Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για τις εντυπώσεις από το τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος», ξεχωρίζοντας κάτι που μπορεί να κάνει τη διαφορά για τον φετινό Παναθηναϊκό και δεν εντοπίζεται στο παρκέ, αλλά εκτός αυτού.
Η προετοιμασία υπάρχει καθαρά για τους προπονητές, πρωτίστως, και τους παίκτες, δευτερευόντως. Είναι, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, η περίοδος των συμπερασμάτων και της διαπίστωσης του κατά πόσο ταιριάζουν οι αγωνιστικές επιλογές του καλοκαιριού για το σύνολο, που θα πορευτεί αντάμα όλη την χρονιά.
Ο Παναθηναϊκός είναι αλήθεια, ότι εντυπωσίασε σε αυτή τη μεταγραφική περίοδο περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα. Όχι μόνο για τα απανωτά του «μπαμ», με εκείνο του Κώστα Σλούκα αναμφισβήτητα να «ξεκλειδώνει» όλες τις άλλες κινήσεις. Είναι κυρίως η αίσθηση επιστροφής των «πρασίνων», που απορρέει μέσα από αυτές τις κινήσεις, όπως και τις πρωτοβουλίες για τη «μεταμόρφωση» του ΟΑΚΑ, που ήδη έχουν ξεκινήσει από κυρίως εσωτερικές εργασίες, πριν έρθουν τα «καλλωπίσματα», τα οποία θα παρουσιαστούν στην πλειοψηφία του κοινού.
Το ακόμη κυριότερο, όμως, είναι πως αυτή η αίσθηση επιστροφής έχει αφουγκραστεί στον υπερθετικό βαθμό από το κοινό του «τριφυλλιού». Από τις εικόνες, που ουδεμία σχέση είχαν με το μέγεθος του συλλόγου τα τελευταία χρόνια εντός κι εκτός παρκέ, η αύρα που απέπνεε το ΟΑΚΑ στο τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» απέχει παρασάγγας.
Η υποδοχή του Εργκίν Αταμάν και των παικτών του σε κάθε τους «βήμα», από την είσοδο στο παρκέ για την προθέρμανση μέχρι την υποστήριξη, είτε στην επίτευξη ενός καλαθιού είτε όταν η ομάδα βρίσκεται σε θέση άμυνας, είναι χαρακτηριστική και ένα δείγμα ως κάτι παραπάνω από αποδοχή της νέας κατάστασης. Είναι κατά βάση μια αγκαλιά, που τόσο ανάγκη είχε η συγκεκριμένη ομάδα και επί χρόνια, ακόμη και σε καλές εποχές της, τη στερείτο κατά καιρούς.
Δεν πάνε πολλά χρόνια, άλλωστε, από τότε που κάθε φορά που ο Νικ Καλάθης σηκωνόταν για τρίποντο, ακουγόταν ένα επιφώνημα δυσαρέσκειας, προτού καν η μπάλα φτάσει προς το καλάθι. Δεν πάει καιρός από τότε, που ακουγόταν η δυσφορία όποτε παίκτες, όπως ο Άντριου Άντριους, έπιαναν την μπάλα ακόμη και στα φιλικά, δείχνοντας μια κατάσταση, η οποία χρειαζόταν δραστικά μέτρα, καθώς ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται αθλητής να υποστηρίξει αυτή την κατάσταση, όσο αδρά κι αν πληρώνεται για τη δουλειά του.
Οι εικόνες αυτές δεν υπήρξαν ούτε κατά διάνοια στο τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος». Η ενθάρρυνση των παικτών του Αταμάν ακόμη και σε στιγμές, όπου έδειχναν να χάνουν το ρυθμό τους ή να υποχωρούν έναντι του αντιπάλου στα ματς με Μπάγερν και Εφές, ακόμη και ο έντονος πανηγυρισμός στο χαμένο τελευταίο σουτ της τουρκικής ομάδας στον τελικό, παρότι επρόκειτο απλά για ένα φιλικό, ήταν ίσως η πιο σπουδαία είδηση αυτής της διοργάνωσης. Είναι και η ομάδα και η φετινή της επένδυση, βέβαια, που εμπνέει τέτοια συμπεριφορά, ωστόσο σε κάθε της στιγμή, όμορφη ή στραβή, θα έπρεπε αυτές οι αντιδράσεις να είναι δεδομένες.
Οι αντιδράσεις αυτές, φυσικά, ήταν και η υπόσχεση για αντίστοιχη συμπαράσταση μέσα στην αγωνιστική περίοδο, όπου έρχεται με μεγάλες απαιτήσεις, μιας και ο ίδιος ο Αταμάν και οι παίκτες του έχουν, δικαιολογημένα, θέσει τον πήχη πολύ ψηλά, μιλώντας για τίτλους στην Ελλάδα και Final Four. Ίσως και να είχε ανάγκη ο κόσμος από αυτό το... θράσος, αντί για τις μετριοπαθείς τοποθετήσεις των προηγούμενων περιόδων, ώστε να πειστεί να ακολουθήσει με τη σειρά του.
Σε κάθε περίπτωση, η συμπεριφορά αυτή του κοινού του Παναθηναϊκού καθ’ ολοκληρίαν της είναι ίσως η πιο μεγάλη αλλαγή, που είχαν ανάγκη οι «πράσινοι», ώστε να σιγουρευτούν πως βαδίζουν στο σωστό δρόμο. Αν, μάλιστα, συνεχιστούν αυτές οι εικόνες, παίρνοντας φυσικά και έμπευση από τις όποιες αγωνιστικές επιτυχίες της ομάδας, θα δημιουργήσουν μια αμφίδρομη σχέση, που μπορεί να ξαναφέρει εποχές, οι οποίες πριν από λίγο καιρό έμοιαζαν να απομακρύνονται μαρτυρικά για το σύλλογο...
