Όταν ο τελευταίος (σε εμπειρία, χρόνο συμμετοχής, προϋπηρεσία και όλα τα συναφή) παίκτης της εθνικής ομάδας, ακούει τον μπαρουτοκαπνισμένο αρχηγό της, Γιάννη Μπουρούση να κάνει τέτοια αυτοκριτική, αν μη τι άλλο τρέχει αμέσως στον καθρέφτη του δωματίου του και κοιτάζεται.
"Νοιώθω σαν να μην έχω ακόμα εμφανιστεί στο γήπεδο. Θέλω να μπω αύριο και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό γιατί μέχρι τώρα δεν έχω βοηθήσει καθόλου την ομάδα" είπε ο διεθνής σέντερ, που πράγματι δεν κάνει καλό τουρνουά ως τώρα, αλλά έχει το μεγαλύτερο κίνητρο από όλους να πάει όσο το δυνατόν πιο μακριά η εθνική καθώς αυτή είναι η τελευταία του διοργάνωση.
Για αυτό λέμε ότι την ίδια στιγμή ο κάθε παίκτης παίρνει το καλύτερο παράδειγμα για να κάνει την αυτοκριτική του και να καταλάβει εάν ο ίδιος είναι ευχαριστημένος πρώτα από τον εαυτό του και από αυτά που έχει προσφέρει ως τώρα, αλλά και γενικότερα από την εμφάνιση που έχει μέχρι τώρα η εθνική μας ομάδα.
Η οποία πρώτα από όλα δεν έχει ικανοποιήσει τους ίδιους τους παίκτες που γνωρίζουν τις δυνατότητές τους και αν μη τι άλλο έχουν και έναν αθλητικό (και όχι μόνο) εγωισμό.
Αυτά μπορεί να λειτουργήσουν ευεργετικά απόψε το βράδυ και κόντρα στη Λιθουανία στο δεύτερο νοκ άουτ παιχνίδι, καθώς για την εθνική μας η συγκεκριμένη διαδικασία των αγώνων χωρίς αύριο είχε ξεκινήσει από την Τετάρτη κόντρα στην Πολωνία.
Συνεπώς και τώρα η πίεση είναι μεγάλη αλλά και πριν από τρεις μέρες ήταν τεράστια, καθώς ένας τόσο πρόωρος αποκλεισμός θα ήταν παταγώδης αποτυχία. Τουλάχιστον τώρα, η πρόκριση - που επιτεύχθηκε - ήταν απλά το αυτονόητο όπως σωστά είπε ο Βαγγέλης Μάντζαρης αλλά πρόσφερε σε παίκτες και Κώστα Μίσσα λίγη ηρεμία μετά από μια πολύ έντονη εβδομάδα στο Ελσίνκι.
Η βόλτα για φαγητό (με πρωτοβουλία του οικοδεσπότη Κώστα Σλούκα) στην Κωνσταντινούπολη αλλά και η κουβέντα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στο Ελσίνκι παραμονή του αγώνα πρόκρισης με την Πολωνία ήταν δύο στοιχεία που συσπείρωσαν αρκετά τους παίκτες που δείχνουν και πάλι αρκετά ενωμένοι κάτι που τους κάνει και πιο ισχυρούς.
Δεν διαφωνούμε ούτε με τον Γιάννη (Μπουρούση) ούτε με τον Βαγγέλη (Μάντζαρη) ότι και κάμερες να βάζαμε στα αποδυτήρια της εθνικής δεν θα βλέπαμε κάποιο τσακωμό και ότι οι παίκτες δεν έχουν πρόβλημα μεταξύ τους.
Η εικόνα όμως που έβγαζαν προς τα έξω (και στο γήπεδο την ώρα του αγώνα μεταξύ τους, σε πάγκο και παρκέ) δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είδαμε με την Πολωνία. Οι κακές εμφανίσεις και οι ήττες είχαν φέρει (δικαιολογημένο μέχρι ένα σημείο) εκνευρισμό στα μέλη όλης της αποστολής, αλλά το ζητούμενο είναι πλέον να υπάρξει ψυχραιμία και συσπείρωση για τον κοινό στόχο που είναι μια μεγάλη προσπάθεια για πρόκριση στην καλύτερη οκτάδα της Ευρώπης.
Αποστολή που άλλες εποχές θα εθεωρείτο κάτι απλό και εύκολο, αλλά κάτω από τις συνθήκες που ξεκίνησε και εξελίχθηκε αυτή η σεζόν για την εθνική θα αποτελέσει - αν επιτευχθεί - ένα μικρό άθλο.
Το βασικό είναι ότι δείχνουν να πηγαίνουν πολύ ενωμένοι σε αυτό το μεγάλο παιχνίδι και αυτό μπορεί να αποδειχθεί κομβικό.
Τα αγωνιστικά πλάνα τα γνωρίζουν καλύτερα από όλους ο Κώστας Μίσσας και το τεχνικό του επιτελείο, απλά σε αυτά τα παιχνίδια, όσο τετριμμένο και αν ακούγεται, παίζουν και άλλα πράγματα ρόλο, όπως η καρδιά, το πάθος και η αυταπάρνηση.
Στοιχεία που η εθνική ομάδα διέθετε (και θεωρούμε ότι ακόμα τα διαθέτει) εδώ και δεκαετίες. Το γήπεδο θα είναι απόψε και ο καθρέφτης της.
