Να νικάς δύο φορές τη Ρεάλ είναι από μόνο του κάτι. Να τη νικάς και σε ματς 90 πόντων και σε ματς 60 πόντων, είναι κάτι περισσότερο. Να είσαι εσύ αυτός που αποφασίζει το τέμπο που θα πας το παιχνίδι, και το ένα και το άλλο, είναι ξεκάθαρο δείγμα ότι είσαι αφεντικό. Κι αν γίνεσαι δις αφεντικό της Ρεάλ, σίγουρα δικαιούσαι να λογίζεσαι ένα από τα αφεντικά της διοργάνωσης.
Ο Ολυμπιακός εδώ και πολύ καιρό δεν έχει κάτι να αποδεικνύει στην Ευρωλίγκα. Εχει δώσει διαπιστευτήρια, έχει απαντήσει όλα τα ερωτηματικά που μπορεί να τον αφορούσαν για την ποιότητα και το χαρακτήρα και μένει πια σε βάθος χρόνου να απαντήσει το πιο καίριο. Μέχρι πού θα μπορέσει να το πάρει στη φετινή Ευρωλίγκα του… κακού χαμού.
Σωστά θα πει κάποιος ότι με όσα γίνονται πρέπει πρώτα να εξασφαλίσει την οκτάδα, σωστά όμως θα πει και κάποιος άλλος ότι μιλώντας ρεαλιστικά δε μπορεί να τίθεται τέτοιο θέμα πλέον. Ο Ολυμπιακός το μόνο που έχει πια να στοχεύσει για τη δεδομένη παρουσία του στα πλέι οφ είναι το πλεονέκτημα έδρας. Το οποίο μπορεί σε πολλές περιπτώσεις στην Ευρωλίγκα να μην είναι και τρομερό, μιλώντας για το ΣΕΦ όμως είναι υπόθεση. Ο Ολυμπιακός έχει "χτίσει" σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο του, τον προ(σ)καλεί αβίαστα στο γήπεδο και τον έχει δίπλα του με παλμό και ρυθμό να δίνει ουσιαστικό πλεονέκτημα.
Οσοι βλέπουν τα βασικά του μπάσκετ, ήξεραν από νωρίς στη σεζόν ότι ο Ολυμπιακός ήταν μια σωστά δομημένη ομάδα. Με έναν διατηρημένο κορμό ελίτ παικτών και στοχευμένα συμπληρώματα. Ηταν όμως και μια... πολυτελώς δομημένη ομάδα. Διότι, επίσης όσοι βλέπουν τα βασικά, ήξεραν ότι ο Ταρίκ Μπλακ σε ρόλο τρίτου ψηλού με περιορισμένης διάρκειας πρώτο συμβόλαιο και... βλέπουμε, είναι μια πολυτέλεια που πολλοί θα ζήλευαν. Και όταν, μάλλον απόλυτα φυσιολογικά, η συνεργασία επεκτάθηκε ο Ολυμπιακός κράτησε μια θωράκιση που άλλοι θα έτρεχαν να έχουν για πρώτο - δεύτερο σέντερ.
Ο Ολυμπιακός έχει βγάλει πολλές βραδιές φέτος με διαφορετικά πρώτα βιολιά. Κι αν το να ηγείται ο Σλούκας είναι ο κανόνας, αν το να ξεπετιέται ο ΜακΚίσικ όταν έχει... ανηφόρα είναι συνηθισμένο, το να "καταπίνει" κοτζάμ Ταβάρες και τους διπλανούς ο... τρίτος σέντερ το λες αισιόδοξο σημάδι. Οπως είπαμε και το να έχεις τρίτο σέντερ τον Ταρίκ Μπλακ.
