Τρία χρόνια μετά την επιστροφή της στην Α1 η ΑΕΚ έχει καταφέρει να θεωρείται ξανά μεγάλη ομάδα υπό την έννοια ότι μπορεί να θέτει μεγαλεπήβολους στόχους και να δημιουργεί την προσδοκία ότι μπορεί να τους εκπληρώσει. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η χρονιά γι' αυτήν κρίνεται την άνοιξη, άρα δεν μπορεί από τώρα να είναι σε πλήρη ετοιμότητα, οφείλει όμως ταυτόχρονα και παρά την αστάθεια στην απόδοσή της, να παίρνει αποτελέσματα για να μην εκτροχιαστεί. Είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό.
Τούτων δοθέντων, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο μεγάλη ήταν η σημασία της νίκης που πέτυχε στη Βενετία. Με αυτήν διέγραψε ουσιαστικά την εντός έδρας ήττα από την Εστουντιάντες στην πρεμιέρα και διατηρείται εντός του σχεδιασμού που είχε κάνει αρχικά σε σχέση με το τι χρειάζεται για να βρεθεί μέσα στην πρώτη τετράδα του Γ' ομίλου και να προκριθεί στην επόμενη φάση του BCL. Όμως περισσότερο κι από αυτό, εκείνο που καθιστά τη νίκη επί της Βενέτσια κομβικής σημασίας είναι ότι ξεκόλλησε την πλάτη της ΑΕΚ από τον τοίχο.
Σε αυτό το σημείο είχε βρεθεί μετά τις απανωτές ήττες της από Εστουντιάντες και Άρη. Μια ομάδα που δούλεψε όπως ήθελε και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στην προετοιμασία, μια ομάδα που δεν έχασε ούτε σε ένα φιλικό και καλλιέργησε μεγάλες προσδοκίες, χάνει τα δύο πρώτα παιχνίδια της σεζόν, που είχαν λίγο πιο αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Λογικό γι' αυτόν που θα σκεφτεί ότι η ομάδα δεν είναι ακόμα έτοιμη, όχι όμως και γι΄αυτόν που "καίγεται" να δει την ΑΕΚ να επιστρέφει στην κορυφή και δεν έχει υπομονή.
Άρχισε λοιπόν η γκρίνια. Και η αμφισβήτηση. Προπονητών, παικτών, επιλογών. Στις 15 του Οκτώβρη, μόλις. Επειδή η ΑΕΚ, από τότε που επέστρεψε από τις μικρές κατηγορίες, δεν έχει κερδίσει τίποτα και πρέπει να αποδείξει πολλά, δεν έχει την πολυτέλεια να διατηρεί την ηρεμία της εν μέσω τέτοιων καταστάσεων. Οπότε, η μόνη γιατρειά είναι οι νίκες.
Κι αυτή στη Βενετία ήρθε στην κατάλληλη στιγμή και επί του πλέον κατάλληλου αντιπάλου. Η ΑΕΚ νίκησε την πρωταθλήτρια Ιταλίας μέσα στο σπίτι της, άρα τελικά... έχει δυνατότητες! Δεν είναι για πέταμα. Και μπορεί πλέον να συνεχίσει ήρεμη την πορεία της.
Αυτό ήταν το μεγάλο κέρδος που προέκυψε από τον αγώνα με τη Βενέτσια. Η ηρεμία.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλα ήταν καλά και ωραία το βράδυ της Τρίτης. Η ΑΕΚ νίκησε μεν, αλλά η άμυνά της ήταν για μία ακόμα φορά προβληματική. Από τα φιλικά κιόλας έχει φανεί ότι είναι η αχίλλειος πτέρνα της και ο καιρός περνά, αλλά βελτίωση ουσιαστικά δεν υπάρχει. Στη Βενετία χάθηκαν ξανά πολλά αμυντικά ριμπάουντ, ενώ στο τελευταίο λεπτό της παράτασης, εκεί δηλαδή που οι παίκτες έπρεπε κανονικά να... τρώνε την μπάλα για να διασφαλίσουν το προβάδισμα που είχαν πάρει, η άμυνα ήταν απλώς... κωμική. Ευτυχώς που αυτή της Βενέτσια ήταν τραγική και δεν χάθηκε η νίκη...
Το πρόβλημα είναι ότι οι ψηλοί (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, επιθετικά πήγαν πολύ καλά, συμπεριλαμβανομένου και του Ελόνου, που βοήθησε σημαντικά) δεν βοηθούν σε αυτό το κομμάτι. Το έχουμε επισημάνει ξανά επό εδώ, το ξέρει και ο Σωτήρης Μανωλόπουλος, όμως είναι η ώρα για να κάνει κάτι είναι τώρα. Διότι γνωρίζει καλά, το πιστεύει και το λέει κιόλας ότι αν πας να πάρεις παιχνίδι με την επίθεση, συνήθως χάνεις. Το αντίθετο συμβαίνει αν πας να το πάρεις μέσα από την άμυνά σου.
