Ηγήθηκε της προσπάθεια του Τρίτωνα να ανέβει στη Basket League, πανηγύρισε με τους συμπαίκτες του και τους ανθρώπους της ομάδας την άνοδο από την προηγούμενη Elite League, όμως η προσπάθεια δεν έφτασε μέχρι το τέλος. Ο Μιχάλης Καμπερίδης αναζήτησε την επόμενη επαγγελματική του στέγη και τη βρήκε στην Ιταλία και την Σαντ Αντιμο, την "μικρότερη" μπασκετική ομάδα της Νάπολι. Εκεί βιώνει την αγάπη και τον σεβασμό ως παίκτης, αλλά και πολλά ενδιαφέροντα στην καθημερινότητά του, τα οποία μετέφερε στο EOK WebRadio και την εκπομπή "μπασκετικοί μετανάστες".
Τα σημαντικότερα σημεία της πολύ ενδιαφέρουσας συνέντευξης:
Για το πώς βρέθηκε εκεί: «Η αλήθεια είναι ότι “κυνηγούσα” να κάνω το βήμα παραπάνω. Γενικά ο στόχος μου είναι να παραμείνω στο υψηλότερο επίπεδο, είτε είναι στην Α1 στην Ελλάδα, είτε στο εξωτερικό. Έχω και buy-out στην ομάδα. “Κυνηγάω” πραγματικά ό,τι καλύτερο. Αυτήν τη στιγμή είμαι στην Ιταλία και είμαι έτοιμος όποια ευκαιρία βρεθεί μπροστά μου να την “αρπάξω”».
Για τις πρώτες του εντυπώσεις απ’ την ομάδα: «Εδώ είναι φοβερό και το περιβάλλον και οι άνθρωποι γύρω απ’ την ομάδα είναι εξαιρετικοί. Ο σύλλογος προσπαθεί και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί και όλη η περιοχή αγαπάει το μπάσκετ και στηρίζει την ομάδα. Σε κάθε μας εντός έδρας αγώνα το γήπεδο είναι γεμάτο. Ο κόσμος αγαπάει τον σύλλογο και σίγουρα το μπάσκετ και είναι πολύ σημαντικό να βρίσκεσαι σε μια περιοχή που ο κόσμος στηρίζει την ομάδα του. Δεν κρύβω ότι εδώ μ’ αρέσει πάρα πολύ. Σε περίπτωση που όλα πάνε καλά, έχουμε την υγεία μας και δε βρεθεί κάτι καλύτερο, προφανώς και θα “κυνηγήσω” να μείνω εδώ. Είναι μοναδικά».
Για τον φετινό στόχο της Σαντ’Άντιμο: «Σίγουρα στόχος είναι να μπει η ομάδα στα play-offs και, από ‘κει και πέρα, να διεκδικήσει ό,τι καλύτερο μπορεί. Ξεκινήσαμε σχετικά καλά, εκτός από ένα ματς που χάσαμε στην παράταση εντός έδρας απ’ το Αβελίνο, μία ομάδα που “κυνηγάει” την άνοδο. Η ομάδα έχει υψηλές βλέψεις, θέλει να πρωταγωνιστήσει και να της δοθεί η ευκαιρία να πάρει την άνοδο, θα το “κυνηγήσει”».
Για το πρωτάθλημα στο οποίο παίζει η Σαντ’Άντιμο: «Το πρωτάθλημα είναι πολύ ανταγωνιστικό. Γενικά στην Ιταλία έχουν έναν νόμο που λέει ότι όταν είσαι μικρός και έχεις παίξει για τουλάχιστον 2 χρόνια στον σύλλογο ως μικρός, σε οποιαδήποτε ομάδα της Ιταλίας, μπορείς μετά να παίξεις σαν Ιταλός και όχι σαν ξένος. Στην Ιταλία υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά από άλλες χώρες που παίζουν σαν Ιταλοί, πέρα απ’ τους Ιταλούς που έχουν επίσης ένα καλό επίπεδο, οπότε είναι υψηλό το επίπεδο. Συν ότι υπάρχει και επιτρέπεται ένας ξένος για τις ομάδες, κάτι που ανεβάζει ακόμη περισσότερο το επίπεδο».
Για τη μπασκετική κουλτούρα στη Νάπολη: «Σίγουρα υπάρχει. Και η ομάδα της Νάπολι που παίζει στην LegaBasket Serie A κάνει εξαιρετική πορεία. Αν θυμάμαι καλά, τη 2η αγωνιστική κέρδισε την Αρμάνι και τώρα είναι 3η στη βαθμολογία. Γενικά η κουλτούρα τους προφανώς και είναι ποδοσφαιρική λόγω του Μαραντόνα, αλλά πραγματικά γίνονται πολύ καλά βήματα και στο χώρο του μπάσκετ. Και εκτός απ’ τη Νάπολη, στις γύρω-γύρω περιοχές, γίνονται πολύ καλά πράγματα».
Για το τι του έχει κάνει εντύπωση: «Αρχικά ό,τι έχει να κάνει με το φαγητό. Γενικά τα προϊόντα τους εδώ είναι απ’ τα καλύτερα, αν όχι τα καλύτερα, σε όλη την Ιταλία. Το φαγητό είναι πραγματικά καταπληκτικό εδώ, είναι σαν να έχω σε κάθε έξοδο με τα παιδιά σε εστιατόριο μια καινούργια ιστορία. Σίγουρα έχω κρατήσει το ότι οι άνθρωποι εδώ μου λένε συνέχεια για τη Μεγάλη Ελλάδα, τη Νεάπολις, ότι οι Έλληνες έχουν «χτίσει» εδώ όλον αυτόν τον πολιτισμό. Τα λένε τόσο έντονα, που είναι εντυπωσιακό και συγκινείσαι. Υπάρχουν πολλοί που μαθαίνουν ελληνικά, έχω 1-2 συμπαίκτες που κάνουν μαθήματα αρχαίων ελληνικών».
Για το λατρεία για τον Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολη: «Είναι φοβερό το τι γίνεται εδώ πέρα με τον Ντιέγκο. Σε όποιο στενό βρεθείς, είναι παντού γκράφιτι δικά του. Γενικά επειδή επισκέφτηκα τις προηγούμενες μέρες τη Νάπολη, το κέντρο περισσότερο, επικρατεί ακόμη ένα χάος, γιατί πέρυσι πήραν και το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο μετά από πάρα πολλά χρόνια. Επικρατεί ένα χάος με φανέλες, κασκόλ, στους δρόμους, ακόμη πανηγυρίζουν το πρωτάθλημα».
Για το με τι θα είναι ικανοποιημένος στο τέλος της σεζόν: «Σίγουρα να είμαι υγιής. Αν έχω την υγεία μου, πραγματικά δε φοβάμαι και δε σκέφτομαι τίποτα. Είμαι πολύ σίγουρος για τον εαυτό μου και με τη δουλειά που έχω ρίξει αυτόν τον χρόνο και όλο το καλοκαίρι. Είναι πραγματικά το μόνο που μπορώ να δώσω σαν απάντηση. Όσον αφορά προσωπικούς ή ομαδικούς στόχους, προφανώς και θέλω η ομάδα να έχει κάνει το καλύτερο δυνατό και να μπορέσουμε να καταφέρουμε τους στόχους μας. Θεωρώ, όμως, πως το παν είναι η υγεία και το μόνο που πραγματικά εύχομαι να έχω καθημερινά».
Για το πέρασμά του απ’ την ισπανική Ουέσκα (2015): «Ήταν πολύ καλή εμπειρία. Ήμουν 20-21 χρονών τότε. Είχα πάει Γενάρη προς Φλεβάρη, αφού υπέγραψα τριετές με την ΑΕΚ και πήγα δανεικός εκεί. Δεν κάθισα πολύ, μόνο 3-3.5 μήνες, μέχρι το τέλος της σεζόν. Ήταν πραγματικά μοναδική εμπειρία, η πρώτη μου χρονιά στο εξωτερικό. Η Ουέσκα ήταν στη 2η κατηγορία τότε. Το ισπανικό μπάσκετ είναι άλλη ταχύτητα, όλα τα παιδιά είναι πολύ αθλητικά, όλοι σουτάρουν. Πέρα απ’ το μπάσκετ, ήταν ένα μάθημα για ‘μένα σχετικά με το πώς θα πρέπει σιγά-σιγά να «χτίζω» νοοτροπία και να σκέφτομαι πιο ώριμα, ακόμη και εκτός μπάσκετ. Γενικά είναι πολύ καλή εμπειρία για όποιον φύγει στο εξωτερικό και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Είναι τρομερή εμπειρία και σε κάνει και καλύτερο άνθρωπο».
Για το αν υπήρξε ένα «κρίμα» που δεν κατάφερε ο Τρίτων να παίξει στην Α1: «Όλο το καλοκαίρι ήμουν σε επαφή και με τον κόουτς Μιχελάκο και με τα παιδιά απ’ τη διοίκηση. Θυμάμαι ότι μέχρι και τις τελευταίες κουβέντες που είχαμε κάνει, τα παιδιά «έτρεχαν» πάρα πολύ για την ομάδα, προσπαθούσαν κι αυτοί να παίξει η ομάδα στην Α1. Έδωσαν την «ψυχή» τους πραγματικά για να καταφέρει η ομάδα να παίξει στη μεγάλη κατηγορία. Εγώ περίμενα όλο αυτό το διάστημα να γίνει κάτι, γιατί ήθελα κι εγώ ο ίδιος να παίξω με την ομάδα στην Α1, αλλά είχε περάσει λίγο ο καιρός, είχα κάποιες προτάσεις όπως αυτή που επέλεξα τελικά. Έκανα πρώτα με την ομάδα μια συζήτηση και τους είπα ότι ήθελα πραγματικά να παίξω στην Α1 με τον Τρίτωνα, αλλά δε μου άφηνε άλλη επιλογή. Νομίζω πως τελικά έκανα την καλύτερη επιλογή για ‘μένα να βρεθώ εδώ και να συνεχίσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την καριέρα μου».
