Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για την απέραντη συγκίνηση που το ελληνικό μπάσκετ κράτησε πρώτο τη γαλανόλευκη σημαία στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων και σχολιάζει τις αναμετρήσεις, που έχει μπροστά της η Εθνική στη Λιλ, με ένα στίχο από το γαλλικό εθνικό ύμνο, που πέραν της λατρείας για το δικό μας, ο οποίος θα ακουστεί ως ο ωραιότερος όλων ξανά για την «πορτοκαλί μπάλα», αντιπροσωπεύουν την νοοτροπία του Βασίλη Σπανούλη και των παικτών του.
Προφανώς ο δικός μας εθνικός ύμνος είναι ο ομορφότερος όλων και δεν υπάρχει λόγος να σφετεριστούμε τους στίχους από κάποιον άλλο. Μιας και βρισκόμαστε σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι, όμως, για μια στιγμή ας χρησιμοποιήσουμε τον πρώτο στίχο από τη Μασσαλιώτιδα, έναν πολύ όμορφο ύμνο, ο οποίος μέσα από τις λέξεις του συμβολίζει όλες τις αξίες, που διαποτίζουν την χώρα, όπου διεξάγεται η κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη.
Ο πρώτος αυτός στίχος, δε, συμβολίζει απόλυτα, μεταξύ άλλων, και την προσπάθεια της Εθνικής από τα μέσα Ιουνίου περίπου, όταν και ολοκληρώθηκαν οι τελικοί της Basket League, με τους αθλητές να δηλώνουν πρόθυμοι να αγωνιστούν για το εθνόσημο. Μια τιμή, που ο Βασίλης Σπανούλης, έχοντας κι εκείνος βιώσει πολλά φορώντας τη συγκεκριμένη φανέλα, θέλησε να τους περάσει πρώτα και κύρια, κάτι που τελικά κατάφερε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός, έχοντας ζήσει αρκετά πρόσφατα ως παίκτης το τι σημαίνει να έχεις τη λαχτάρα να παίξεις για την Εθνική, θέλησε να βάλει άπαντες ακριβώς σε αυτό το πνεύμα, κάτι που περνούσε μέσα από τις προπονήσεις, τις ομιλίες του, τα φιλικά, τους αγώνες για το Προολυμπιακό Τουρνουά. Από την πρώτη συγκέντρωση, τότε, στα «παράθυρα» του Ευρωμπάσκετ, εξηγούσε τη διαφορά του συλλόγου από την Εθνική και δεν είχε άδικο. Και κάθε μέρα ενισχύει αυτά τα λόγια του με ακόμη περισσότερα, όπως πρόσφατα, που είπε πως σίγουρος για το παιχνίδι δεν νιώθει μόνο όποιος έχει ανασφάλεια και δεν έχει προετοιμαστεί σωστά.
Η ομάδα αυτή είχε προετοιμαστεί σωστά για την πρώτη πίστα, παίρνοντας το εισιτήριο για το Παρίσι. Είναι αλήθεια, ότι κόντρα σε ομάδες, που θα αγωνιστούν επίσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες, βγήκαν αδυναμίες, ειδικά στον αγώνα με τη Σερβία, όπου πολύ περισσότερο η απουσία του Νικ Καλάθη και η όχι τόσο καλή ημέρα βασικών παικτών μας, φανέρωσαν όλα όσα έπρεπε να διορθώσουμε, και στις δύο πλευρές του παρκέ, για να μπορέσουμε να παίξουμε σε ένα καλύτερο επίπεδο με Καναδά, Ισπανία και Αυστραλία κατά σειρά.
Ο πρώτος αντίπαλος, μάλιστα, είναι αρκετά δύσκολος και το αναγνωρίζουν άπαντες. Ίσως κι ένα πολύ καλό... test drive εν όψει Ισπανών και Αυστραλών, που τουλάχιστον στα χαρτιά μοιάζουν πιο αντιμετωπίσιμοι από τον Καναδά του «γαλαξία αστέρων», που εσχάτως εμφανίζεται πολύ πιο σοβαρός σε σύγκριση με την ανέμελη ομάδα που είχαμε βρει το 2021 στη Βικτώρια για το Προολυμπιακό Τουρνουά.
Ο χρόνος για αυτά και πάλι ήταν λίγος. Για αυτό και οι περισσότεροι προπονητές λένε, ότι στις Εθνικές μετρά πιο πολύ το κλίμα. Και σε αυτό έχουμε ήδη πετύχει από πολύ νωρίς, ου μην την πρώτη κιόλας ημέρα συγκέντρωσης της Επίσημης Αγαπημένης. Αν ήταν Γάλλος ο Σπανούλης, ίσως και να τους φώναζε από τότε το «allons enfants de la patrie, le jour de gloire est arrivé», τους δύο στίχους που σημαίνουν «εμπρός της πατρίδας παιδιά, η μέρα της δόξας έφτασε».
Ο Σπανούλης, όμως, όπως και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο που σήκωσε τη σημαία στον Σηκουάνα, είναι Έλληνες και μπήκαν πρώτοι και πιο περήφανοι από όλους, σε μια από τις πιο ξεχωριστές τελετές έναρξης στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Κι επειδή πολλές συγκρίσεις γίνονται με την τελετή έναρξης του 2004, δε μιλάμε για οπτικό και σκηνοθετικό, όπως και το τι έδειξαν οι δύο χώρες στην ουσία των δύο τελετών. Σε όλα αυτά, η ελληνική τελετή έναρξης παραμένει ένα αριστούργημα, που θα θυμόμαστε για πάντα.
Οι Γάλλοι, όμως, τόλμησαν να γίνουν οι πρώτοι, που δοκιμάζουν κάτι μέσα στην πόλη, έξω από τα συγκεκριμένα όρια του σταδίου δηλαδή, με όποια θετικά ή ευτράπελα έφερνε αυτό, έχοντας μάλιστα και τον πολύ ανασταλτικό παράγοντα της βροχής σε σχεδόν όλη τη διάρκεια της τελετής. Είτε άρεσε είτε όχι το αποτέλεσμα, αυτό οφείλουν άπαντες να το παραδεχθούν, ότι δηλαδή δοκίμασαν και δεν το φοβήθηκαν. Προτίμησαν να κάνουν κάτι εντελώς πρωτότυπο, αφήνοντας την αίσθηση της παγκόσμιας γιορτής και παρουσιάζοντας πιο επιγραμματικά τα στοιχεία της πάμπλουτης ιστορίας και κουλτούρας τους, από το να έκαναν άλλη μια στείρα τελετή έναρξης σε ένα στάδιο, όπως έγινε στις προηγούμενες επιεικώς ανιαρές περιπτώσεις του Λονδίνου, του Ρίο και του Τόκιο.
Σε αυτή την πολύ ξεχωριστή γιορτή, λοιπόν, από όλες τις απόψεις, η Ελλάδα παρέλασε πρώτη. Με την Εθνική του μπάσκετ μπροστά από όλους και σημαιοφόρο τον σούπερ σταρ της, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, δίπλα στην Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Ναι, η υπερηφάνεια σε όλο αυτό είναι τεράστια.
Πάμε, λοιπόν, πια να ζήσουμε το όνειρο! Πάμε να κάνουμε τις μέρες της Λιλ και των Ολυμπιακών Αγώνων των Παρισίων ακόμη πιο αλησμόνητες, από όσα ήδη πρόσφερε η τελετή έναρξης, για να μιλάμε για κάτι μεγάλο, που θα έχει πετύχει το ελληνικό μπάσκετ!
