Μετά από τα συγχαρητήρια για την Εθνική u20, να πάμε σε έναν... αφορισμό. Αυτού του ακατανόητου κλισέ που λέει ότι σε αυτές τις ηλικίες δεν έχουν σημασία τα μετάλλια. Εκτός του ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μιλάμε για τίποτα παίδες ή έφηβους, αλλά για τα επόμενα στελέχη της Ανδρών στην ηλικιακή ιεραρχία, γιατί να μην έχει σημασία κάποιο μετάλλιο; Και σημασία έχει και το μεγάλο κίνητρο όταν μπαίνεις σε κάποια διοργάνωση. Το να πεις ότι δεν είναι πανάκεια ένα μετάλλιο, να συμφωνήσουμε. Και εκεί περνάμε στην ουσία.
Η Εθνική του Κώστα Παπαδόπουλου, έστειλε ανεβαίνοντας στο βάθρο διάφορα "φωναχτά" μηνύματα. Και όχι απαραίτητα μόνο σε τρίτους, δεν έχει νόημα να ψάχνουμε πάντα ότι κάποιος άλλος φταίει αν δεν πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Ακόμα και σε δικά της μέλη μπορεί να έστειλε και να "είπε" ότι στο μπάσκετ κατά κανόνα παίρνεις ό,τι αξίζεις. Και ότι αν δουλέψεις σκληρά ανταμοίβεσαι και ότι δεν υπάρχουν... παγκόσμιες συνωμοσίες γύρω από νεαρούς αθλητές, σαν αυτές που βλέπουν συχνά - πυκνά οι γονείς και οι ατζέντηδες και ο περίγυρος γενικότερα.
Η ΕΟΚ πρόσφατα προχώρησε σε κάτι ριζοσπαστικό, αυτή την ιστορία με τους περιορισμούς στη σχέση των ατζέντηδων με ανήλικους. Είπαν πολλοί το μακρύ τους και το κοντό τους, αλλά η βάση εκκίνησης είναι πολύ σημαντική. Εχει δρόμο η ιστορία, αλλά έγινε μια πολύ καλή αρχή σε ένα βασικό "τραύμα" του ελληνικού μπάσκετ.
Είχε γίνει αντικείμενο συζήτησης πριν από μερικά χρόνια, πάλι στο Ηράκλειο και σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων, όταν είχε γίνει μια έρευνα για το πόσοι αθλητές είχαν ατζέντη. Χοντρικά ήταν καμια 15αριά, πάλι χοντρικά, οι 5 από τις διάφορες άλλες χώρες και οι 10 από την Ελλάδα. Χωρίς περαιτέρω σχόλια...
Μηνύματα λοιπόν. Σίγουρα και προς τους "κρατούντες" των ομάδων τους. Και όχι μόνο των δικών τους. Δε γίνεται πάνω από τους μισούς από αυτούς τους παίκτες να μην θεωρούνται άξιοι για θέση σε ομάδα της Basket League. Καλή η καραμέλα "ζητάνε πολλά, παίρνω ξένο πρωταγωνιστή με τα ίδια", τα είπαμε παραπάνω για τους ατζέντηδες, αλλά... έχει λιώσει. Αν πραγματικά θες να επενδύσεις σε ένα τέτοιο παιδί, εύκολα το πείθεις αναλύοντάς του ουσιαστικό αγωνιστικό ρόλο. Εκεί ούτε εκπρόσωπος ούτε γονιός θα του αλλάξει γνώμη για κάποια υψηλότερη αμοιβή. Κι επίσης αν πραγματικά θέλεις να επενδύσεις, δε θα νιώθει ο προπονητής σου τη θηλιά πάνω από το κεφάλι του, αν ποντάρει στον νεαρό και δε βγουν κάποια αποτελέσματα.
"Φώναξαν" λοιπόν κάποια πράγματα οι Ελληνες διεθνείς. "Ξεμάλλιασαν" κάθε ευκαιρία που τους δόθηκε, έπεισαν από την αρχή μέχρι το τέλος ότι ήταν ενωμένοι, ομάδα και κυρίως μια ομάδα με σαφή ταυτότητα και γνώση ικανοτήτων και αδυναμιών. Μια ομάδα χωρίς απεριόριστο επιθετικό ταλέντο και χωρίς πλήθος παικτών με σημαντικές παραστάσεις, στήθηκε για να παίξει σκυλίσια άμυνα, "δάγκωσε" αντιπάλους σε καίρια σημεία, ο προπονητής με τους συνεργάτες του είχαν διαγνώσει και διαβάσει ότι οι προερχόμενοι και από το Παγκόσμιο Τούρκοι κάπου θα έμεναν από δυνάμεις και έτσι ήρθε η μεγάλη ανατροπή και όλα μαζί, έφεραν το αποτέλεσμα.
Στην πραγματικότητα δεν θα άλλαζαν πολλά αν η Εθνική ήταν τέταρτη ή, αν ήταν δεύτερη, για πρώτη δε συζητάμε αφού οι Γάλλο είναι από άλλο ανέκδοτο. Σημειολογικά όμως, αυτό το μετάλλιο έχει μεγαλύτερη αξία από το χάλκινο. Ηταν ένα τρόπαιο για παίκτες που ψάχνουν μια ώθηση για να σταθούν στο ψηλότερο επίπεδο, ήταν ένα μεγάλο παράσημο για έναν προπονητή που έχει φάει την προπονητική του ζωή στις μικρές ηλικίες, ήταν ένα μεγάλο κουράγιο για τη συνέχιση του ριζικά αναδιαρθρωμένου αναπτυξιακού προγράμματος της ΕΟΚ, που έχει πλάνο, ξέρει ότι χρειάζεται μακρινό χρονικό ορίζοντα, αλλά σε μια χώρα με πλειοψηφία τους... πανηγυρτζήδες, που δεν ξέρει ή δε θέλει να περιμένει και τα κρίνει όλα από το αποτέλεσμα, ήταν μια σφραγίδα πιστοποίησης μιας σωστής δουλειάς.
