Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για την πρόκριση της Εθνικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα συναισθήματα... που ρέουν ποτάμι, το όνειρο που δε σταματά απλά στην πρόκριση και όσα έφεραν αυτή την επιτυχία, 16 χρόνια μετά το ταξίδι στο Πεκίνο, δίνοντας ραντεβού για Παρίσι.
Ναι, αυτό είναι η Εθνική! Οι παρόντες, που γράφουν την ιστορία, με άπαντες να παίζουν με στόχο τα όνειρα, που μπορείς να πετύχεις με το εθνόσημο στην καρδιά. Αυτό είναι το πνεύμα μιας ομάδας, που μπορεί να σε κάνει να μη... σταματάς να τραγουδάς ποτέ, όπως λέει το γνωστό σύνθημα, να πιστεύεις πως τα πάντα είναι εφικτά και μέσα από αυτά, να υποτάσσεις κάθε άγχος και κάθε βάρος, που μπορεί να κουβαλάς μαζί σου.
Για να είμαστε ειλικρινείς, βέβαια, η Εθνική ήταν το φαβορί και το λέγαμε εξαρχής σε αυτό το Προολυμπιακό Τουρνουά. Κι άλλες φορές ξεκινήσαμε, όμως, με μεγάλες προσδοκίες και στο τέλος... φάγαμε στα μούτρα μας. Αυτή την φορά η Επίσημη Αγαπημένη είχε, ωστόσο, όλα τα στοιχεία, που επισημάναμε από το πρώτο φιλικό και θεωρούσαμε, ευτυχώς δικαίως, ότι θα την οδηγούσαν μέχρι το Παρίσι.
Η Εθνική κατάφερε μέσα σε πολύ λίγες μέρες να αποκτήσει μια αξιοθαύμασταη, για λίγες μέρες προετοιμασίας, ομοιογένεια κι ένα πνεύμα σιγουριάς για όσα ήθελε να πετύχει. Το είπε ξεκάθαρα, άλλωστε, σε μια από τις προπονήσεις ο Βασίλης Σπανούλης, όταν έκανε λόγο περί ανασφάλειας, που εμείς δεν είχαμε κανένα λόγο να αισθανόμαστε με τον τρόπο, που είχαμε δουλέψει.
Φαινόταν, ότι πίστευε αυτό το λόγο του. Και φάνηκε ακράδαντα, ότι το πίστεψαν και οι παίκτες στο παρκέ. Είχαν δουλέψει ακριβώς, όπως έπρεπε, να μεγάλα διαστήματα με πολύ υψηλή απόδοση σε όλα τα ματς, λιγότερο ή περισσότερο απαιτητικά, με προπονήσεις επίσης σε εξαιρετικό επίπεδο, αποκτώντας την νοοτροπία, πνευματικά και αγωνιστικά, που χρειαζόταν, ενδεικτικό της σκέψης του προπονητή της, όπως την εξήρε και ο πρόεδρος της ΕΟΚ.
Τα δύο τελευταία παιχνίδια, με Σλοβενία και Κροατία ήταν ενδεικτικά και για τα δύο κομμάτια. Μια ομάδα σίγουρη για όσα έκανε στο παρκέ. Μια άμυνα, που αποτελούσε τη σημαία και την φιλοσοφία της εξαρχής. Μια επίθεση, που χαρακτηρίστηκε από τρομερές συνεργασίες για λίγες μέρες προετοιμασίας, δείγμα της γνώσης του παιχνιδιού του ενός παίκτη για τον άλλο, της διάθεσης να υπάρξουν αυτές οι συνεργασίες και, φυσικά, της πιο ομαλής ένταξης του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο σύνολο, που έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια.
Θα ζητήσουμε, όμως, να ασχοληθούμε με έναν άλλο παίκτη, που τόσα χρόνια αποτελεί «στρατιώτη» αυτής της ομάδας. Ο Νικ Καλάθης έπαιζε ένα παιχνίδι, που σε περίπτωση ήττας δε θα ήμασταν σίγουροι, αν θα ήταν το τελευταίο του, καθώς ο ίδιος είχε αναφέρει σε παλιότερες δηλώσεις του, ότι μεγάλος στόχος του ήταν το Παρίσι. Έκοψε και... έραψε όλο το παιχνίδι της Εθνικής στο πιο μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού, με άμυνες για σεμινάριο, σαν να πρωτοβλέπαμε τον νεαρό αθλητή, που είχε «σβήσει» κάποτε τον Ναβάρο, και με μια «μαεστρική» οργάνωση στην επίθεση, εκτελώντας και δίνοντας ασίστ με αυτοπεποίθηση, όπως στον καιρό που είχε αναλάβει ηγέτης του Παναθηναϊκού, απλώς στην προκειμένη περίπτωση αυτό έγινε ακόμη καλύτερα, καθώς μπορούσε να μοιράσει πολύ καλύτερα το παιχνίδι. Η εμφάνισή του, με λίγα λόγια, ήταν συγκλονιστική και δικαίως ήταν ο κορυφαίος του τελικού.
Κάπως έτσι, η «γαλανόλευκη» είναι ξανά σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 16 χρόνια, κάνοντα το δίκαιο... πράξη. Και αγωνιζόμενη με έναν τρόπο, που δε θα μας κάνει ποτέ να σταματήσουμε να τραγουδάμε και να ευγνωμονούμε αυτή την παρέα, που έμελλε να μας προσφέρει αυτές τις στιγμές!
