Ο Ιταλός, ή μάλλον Μιλανέζος (παίζει το ρόλο του κι αυτό), δημοσιογράφος Μάσιμο Πίζα, γράφει για τον Αλεσάντρο Τζεντίλε και ανατρέχει στη ρίζα του προβλήματος. Την αρχή... Σίγουρα τα όσα καταθέτει έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον και φωτίζουν μια άλλη πλευρά του θέματος...
Γράφει ο Massimo Pisa
«Λυπηρό, αλλά όχι και έκπληξη. Αλεσάντρο Τζεντίλε και Παναθηναϊκός τραβούν πια διαφορετικούς δρόμους και είναι μια ακόμη μεγάλη απώλεια για όλους. Για τον παίκτη. Για την ομάδα που θα πρέπει να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις (πίεση, εσωτερική ισορροπία, Τύπο, φιλάθλους) το Μάρτιο. Για την Ολίμπια Μιλάνο, η οποία, αυτή τη στιγμή, δεν ξέρει τι να κάνει με τον πρώην της σταρ, αρχηγό και σύμβολο. Για το ιταλικό μπάσκετ, που βρίσκεται πολύ κοντά στο να χάσει ένα από τα πιο λαμπερά του ταλέντα, τουλάχιστον σε ότι αφορά το τοπ ευρωπαϊκό επίπεδο. Για τους Χιούστον Ρόκετς που τον επέλεξαν (αλλά κατέστησαν σαφές πολύ νωρίς πως δεν ενδιαφέρονται γι’ ΑΥΤΟΝ τον Τζεντίλε). Πραγματικά λυπηρό.
Εδώ στο Μιλάνο όλα άρχισαν πολύ νωρίς την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, έχοντας κατακτήσει το «scudetto» και το Κύπελλο Ιταλίας. Πολύ νωρίς; Ναι. Ο παίκτης και οι κοντινοί του άνθρωποι δεν ήθελαν μια δεύτερη εμπειρία με τον Ρέπεσα στον πάγκο μετά το Τρεβίζο (παρά το τι νόμιζε ο κόσμος, δεν ήταν οι Τζεντίλε που πίεσαν για τον Ρέπεσα, κάθε άλλο...), αλλά δεν εξέφρασαν ποτέ την απογοήτευσή τους. Η ομάδα, στην οποία ο κ. Λίβιο Πρόλλι είχε επιστρέψε ως πρόεδρος μετά από ένα χρόνο, «ακούμπησε» στους ώμους του Τζεντίλε όλων των ειδών τις ευθύνες. Μεγάλο βάρος για έναν παίκτη στη νεαρή ηλικία του βρισκόταν ο παίκτης, χωρίζοντας τον κόσμο σε εχθρούς (όλο και περισσότερους) και φίλους (όλο και λιγότερους).
Η σχέση με τον προπονητή κατέρρευσε γρήγορα. Η παρουσία του Νάντο Τζεντίλε στο γήπεδο δεν βοήθησε πολύ, ούτε έκανε το πρόσωπο του Άλε να χαμογελάσει λίγο. Νεύρα, διαφωνίες, μεμονωμένες, αλλά ηχηρές αποδοκιμασίες από την εξέδρα. Μετά ο τελικός, η νίκη και η συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε τον αγώνα, στη διάρκεια του οποίου ο Αλεσάντρο είπε τα νέα: «Ίσως είναι το τελευταίο μου παιχνίδι με τη φανέλα της Ολίμπια Μιλάνο, το όνειρο του ΝΒΑ περιμένει.» Το όνειρο δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Το ίδιο το παιχνίδι του Τζεντίλε γινόταν ολοένα και χειρότερο και μαζί και η συμπεριφορά του προς τον κόσμο. Υπερβολικά πολλοί εχθροί... Γνωρίζετε τα υπόλοιπα. Και τώρα; Να μείνει στα παράπονα και στα «γιατί» ή να κάνει ένα βήμα μπροστά; Ως νεαρός Άμλετ θα πρέπει να κάνει μια επιλογή. Ακόμη μπορεί, αλλά θα πρέπει να αντιδράσει γρήγορα!»
Sad, but not unexpected
By Massimo Pisa (La Reppublica)
Sad, but not unexpected. Alessandro Gentile and Panathinaikos part ways and it's another tough loss for everybody. For the guy. For the club that had to handle hard stuff (pressure, internal balance, press, fans) in March. For Olimpia Milan which, right now, doesn't know what to do with its former star, captain, symbol. For Italian basketball, about to lose one of his most shining talents, at least at top European level. For the Houston Rockets who selected him (but made clear very early they have no interest in THIS Gentile). So sad.
Here in Milan it all began at the very beginning of last season, crowned with a "scudetto" and an Italy Cup. Beginning? Yes. The guy and his inner circle didn't want a second experience with coach Repesa after Treviso (despite what the world thought, it weren't the Gentile's who pushed for Repesa, at all...), but didn't speak out their disappointment. The club, where Mr. Livio Proli returned as a president after a one year hiatus, charged Gentile's shoulders with all kind of responsibilities. Too much for a guy in his early twenties and yet dividing the world between enemies (more and more) and friends (fewer and fewer).
Relationship with the coach sank early. The presence of Nando Gentile in the gym never helped that much, nor it stretched Ale's face into a smile. Nerves, arguing, isolated but stinging boo's from the stands. Then the final, the win, the post-game interview in which Alessandro broke the news: maybe that was his last game with Olimpia jersey, the Nba dream was waiting. The dream never came true. Gentile's game got worse and worse, so his attitude towards the world. Too many enemies. You know the rest. And now? To lay in complaints or to step forward. Young Hamlet has to make the choice. He still can, but has to make it quick.
