Απόψε ο Νίκος Γκάλης περνάει στο πάνθεον του παγκόσμιου μπάσκετ. Στη λαμπρή τελετή που θα διοργανωθεί στη γενέτειρα του αθλήματος, το Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, ο κορυφαίος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών θα ενταχθεί με κάθε επισημότητα και όλους τους τύπους στο Basketball Hall of Fame. Είναι μόλις ο 8ος Ευρωπαίος αθλητής που τα καταφέρνει. Και την παρουσίασή του ως μέλος της τάξης του 2017 θα κάνει ένας μεγάλος αντίπαλός του στα ευρωπαϊκά γήπεδα τη δεκαετία του '80. Ο θρυλικός Μπομπ Μακ Άντου.
Τιμώντας τον μεγάλο Νίκο Γκάλη επ' ευκαιρία αυτής της κορυφαίας διάκρισής του, το basketa.gr αναδημοσιεύει ένα κείμενο που είχε γράψει ο ίδιος ο μεγάλος άσος για να προλογίσει ένα εκτεταμένο αφιέρωμα, το οποίο του είχαν ετοιμάσει ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος και ο συνάδελφος Δημήτρης Καρύδας για το περιοδικό "Τρίποντο" το 1998. Δηλαδή, λίγα χρόνια αφότου είχε αποσυρθεί, με τον τρόπο που αποσύρθηκε, από την ενεργό δράση. Ο Νίκος Γκάλης γράφει για τον Νίκο Γκάλη πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες...
"Κάθε παίκτης του μπάσκετ στην Αμερική έχει ένα όνειρο. Να παίξει στο ΝΒΑ. Εγώ δεν μπορούσα, φυσικά, να αποτελέσω εξαίρεση. Ήθελα να γνωρίσω αυτό το μαγικό κόσμο και πίστευα ότι θα κατάφερνα να διακριθώ.
Όταν όμως είδα ότι το όνειρό μου δεν έγινε πραγματικότητα με την πρώτη προσπάθεια, αποφάσισα να συνεχίσω σε μια άγνωστη - μέχρι τότε - για μένα χώρα. Στην πατρίδα του πατέρα μου και της μητέρας μου, που, έστω και από μακριά, την ένιωθα, κατά έναν τρόπο, ως την πραγματική δική μου πατρίδα.
Σήμερα, μετά από 19 ολόκληρα χρόνια στην Ελλάδα, μπορώ ανεπιφύλακτα να πω ότι εκείνο το καλοκαίρι του 1979, ναι μεν δεν εκπληρώθηκε η μεγάλη μου επαγγελματική φιλοδοξία, να παίξω στο ΝΒΑ, αλλά από την απόφαση που πήρα, να συνεχίσω, δηλαδή, την καριέρα μου στην Ελλάδα, κέρδισα περισσότερα ως άνθρωπος και επιπλέον πιστεύω ότι η "μικρή" προσφορά μου στην Ελλάδα και στο μπάσκετ της είναι πολυτιμότερη από οποιαδήποτε ενδεχόμενη προσωπική μου διάκριση στο ΝΒΑ.
Ποτέ στη ζωή μου δεν θα ξεχάσω εκείνη τη βραδιά της 14ης Ιουνίου 1987, όταν με τα υπόλοιπα παιδιά της Εθνικής και τη λαμπρή συμπαράσταση του κόσμου κατακτήσαμε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ. Ήταν, χωρίς άλλο, η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας μου, χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τους τίτλους που κατέκτησα με τον Άρη και τον Παναθηναϊκό ή την ανακήρυξή μου την ίδια χρονιά ως κορυφαίου μπασκετμπολίστα της Ευρώπης.
Άλλωστε, παρά κάποιες εσφαλμένες εντυπώσεις που μπορεί να δημιουργήθηκαν, η αλήθεια είναι ότι η Εθνική Ομάδα ήταν βαθιά μέσα στην καρδιά μου και γι' αυτό της έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου. Από την άποψη αυτή, αναγνωρίζω ότι θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον (πόσο μάλιστα αφού πολλοί με ρωτάτε ακόμα και σήμερα) να εξηγήσω γιατί και πώς σταμάτησα να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στην Εθνική σχετικά πρόωρα.
Επειδή, όμως, έστω και μετά από τόσα χρόνια, δεν επιθυμώ να θίξω πρόσωπα και καταστάσεις, αρνούμαι να πω ότι για ν' αποσυρθώ από την ομάδα κάτι πολύ σημαντικό θα συνέβη...
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι στην καριέρα μου δεν γνώρισα μόνο επιτυχίες που με έκαναν να χαίρομαι σαν μικρό παιδί, αλλά και πίκρες και απογοητεύσεις, που ακόμα κουβαλάω μέσα μου. Για παράδειγμα: ο τρόπος που αναγκάσθηκα να φύγω από τον Άρη. Είναι γνωστός σε όλους και δεν χρειάζεται να τον επαναλάβω, όμως εκείνες τις στιγμές ένιωσα πραγματικά προδομένος. Και ποιος παίκτης, άλλωστε, σαν εμένα δεν θα αισθανόταν έτσι, αν του ζητούσαν ανανέωση του συμβολαίου του ως προπονητή (!) και όχι ως παίκτη;
Αλλά και με τον Παναθηναϊκό τι έγινε; Είπαν ότι συγκρούσθηκα με τον Πολίτη. Λάθος, γιατί δεν μου αρέσει η λέξη σύγκρουση. Δεν συγκρούσθηκα με κανέναν. Έχω μάθει στη ζωή μου να αποφασίζω για τον εαυτό μου και να υποχωρώ αθόρυβα όταν κάτι πιστεύω ότι δεν είναι σωστό.
Για μένα, το χειρότερο ελάττωμα σε έναν άνθρωπο είναι η αχαριστία και ειδικά για ανθρώπους που χρωστάνε τα πάντα σε στιγμές του παρελθόντος...
Η αλήθεια είναι ότι επειδή όλα αυτά τα χρόνια ήμουν αφοσιωμένος σε κάποιο σκοπό και δούλευα σκληρά χωρίς να μιλάω πολύ ή να εξωτερικεύω αυτά που είχα μέσα μου, θεωρήθηκα από κάποιους κλειστός και ίσως απρόσιτος ως χαρακτήρας.
Θυμάμαι ότι πριν από χρόνια, μια ηλικιωμένη κυρία με πλησίασε μετά από κάποιον αγώνα και μου ζήτησε αυτόγραφο.
Όταν της το έδωσα, μου είπε: "Από κοντά είσαι πολύ πιο γελαστός και χαρούμενος απ' ό,τι μέσα στον αγώνα. Γιατί"; Κι εγώ της απάντησα: "Εκείνη την ώρα αφοσιώνομαι στον αγώνα. Δεν μπορώ και να γελάω και να αυτοσυγκεντρώνομαι ταυτόχρονα".
Σήμερα, επειδή μου είναι και πάλι εξαιρετικά δύσκολο να περιαυτολογώ, έχω να συμπληρώσω ότι αν ρωτήσει κανείς τους συμπαίκτες μου και τους φίλους μου, θα του πουν για τον "άλλο" μου εαυτό. Πάντως, αυτός που με ξέρει καλύτερα από τον καθένα είναι ο Ιωαννίδης.
Ο Γιάννης είναι εδώ και πολλά χρόνια ο καλύτερος προπονητής στην Ελλάδα. Κάποτε μου είχε πει ότι μπορώ να περάσω την μπάλα μέσα από μια βελόνα. "Γιατί δεν παίζεις πλέι μέικερ;" με ρώτησε. Για να το πει ο Γιάννης, κάτι θα ήξερε. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που ήθελα να ξαναπαίξω".
ΠΗΓΗ: ΤΡΙΠΟΝΤΟ
I am very happy to represent Greece. - @NickGalis6 #17HoopClass
— Basketball HOF (@Hoophall) 7 Σεπτεμβρίου 2017
