Ο Δημήτρης Ρήγας γράφει για την ήττα του Παναθηναϊκού από την Παρί στη γαλλική πρωτεύουσα και το «καμπανάκι» που... ήχησε νωρίς.
Τα... ανησυχητικά δείγματα για τους πρωταθλητές Ελλάδας κι Ευρώπης είχαν φανεί μερικά εικοσιτετράωρα νωρίτερα στο κλειστό της Πυλαίας, όταν ο ΠΑΟΚ τους κοίταξε στα μάτια και λίγο έλειψε να τους υποχρεώσει σε ήττα. Κι όμως δεν υπήρξε βελτίωση τρία βράδια αργότερα και η ήττα ήρθε στην «πόλη του φωτός».
Από το ξεκίνημα ήταν ευδιάκριτη μία υπερβολική χαλαρότητα των παικτών του Εργκίν Αταμάν, την ώρα που οι γηπεδούχοι έμοιαζαν -και ορθώς από την πλευρά τους- να παίζουν για τη ζωή τους. Κάπως έτσι πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να πετύχουν το απόλυτο «μπαμ» και τελικά τα κατάφεραν.
Αυτό το «τρελό» μπάσκετ που έπαιξε η ομάδα του Τιάγκο Σπλίτερ ήταν ένας καλός τρόπος να μπερδέψει, να εκνευρίσει και να βγάλει εκτός ρυθμού ένα σύνολο πολύ ανώτερο. Ήταν ένας «κλεφτοπόλεμος»... πολυτελείας με διαρκές τρέξιμο, αρκετό μπασκετικό «ξύλο» και τρελά σουτ που όταν κατέληγαν στο καλάθι απογοήτευαν τους φιλοξενούμενους.
Το αποτέλεσμα δικαίωσε τον παλαίμαχο Βραζιλιάνο σέντερ ο οποίος οδήγησε το συγκρότημά του σε μία ιστορική επιτυχία. Σ' ένα αποτέλεσμα που θα μνημονεύεται ακόμα κι αν αποτελέσει τη μοναδική νίκη της σεζόν. Προφανώς δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο διότι και στα δύο πρώτα παιχνίδια οι Γάλλοι είχαν παρουσιαστεί άκρως ανταγωνιστικοί και όλο και κάποιες «ζημιές» θα κάνουν ακόμα.
Ωστόσο ο Παναθηναϊκός πρέπει να πήρε για τα καλά το μάθημά του, καθώς έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός -αν υπήρξε δηλαδή ποτέ- που αρκούσε μόνο η... φανέλα για να πάρεις εκτός έδρας νίκες στο κορυφαίο επίπεδο. Φυσικά η συγκεκριμένη ήττα είναι πολύ πιθανό να μην σημαίνει τίποτα σε μερικούς μήνες. Ωστόσο για να γίνει αυτό, θα πρέπει μέσα στις τέσσερις γραμμές οι «πράσινοι» να παίζουν με βάση τις δυνατότητές τους.
Απολύτως δικαιολογημένα ακόμα δεν είναι έτοιμοι και θα ήταν παράλογο να συμβαίνει κάτι τέτοιο στα μέσα του Οκτώβρη. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι πριν από μερικά χρόνια, τέτοια εποχή ακόμα δεν είχε ξεκινήσει η Ευρωλίγκα, ωστόσο το «βαρύ» πρόγραμμα που υπάρχει έφερε το πρώτο τζάμπολ πολύ νωρίτερα.
Δεν έχει νόημα να μείνει παραπάνω σε αυτό το παιχνίδι ο Παναθηναϊκός, θα έχει νόημα όμως να μην το βγάλει ποτέ από το πίσω μέρος του μυαλού του, όταν θα κληθεί να αντιμετωπίσει ξανά ομάδες πιο αδύναμες που θα προσπαθήσουν να τον... τρελάνουν και παράλληλα να αντιληφθούν άπαντες ότι δεν υπάρχει χώρος για νωθρότητα, έστω κι αν υπάρχουν εξηγήσεις όταν εμφανίζεται, καθώς και οι αθλητές είναι άνθρωποι και όχι ρομπότ.
Η επόμενη πρόκληση απέχει μόνο μερικές ώρες και στη Μαδρίτη κόντρα στη Ρεάλ θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις. Όχι τόσο αναφορικά με το αποτέλεσμα, καθώς μία ήττα -στην άτυπη ρεβάνς του περσινού τελικού απέναντι στην πληγωμένη «Βασίλισσα»- δεν θα αποτελεί σε καμία περίπτωση έκπληξη. Θα πρέπει όμως να υπάρξουν απαντήσεις σχετικά με τη «δίψα» που οφείλουν να έχουν οι πρωταθλητές Ευρώπης. Μένει να φανεί αν θα βρουν άμεσα ξανά τον καλό τους εαυτό όπως έκαναν τόσες και τόσες φορές πέρσι σε κρίσιμες καμπές της χρονιάς.
