοπάτια. Οι ΠΑΕ δημιουργούνταν, οι μετοχές και τα πλειοψηφικά πακέτα έμπαιναν στην καθημερινότητά μας, όλο το τοπίο θα άλλαζε, φτάνοντας σε όσα γνωρίζουμε στο σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα, και όχι μόνο φυσικά ελληνική.
Ο Ολυμπιακός είχε βρει τότε ιδιοκτήτη στο πρόσωπο του Σταύρου Νταϊφά. Την ίδια στιγμή, ο Παύλος Γιαννακόπουλος έμοιαζε να είναι το μεγάλο φαβορί για την απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Η ενασχόλησή του με τα «πράσινα» κοινά ήταν σαφής, ειδικά από το 1973 και την τότε εκλογή του στον «Παναθηναϊκό Συναγερμό» ως προέδρου, ενώ για χρόνια υπηρετούσε, μαζί με τους αδελφούς του, το σύλλογο από διάφορα πόστα στον Ερασιτέχνη, στηρίζοντας ένθερμα την ποδοσφαιρική ομάδα.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, λοιπόν, ήταν διατεθειμένος να αποκτήσει το 51% των μετοχών του Παναθηναϊκού, όντας τότε φυσικά ένας πανίσχυρος επιχειρηματίας στον χώρο της φαμακοβιομηχανίας και η συμφωνία, που έπρεπε να έχει γίνει μέχρι τις 17 Ιουλίου 1979, για να παρουσιαστούν έτοιμες η ΠΑΕ, ήταν έτοιμη να πραγματοποιηθεί. Το μετοχικό κεφάλαιο, δε, είχε οριστεί στα 80 εκατομμύρια δραχμές, με την έκδοση 40.000 μετοχών αξίας 2.000 δραχμών έκαστη.
Το πρόβλημα, όμως, ήταν πως εκείνες τις ημέρες η διάθεση των μετοχών ήταν κάπως... υποτονική και, με βάση τα αρκετά μεγάλα χρέη ορισμένων δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών που αντιμετώπιζε ο Παναθηναϊκός εκείνη την περίοδο, η ανησυχία ήταν έκδηλη. Πέρα από τα 80 εκατομμύρια δραχμές, έπρεπε να καλυφθούν δηλαδή και κάπου στα 30 εκατομμύρια ακόμη, με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να αποφασίζει να εμφανιστεί.
Έχοντας τη σύμφωνη γνώμη της υπόλοιπης οικογένειας, ο «Καπετάνιος» ζητά να αποκτήσει η οικογένειά του ένα ποσοστό άνω του 51% της ΠΑΕ. Το πρόβλημα είναι ο κανονισμός, που δεν επέτρεπε σε ένα πρόσωπο να έχει ποσοστό άνω του 20% του συνολικού πακέτου των μετοχών, όμως εκείνος είχε τη λύση.
«20% εγώ, 20% ο Βαρδής και 14% ο γαμπρός μου», είπε, καταθέτοντας στο Διοικητικό Συμβούλιο, μέσω του Ιωάννη Κασιμάτη, μια λευκή επιταγή, η οποία έγινε δεκτή. Ο Κασιμάτης, νωρίτερα, έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην υπόθεση. Ο ίδιος ήταν Αιγυπτιώτης Έλληνας, Γενικός Γραμματέας του συλλόγου, με ενασχόληση με τα πετρελαϊκά και πρόεδρος της Agip Oil, όταν έφυγε από τη ζωή ο προσωπικός του φίλος, Νίκος Βαρδινογιάννης. Αυτή η προσωπική σχέση ήταν, φυσικά, εκείνη που έβαλε «γερά» στο παιχνίδι την οικογένειά, πείθοντάς την για εξαγορά της ΠΑΕ. Πολλοί αναφέρουν, επίσης, ότι και ο «θρυλικός» ηγέτης του Παναθηναϊκού, Απόστολος Νικολαΐδης, του οποίου το όνομα έχει δοθεί στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, είχε επίσης δώσει «χρίσμα» στην οικογένεια Βαρδινογιάννη μέσω του γιου του, Τζακ, ο οποίος είχε πει πως «Ενίκησε ο ΠΑΟ», ενώ η ιστορική «Αθλητική Ηχώ» έκανε λόγο για «Υπερκολοσσό», με άλλες, όπως τα «Αθλητικά Νέα», επίσης να έχουν εκτενέστατο ρεπορτάζ εκείνη την εποχή.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος γίνεται έξαλλος. «Εντελώς πραξικοπηματικά δόθηκε το 51% των μετοχών της ΠΑΕ στον κ. Βαρδινογιάννη και εμείς που κάναμε τόσους κόπους και θυσίες μείναμε απ’ έξω», θα πει, αν και δεν ισχύει ο ισχυρισμός περί ξαφνικής ενασχόλησης της οικογένειας Βαρδινογιάννη.
Θα ήταν αφελές, άλλωστε, να πιστέψει κανείς πως... δεν είχαν ψάξει το πού ετοιμάζονταν να εμπλακούν. Ο Βαρδής, ο Θόδωρος και ο Γιώργος, άλλωστε, είχαν πάντα κρατημένη τη θέση τους στη Θύρα 3 της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και πήγαιναν στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού. Ήταν, δηλαδή, πρόσωπα γνωστά στον «πράσινο» περίγυρο, απλά μέχρι τότε δεν είχαν ασχοληθεί με τα διοικητικά της ομάδας. Κάτι που έκαναν το 1979 και στις 17 Ιουλίου, αλλάζοντας την ιστορία.
Ο Panathinaikos, ο δρόμος για τη δημιουργία μιας «Αυτοκρατορίας» και η... συμφιλίωση παρά το «Παύλο, θεέ, πάρε την ΠΑΕ»
Τα υπόλοιπα, όπως καταλαβαίνει κανείς, είναι πάνω κάτω ιστορία. Στα χέρια της οικογένειας Βαρδινογιάννη, ο Παναθηναϊκός δεν παίρνει μόνο τίτλους στην Ελλάδα, και δη μέχρι το 1996, προτού αρχίσει η παντοκρατορία του Ολυμπιακού του Σωκράτη Κόκκαλη, αλλά μετατρέπεται στον πρέσβη Panathinaikos με δύο συμμετοχές σε ημιτελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών ή Champions League, μία συμμετοχή σε προημιτελικό Champions League και τέσσερις συνολικά στο Κύπελλο UEFA, γνωστό σήμερα ως Europa League.
Την ίδια στιγμή, η οικογένεια Γιαννακόπουλου, πικραμένη από όσα είχαν συμβεί το 1979, κάνει από τη δεκαετία του 1980 και ύστερα, και δη από το 1992, που το πρωτάθλημα μπάσκετ έγινε επαγγελματικό, όσα ονειρευόταν για το ποδόσφαιρο. Ο Παναθηναϊκός αποκτά «μυθικές» μορφές σε πάγκο και παρκέ, το 1996 κατακτά το πρώτο ευρωπαϊκό στο Παρίσι και τότε αρχίζει ο δρόμος για τη δημιουργία του «Εξάστερου» επί των ημερών τους, έως το 2012, που αλλάζει η σκυτάλη και περνά στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ο οποίος συνεχίζει την κληρονομιά με τελευταία την κατάκτηση του 2024 στο Βερολίνο.
Δε συνδέουμε άμεσα, προφανώς, την απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου από την οικογένεια Βαρδινογιάννη το 1979 με το 7ο αστέρι στο Βερολίνο προ μηνών. Μιλάμε, όμως, για αλληλουχία γεγονότων, αφού αν η οικογένεια Γιαννακόπουλου είχε πάρει την ΠΑΕ, ίσως να μην είχε αποκτήσει ποτέ την ΚΑΕ και ίσως να μην φτάναμε μέχρι τη σημερινή σπουδαία ομάδα του Εργκίν Αταμάν, του Κώστα Σλούκα, του Κέντρικ Ναν και των υπολοίπων.
Με τα «αν», όμως, είπαμε ότι ποτέ δεν καταλήγεις κάπου. Όπως και δε θα καταλήξουμε ποτέ στο τι θα γινόταν, αν το σύνθημα «Παύλο θεέ, πάρε την ΠΑΕ», που ακούστηκε πρώτη φορά το 1993 σε αγώνα με τη Λεβερκούζεν, όπου οι «πράσινοι» έχαναν με 1-4, γινόταν πράξη. Έκτοτε, ξεκίνησε μια περίοδος πόλωσης στον Παναθηναϊκό, χωρίς φυσικά να υπάρχει συμβολή της οικογένειας Γιαννακόπουλου. Έφταναν τα αρνητικά αποτελέσματα για αυτό και έμελλε, τελικά, οι δύο οικογένειες... να τα βρουν.
Η πρώτη απόδειξη είναι το φωτογραφικό ντοκουμέντο από έναν χορό της ΠΑΛΕΦΙΠ, όπου ο Παύλος... ραίνει τον «Καπετάνιο» με λουλούδια.
Η δεύτερη και πιο ισχυρή ήταν μετά την είσοδο της οικογένειας Γιαννακόπουλου το 2008 στην ΠΑΕ, στην εποχή της Πολυμετοχικότητας, όταν ξεκινούσε υποτίθεται από «στρατόπεδο» αντίθετο με την οικογένεια Βαρδινογιάννη και τον «Τζίγγερ» Γιάννη Βαρδινογιάννη, φτάνοντας όμως να πάρει το μέρος του στη διαμάχη με τον Ανδρέα Βγενόπουλο και τον Νικόλα Πατέρα, πριν από την αποχώρηση των Βαρδινογιάννηδων το 2011 και το πέρασμα των μετοχών στην «Παναθηναϊκή Συμμαχία» του Γιάννη Αλαφούζου το 2012.
Λίγο αργότερα, μάλιστα, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα έψαχνε τρόπο να μπει στην ΠΑΕ, σε διαπραγματεύσεις με τον Γιάννη Αλαφούζο, όμως οι διαπραγματεύσεις τους δε θα έβγαζαν αποτέλεσμα, με συνέπεια ακόμη μια προσπάθεια της οικογένειας, που πάντα ονειρευόταν έναν «ενιαίο και αδιαίρετο Παναθηναϊκό», να μην αποδίδει καρπούς.
Αυτός ο ενιαίος και αδιαίρετος Παναθηναϊκός, βέβαια, είχε εμφανιστεί στο πρώτο τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος», σε μια στιγμή που «τσάκισε καρδιές», προκαλώντας ρίγη συγκίνησης. Αυτό, άλλωστε, είναι πάντα το όνειρο...
