Το φετινό καλοκαίρι, εκτός της πορείας της Εθνικής Ανδρών έως την οκτάδα των Ολυμπιακών Αγώνων, οι μικρές εθνικές ομάδες έδωσαν επίσης τροφή για συζήτηση και το Basketa.gr παρουσιάζει, με στοιχεία της τελευταίας τριετίας, το αν όντως υπήρξε πρόοδος στο αναπτυξιακό κομμάτι, με τα γεγονότα να δείχνουν, ότι μέλλον υπάρχει μεν, αλλά θέλει πολλή δουλειά ακόμη, μέχρι να μετατραπεί σε μια σχολή που θα βρίσκεται εντός του πλαισίου του σύγχρονου μπάσκετ, ή ακόμη και θα πρωτοπορήσει.
Το αναπτυξιακό είναι ένα θέμα, που μας έχει απασχολήσει πολύ τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Ειδικά μετά τις τελευταίες γενιές των 1989-1990 και 1996-1997, που έφεραν ουσιαστικά τις τελευταίες επιτυχίες, ενώ πρωταγωνιστές τους έφτασαν να ηγηθούν ή να γίνουν σημαντικά κομμάτια ελληνικών ή ξένων ομάδων στην Ευρώπη, περνώντας ακόμη και τον Ατλαντικό, η κουβέντα άρχισε να ανοίγει πολύ έντονα.
Αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε, αν παράγουμε παίκτες, πώς τους παράγουμε, τι κατευθύνσεις τους δίνουμε, ποια είναι τέλος πάντων η ελληνική σχολή και πού μας τοποθετεί στο ευρωπαϊκό και όχι μόνο γίγνεσθαι. Κι αν, τελικά, στο «βωμό» του να πετύχουμε μερικά αποτελέσματα στις νεότερες ηλικίες, ώστε να φανεί πως... κάτι γίνεται τελικά στο αναπτυξιακό κομμάτι, «θυσιάζουμε» τα μακροπρόθεσμα οφέλη στις καριέρες των αθλητών, σε συνδυασμό με άλλες πρακτικές, που τους απομακρύνουν από τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν μια μεγάλη πορεία, με βάση το ταλέντο τους.
Αυτά και πολλά ακόμη ερωτήματα μας έχουν ταλανίσει εδώ και αρκετά χρόνια, πιστοποιώντας, τουλάχιστον, ότι το αναπτυξιακό κομμάτι είναι ένα πολυσύνθετο θέμα προς επίλυση, που δεν επιδέχεται... μαγικών ραβδιών, όταν για δεκαετίες έχουμε πορευτεί με συγκεκριμένο τρόπο. Χώρια το ότι δεν έχουμε πιάσει άλλα ζητήματα, που έχουν ανακύψει με τα χρόνια, όπως η ανταγωνιστικότητα των πρωταθλημάτων μας, στοιχείο ζωτικό για την ανάπτυξη των γηγενών παικτών.
Αν, πάντως, η Εθνική Ανδρών είναι η «βιτρίνα» και ήδη άφησε μια αχτίδα αισιοδοξίας για το μέλλον με την πορεία μέχρι την οκτάδα των Ολυμπιακών Αγώνων, επιστρέφοντας στην ελίτ του παγκοσμίου μπάσκετ, οι μικρές ηλικίες δείχνουν επίσης, με μια δουλειά που χρειάζεται ακόμη περισσότερο εξέλιξη, ότι μέλλον υπάρχει, αν και κανείς δεν πρέπει να εφησυχάζεται σε αυτό, όπως μας έδειξαν προηγούμενες περιπτώσεις. Το Basketa.gr μαζεύει τα στοιχεία της τελευταίας τριετίας, μετά δηλαδή τη δύσκολη διετία του covid, και αναδεικνύει τη σταδιακή πρόοδο, χωρίς να σημαίνει πως αυτή αρκεί.
Τα δύο χάλκινα που διέφεραν
Η τελευταία τριετία στο αναπτυξιακό κομμάτι, φυσικά, έχει ως χαρακτηριστικές επιτυχίες τα δύο χάλκινα μετάλλια της Εθνικής Νέων Ανδρών σε Ηράκλειο και Γκντίνια τα τελευταία δύο χρόνια. Και μόνο του, ως στοιχείο, μπορεί να δίνει ελπίδα για το άμεσο μέλλον, ωστόσο υπάρχει κι ένα ακόμη, που πρέπει να εκληφθεί ως σημαντικό.
Τη δεύτερη χρονιά, ειδικά, αθλητές που πήραν χώρο και χρόνο σε ανδρικές ομάδες στα εθνικά πρωταθλήματα, με την εξαιρετικά ανταγωνιστική Elite League να προσφέρει αυτή την ευκαιρία κατά κύριο λόγο, το μετάλλιο μόνο τυχαία δεν ήρθε. Αρκετοί παίκτες εκείνου του πρωταθλήματος πρωταγωνίστησαν στην πορεία μέχρι το χάλκινο μετάλλιο, με τους Γιάννη Καρακώστα και Θοδωρή Κωνσταντινίδη να «κλειδώνουν» την τρίτη θέση απέναντι στο Βέλγιο, ενώ φυσικά υπήρχαν κι άλλοι.
Αναμφίβολα, βέβαια, κι άλλοι παίκτες το 2023 προήλθαν από το ίδιο πρωτάθλημα ή πρωταγωνίστησαν αργότερα σε αυτό, όπως ο Σωτήρης Οικονομόπουλος, ο Γιάννης Μερμίγκης, ο Νάσος Μπαζίνας, ο Σωτήρης Ναυπλιώτης και ο Αλέξανδρος Καλαϊτζάκης. Το 2024, όμως, μπορεί να αποκαλείται και ως «μετάλλιο της Elite League», καθώς πιστοποίησε σε απόλυτο βαθμό το τι βοήθεια έχει προσφέρει το εν λόγω πρωτάθλημα στους αθλητές αυτών των ηλικιών, ανεξαρτήτως του μέλλοντός τους.
Την προηγούμενη χρονιά, το 2022, η Εθνική Νέων Ανδρών είχε καταλάβει τη 12η θέση, έχοντας όμως ένα ρόστερ γεμάτο από παίκτες, που έχουν αρχίσει να κάνουν τη διαδρομή τους. Κάπως έτσι, και με τη θέση της ομάδας να βελτιώνεται και να σταθεροποιείται την τελευταία διετία, μαζί με τη θέση των αθλητών της στις ομάδες, φαίνεται πως μπορεί να υπάρξει μέλλον σύντομα.
Εκείνοι που... ακολουθούν
Οι επόμενες γενιές δείχνουν, ότι επίσης μπορεί να δημιουργηθεί μια μαγιά, τόσο για επιτυχίες στην ανώτατη βαθμίδα όσο και για το μέλλον των αθλητών τους σε επίπεδο Ανδρών. Στην Εθνική Εφήβων είναι αλήθεια, ότι δεν έχουμε σημειώσει ιδιαίτερες επιτυχίες, καταλαμβάνοντας φέτος τη 10η θέση, πέρυσι την 7η θέση και πρόπερσι τη 12η θέση.
Την φετινή σεζόν, όμως, υπήρξε μια σειρά από παίκτες, που είτε μέσω της ευκαιρίας που πήραν στην Basket League για να δουλέψουν σε επίπεδο Ανδρών, όπως ο Νεοκλής Αβδάλας στην Καρδίτσα, είτε είχαν τη δυνατότητα να δείξουν τις δυνατότητές τους σε διοργανώσεις ανταγωνιστικές μεταξύ τους, όπως το Rising Stars, που μας ανέδειξε περιπτώσεις σαν του Λευτέρη Λιοτόπουλου, που του χρόνου θα βρίσκεται στο NCAA, του Παναγιώτη Παγώνη, του Ανδρέα Πατρίκη, του Στέφανου Σπάρταλη, του Αλέξη Αλεξάκη και άλλων, βελτίωσαν σημαντικά τις δυνατότητές τους. Υπήρξαν, φυσικά, κι άλλοι αθλητές που έβγαλαν το εκτόπισμά τους σε επίπεδο Ανδρών, όπως οι Λιοτόπουλος και Πατρίκης στην National League 1, ή ο Απόστολος Νικολαΐδης στην Elite League, άσχετα αν στο τέλος δε βρέθηκε στις επιλογές, αποτελώντας παρακαταθήκη για το μέλλον.
Αναφορικά με την Εθνική Παίδων, φαίνεται πως έχει αποτελέσει την τελευταία τριετία... τον προάγγελο του μέλλοντος. Με δύο παρουσίες στην τέταρτη θέση, άλλη μία στην όγδοη και συμμετοχές που δεν πέρασαν απαρατήρητες, ειδικά η τελευταία όπου αγωνιστήκαμε στην έδρα μας, είναι σαφές πως έχει αρχίσει να δημιουργείται μια βάση από αθλητές, που μπορούν να προσφέρουν την ελπίδα για το μέλλον, ξεχωρίζοντας αρκετούς, τόσο από το ρόστερ που είχε στα χέρια του ο Γιάννης Καλαμπόκης όσο και οι προηγούμενοι προπονητές, οι οποίοι άρχισαν από εκείνες τις ηλικίες να αναδεικνύουν σε μεγάλο βαθμό τους παίκτες, που αναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο για την Εφήβων, ελπίζοντας πως θα συνεχίσουν όλοι μαζί και μέχρι την ανώτερη βαθμίδα.
Η δουλειά που χρειάζεται στα κορίτσια και η ευκαιρία έμπνευσης στο Ευρωμπάσκετ Γυναικών
Είναι γεγονός, ότι στα κορίτσια χρειάζεται να πραγματοποιηθεί ακόμη μεγαλύτερη πρόοδος. Εδώ και μια τριετία, για παράδειγμα, η Εθνική Νέων Γυναικών δεν καταφέρνει να ανέβει στην κορυφαία κατηγορία, δείχνοντας πως υπάρχει ανάγκη να δημιουργηθεί η μαγιά, που δείχνει να υπάρχει στα αγόρια.
Μια τέτοια μαγιά ίσως θα μπορούσε να δημιουργηθεί από τις δύο ομάδες, που απάρτιζαν τις τελευταίες δύο χρονιές, όπου η Εθνική Κορασίδων κατέλαβε την τρίτη θέση στα Ευρωμπάσκετ U18, καταφέρνοντας φέτος να πάρει την άνοδο στο Πλοϊέστι και να συνέλθει από την προ διετίας «παγωμάρα», όταν είχαμε υποβιβαστεί στη δική μας διοργάνωση στο Ηράκλειο. Ελπίζουμε, δε, η Εθνική Κορασίδων να καταφέρει με τη σειρά της να μείνει στην κορυφαία κατηγορία στο Ευρωμπάσκετ U16 και, κάπως έτσι, να έχουμε σε όλες τις μικρές εθνικές ομάδες μονάχα μία, που να χρειάζεται την άνοδο.
Επειδή, όμως, αποτελεί πραγματικότητα πως, μετά τη σπουδαία γενιά της Εθνικής Γυναικών που είχε φτάσει κάποτε στην τετράδα του Ευρωμπάσκετ Γυναικών, συγκεκριμένα προ επταετίας, δίνοντας το «παρών» σε πολλά μεγάλα ραντεβού, ίσως το μπάσκετ Γυναικών στην χώρα μας χρειάζεται εκ νέου μια «ώθηση». Ιδανική περίπτωση είναι το Ευρωμπάσκετ Γυναικών, όπου είμαστε οικοδεσπότες, με την ελπίδα πως η ανταπόκριση και η αντίστοιχη αγωνιστική μας παρουσία θα εμπνεύσει και τα κορίτσια να ακολουθήσουν το δρόμο της «πορτοκαλί θεάς».
Το μέλλον φάνηκε πως υπάρχει, χρειάζεται δουλειά και εμπέδωση της κατεύθυνσης
Την τελευταία τριετία, λοιπόν, με την επισήμανση εκ νέου πως μετράμε μετά τις ουσιαστικά δύο χαμένες χρονιές του covid, μοιάζει να υπάρχει μία βάση, γύρω από την οποία μπορούμε να ελπίζουμε, ότι το ελληνικό μπάσκετ μπορεί να «χτίσει» για το μέλλον του. Όχι απαραίτητα για να φτάσει άμεσα σε νέες επιτυχίες σε επίπεδο Ανδρών, αυτές δηλαδή που βλέπουν οι περισσότεροι, αλλά για να εμπεριστατωθεί με τον καιρό μια σταθερή παρουσία μας ανάμεσα στους κορυφαίους.
Μην ξεχνάμε, άλλωστε, την προ διετίας «σφαλιάρα» από τους Γερμανούς στο Ευρωμπάσκετ και την περσινή πορεία μέχρι το δεύτερο γύρο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που «άναψαν» αυτή την κουβέντα, μιας και μέχρι το πολύ στο Ευρωμπάσκετ 2025 θα ερχόταν το φινάλε μιας σημαντικής γενιάς που δεν έχει ακόμη κάποια μεγάλη επιτυχία σε επίπεδο Ανδρών (Σλούκας, Καλάθης, Παπανικολάου κ.α.), ελπίζοντας πως η «σπίθα» έχει έρθει ξανά με την πολύ καλή πορεία μέχρι την οκτάδα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Για να ανάψει περισσότερο αυτή η «σπίθα» παντού, όμως, πρέπει η δουλειά που ήδη γίνεται να εμπεδωθεί ως μια ακόμη πιο σαφής κατεύθυνση, γύρω από την οποία θα δημιουργήσουμε ξανά μια σχολή, η οποία θα βρεθεί σύμφωνα με τις σύγχρονες επιταγές του αθλήματος, ή θα πρωτοπορήσει ξανά...
