Ο Εργκίν Αταμάν μίλησε για τον Παναθηναϊκό και όχι μόνο, παραχωρώντας συνέντευξη στον Τσίμα Μονέκε της Μπασκόνια.
Όπως παραδέχθηκε, μεταξύ άλλων, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να αναλάβει τους «πρασίνους», παρότι όλοι του έλεγαν το αντίθετο: «Στην αρχή, όταν είχα αυτή την πρόταση, όλοι μου έλεγαν ότι δεν είναι καλό για εμένα. Είσαι δις πρωταθλητής Ευρώπης, μία χρονιά δεν τα κατάφερες. Το να πάρεις δηλαδή μια ομάδα από τη 17η θέση και που δεν έχει πάει σε Final Four για δώδεκα χρόνια και οι φίλαθλοι είχαν χάσει κάπως την εμπιστοσύνη τους στο σύλλογο. Αλλά είχα ένα σπουδαίο συναίσθημα στην πρώτη μου συνάντηση με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος, με πολύ πάθος και με σέβεται πολύ.
Για να φοβηθώ να το κάνω και εκεί; Εκείνη την περίοδο πίστευα πως μπορεί να έρθει μια πρόταση και ήταν μια δυνατή συναισθηματικά στιγμή για εμένα. Αλλά μετά είδα ότι υπάρχει διαφορετική νοοτροπία. Μίλησα με κάποιους μάνατζερ, μου είπαν ότι πρέπει να πάω εκεί (ΗΠΑ) για να είμαι ως βοηθός για κάποια χρόνια. Είμαι πρωταθλητής Ευρώπης για δύο σερί χρονιές, πώς μπορώ να το κάνω αυτό; Το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι κάτι διαφορετικό, ένα μίγμα με το ΝΒΑ και μου αρέσει πολύ.
Όταν μου έκανε την πρόταση την δέχτηκα άμεσα και έβαλα στον εαυτό μου μια πρόκληση. Είπα πως δε θα δουλέψω με την ομάδα που τερμάτισε 17η, αλλά θέλω να τα αλλάξω όλα. Μου έλεγαν πώς θα αλλάξεις 10-11 παίκτες; Τους είπα να μην ανησυχούν, γιατί το ίδιο είχα κάνει στην Εφές το 2018, όταν πήγα εκεί. Έτσι, χτίσαμε μια πολύ καλή ομάδα, με προσωπικότητες και παίκτες με χαρακτήρα.
Όλοι πίστευαν πως ξοδέψαμε πολύ μεγάλο μπάτζετ. Μπορεί να έχουμε 1-2 παίκτες πιο ακριβούς, αλλά οι υπόλοιποι είναι στο κανονικό μπάτζετ. Αλλά επειδή είναι έντεκα νέοι παίκτες, πολλοί πιστεύουν ότι κοστίζουν όσο ο Σλούκας. Ήταν μια διαφορετική περίπτωση ο Κώστας. Ήταν ένα από τα αστέρια της Ευρωλίγκας, ο παίκτης-"κλειδί" για τον αντίπαλό μας, τον Ολυμπιακό, και μετά χτίσαμε την ομάδα μας με καλούς χαρακτήρες. Όταν ξεκινήσαμε τη σεζόν καταλάβαμε πως κάτι μας λείπει. Τι ήταν; Ο Κέντρικ Ναν.
Ήταν ελεύθερος και μας έδωσε πολλά επιθετικά. Αμυντικά κάναμε σπουδαία δουλειά, ολόκληρο το επιτελείο με τους παίκτες. Και σταδιακά χτίσαμε την αυτοπεποίθησή μας. Κάναμε ρεκόρ στις νίκες εκτός έδρας κι αυτό μας έδωσε αυτοπεποίθηση για τα πλέι οφ. Πιστεύαμε περισσότερο στον εαυτό μας και η νίκη στην έδρα της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν πολύ σημαντική. Έτσι φτάσαμε στο Final Four και στον τελικό. Δεν ήξερα εάν θα είμαστε πρωταθλητές, αλλά για εμένα ήταν απίστευτο. Από την 17η θέση να πηγαίνεις στον τελικό ήταν εκπληκτικό για όλους μας».
Είπε ακόμα...
Για την προπονητική: «Είναι δύσκολη δουλειά, μου αρέσει η προπονητική, είναι η ζωή μου. Ξεκίνησα στα 22 μου και στην Εφές ως βοηθός και στα 30 μου ήμουν πρώτος προπονητής και πήγα στους τελικούς της Τουρκίας. Δεν έχω πολλή πίεση, για εμένα είναι διασκέδαση, είναι δουλειά αλλά και χόμπι.
Έπαιζα μπάσκετ, ήθελα να γίνω επαγγελματίας, αλλά δεν ήμουν αρκετά καλός για να το κάνω. Μετά μου δόθηκε η ευκαιρία να προπονήσω ομάδες σε μικρές ηλικίες από τα 22 μου. Έμαθα πολλά από τον Όντιν Ορς. Όταν ένιωσα έτοιμος, στα 29 μου, προχώρησα ως πρώτος προπονητής».
Για την πιο υπερήφανη στιγμή στην καριέρα του: «Έχω πολλές υπερήφανες στιγμές. Ήμουν ο πρώτος Τούρκος προπονητής που στα 33 μου προπόνησα ομάδα στην Ιταλία, τη Σιένα. Ήταν ένα όνειρο για εμένα. Στην πρώτη συνέντευξη Τύπου εκεί κι όταν με ρώτησαν τους στόχους μου τους είπα πως ήρθα για να πάρουμε το Κύπελλο Σαπόρτα. Και την άλλη μέρα έγραφαν στις εφημερίδες "Ννα δούμε πόσες ημέρες θα αντέξει αυτός ο κόουτς".
Και μετά μέσα στη σεζόν πήραμε το Σαπόρτα, την επόμενη σεζόν παίξαμε στην Ευρωλίγκα και μία σεζόν μετά ήμασταν στο Final Four της Ευρωλίγκας. Για εμένα ήταν τρομερό. Μου αρέσουν οι προκλήσεις. Στην πρώτη μου χρονιά στη Γαλατάσαραϊ κερδίσαμε τον πρώτο τίτλο έπειτα από 27 χρόνια. Στην Μπεσίκτας, ύστερα από 57 χρόνια, κερδίσαμε τα πάντα. Το Κύπελλο, το πρωτάθλημα και Ευρωπαϊκό».
Για το πώς αντιδράει στις αμφιβολίες: «Μου αρέσει να μιλάω με τους ανθρώπους στο δρόμο. Στην Αθήνα πήγαινα στην παραλία το χειμώνα για να κολυμπήσω και με έβλεπαν και αναρωτιόντουσαν τι κάνω εκεί. Τίποτα! Είμαι ένας απλός άνθρωπος και απολαμβάνω τη ζωή. Και η οικογένειά μου το ίδιο. Ο γιος μου είναι συνέχεια μαζί μου στα αποδυτήρια. Με τους παίκτες είμαι σαν φίλος, αλλά άλλες φορές είμαι πιο σκληρός αλλά τους σέβομαι, τη ζωή τους. Δεν είναι μηχανές. Είμαι ο προπονητής, αλλά δεν παίζω… PlayStation. Δουλεύω με ανθρώπους, τους σέβομαι κι αν με σέβονται όλα είναι καθαρά».
Για τις διαφορές που έχει ως άνθρωπος και ως προπονητής: «Έξω από το παρκέ είμαι χαλαρός. Μπορεί να με βλέπετε να μαλώνω με κάποιον μέσα στο γήπεδο, αλλά αυτό είναι για το μπάσκετ. Δεν συμβαίνει αυτό έξω από το γήπεδο. Παλεύω, μάχομαι για τη δόξα, για την ομάδα μου, τους παίκτες μου. Πάντα παλεύω στο γήπεδο, για να δείξω στους παίκτες μου ως ηγέτης ότι πρέπει να το κάνουν κι αυτοί. Άλλες φορές με αποβάλλουν οι διαιτητές, αλλά όλα γίνονται βάσει πλάνου. Οι παίκτες πρέπει να δουν ότι αυτός θέλει να κερδίσει και βγάζει πάθος. Μου αρέσει να το μεταδίδω αυτό στους παίκτες μου».
Για τον πανηγυρισμό του με τις υψωμένες γροθιές: «Βασικά, δεν θυμάμαι πως ξεκίνησε αυτό, έγινε σταδιακά. Μετά είδα ότι άρεσε στον κόσμο αυτό και το συνέχισα. Αυτό είναι συναίσθημα, επικοινωνία με τους οπαδούς . Μου αρέσει να τους δίνω το πάθος μου. Είναι κάτι ξεχωριστό για εμένα. Ακόμα και όταν χάνω, στην Μπαρτσελόνα όταν αποκλειστήκαμε, πάλι έδειξα τις γροθιές μου γιατί δείχνω πως δεν τα παρατάω. Στον τελικό, όμως, κερδίσαμε και στο τέλος πήραμε τον τίτλο με την Εφές».
Για το εάν έχει μετανιώσει για κάτι: «Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο. Είμαι χαρούμενος. Ίσως στο back to back με την Εφές και τη σεζόν που ακυρώθηκε λόγω του κορωνοϊού, που ήταν μάλλον η καλύτερή μας σεζόν. Όλοι μιλούσαν ότι παίζαμε σαν ομάδα του ΝΒΑ. Με ρώτησαν μετά γιατί δεν πας στο ΝΒΑ; Είμαι εδώ. Εάν μπορώ να κάνω μια ευρωπαϊκή ομάδα με ξένους και Αμερικανούς παίκτες να παίζει όπως μια ομάδα του ΝΒΑ, γιατί να μην μπορώ να το κάνω και εκεί».
