Η Ισπανία και η Γαλλία συναντώνται στον τελικό του Ευρωμπάσκετ 2022, σε μια αναμέτρηση που σημαίνει την επιβράβευση των δύο κορυφαίων μπασκετικών σχολών την τελευταία 15ετία και το Basketa.gr εξηγεί το πώς έφτασαν σε αυτό το σημείο, με κοινό παρονομαστή... την πρόσληψη των τεχνικών τους το ίδιο καλοκαίρι.
Υπήρξε η εποχή της κυριαρχίας της Σοβιετικής Ένωσης. Είδαμε τα χρόνια της Γιουγκοσλαβίας, το μπάσκετ της οποίας όλοι ήθελαν να αντιγράψουν. Θαυμάσαμε τις σπουδαίες ιταλικές ομάδες, που παρουσίασαν και εξήγαγαν αναρίθμητους εκπληκτικούς παίκτες. Κανείς, φυσικά, δεν ξεχνά την ιδιαιτερότητα της ελληνικής σχολής, που το 1987 όχι μόνο επικράτησε, αλλά αποδείχθηκε πως ήταν… πολλά χρόνια μπροστά από τους υπόλοιπους.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, και με εξαίρεση τους κορυφαίους του αθλήματος Αμερικανούς, υπάρχουν δύο σχολές, στις οποίες το ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν έχει παρά να υποκλιθεί. Ο αγώνας της Ισπανίας με τη Γαλλία στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, χωρίς να είναι στην αρχή τα πιο μεγάλα φαβορί για τον τίτλο, μιας και στην αρχή αναφέρονταν περισσότερο από τους πιο πολλούς η χώρα μας, η Σερβία και η Σλοβενία, είναι ο λόγος αυτής της υπόκλισης, που οφείλουμε.
Οι χώρες που απολάμβαναν τα πρωτεία μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, λοιπόν, είναι εκτός. Και οι δύο με τις μεγαλύτερες επιτυχίες τα τελευταία χρόνια, θα τεθούν αντιμέτωπες, έχοντας καταφέρει απλώς με τις πράξεις και όχι με… την παράδοση και τις αναμνήσεις, να είναι οι κορυφαίοι. Με πρόγραμμα, σχέδιο, μέθοδο και υπομονή, είναι απλώς οι καλύτεροι τα τελευταία 15 χρόνια. Το Basketa.gr, με αφορμή αυτό τον τελικό, παρουσιάζει το πώς έφτασαν έως εδώ, με δύο προπονητές που προσλήφθηκαν το 2009 και μετατρέπονται σε τοτέμ των επιτυχιών τους.
Ο Ιταλός που έκανε «βασίλισσα» την Ισπανία και ο… ωραίος ως Γάλλος
Οι δύο ομάδες έχουν στη διάθεσή τους προπονητές, με τους οποίους η κοινή ιστορία μετρά 13 χρόνια πίσω. Ήταν το 2009, όταν η ομοσπονδία της Ισπανίας ανακοίνωνε για πρώτη φορά την πρόσληψη του Σέρτζιο Σκαριόλο, τη στιγμή που η αντίστοιχη της Γαλλίας επέλεγε ως εκλεκτό τον Βενσάν Κολέ. Ο πρώτος ήταν ήδη γνωστός για τη θητεία του στους πάγκους μεγάλων ομάδων, αν και με αμφισβήτηση σε αρκετές περιπτώσεις, ο δεύτερος είχε προκαλέσει αίσθηση στο γαλλικό πρωτάθλημα, χάρη στους τίτλους το 2006 και το 2009 με Λε Μαν και Βιλερμπάν αντίστοιχα.
Στην αρχή, φυσικά, οι δύο ομοσπονδίες αναζητούσαν τους ανθρώπους, που θα καθοδηγούσαν έτοιμα σύνολα με πολλές σπουδαίες προσωπικότητες. Αδέλφια Γκασόλ, Ναβάρο, Ρούντι, Ρούμπιο, Ρέγιες, Γιουλ και ο σημερινός πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας, Χόρχε Γκαρμπαχόσα, στη μία πλευρά, Πάρκερ, Ντιαό, Τουριάφ, Ντε Κολό, Πιετρούς, Ζελαμπάλ, Κοζέρ στην άλλη. Αποδείχθηκε, όμως, ότι τελικά δεν ήταν προπονητές… μιας χρήσης, επιζητώντας απλώς μια εφήμερη επιτυχία.
Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι από τότε που ανέλαβε ο Σκαριόλο την Ισπανία, η «Φούρια Ρόχα» κατέκτησε συνολικά επτά μετάλλια όλων των αποχρώσεων σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις, με τρία χρυσά σε Ευρωμπάσκετ και άλλο ένα σε Μουντομπάσκετ, ενώ είναι δεδομένο πως θα φορέσει κι ένα όγδοο μετάλλιο σε λίγες ώρες στο Βερολίνο, μόνο που πρέπει να μάθουμε σε τι αξία. Ο Κολέ, στην άλλη πλευρά, μετρά έξι μετάλλια, επίσης όλων των αποχρώσεων, με αποκορύφωμα το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 2013, όταν έριξαν οι «Τρικολόρ» στο καναβάτσο τους Ισπανούς.
Όλα αυτά, μάλιστα, την ίδια εποχή που δε γνώριζαν ακριβώς την ίδια επιτυχία σε συλλόγους. Είναι χαρακτηριστικό, ειδικά στην περίπτωση του Κολέ, ότι στη δεκαετία παρουσίας του στη Στρασμπούρ από το 2011 έως το 2020, η ομάδα κατέκτησε μόλις τρεις τίτλους, εκ των οποίων κανένας στο «θρόνο» του πρωταθλητή, για τον οποίο κάθε χρόνο μπορούσε να… εφευρίσκει τρόπους να χάνει στους τελικούς. Και μόνο το γεγονός, όμως, ότι έμεινε τόσα χρόνια, είναι ίσως και ο λόγος που η γαλλική ομοσπονδία τον εμπιστεύεται τόσο πολύ.
Ο Σκαριόλο, από τη δική του πλευρά, δεν ευδοκίμησε σε καμία περίπτωση στην Αρμάνι Μιλάνο, κάνοντας ουκ ολίγα λάθη παρά το αμέτρητο μπάτζετ, που οδηγούσαν σε «ναυάγιο» την ιταλική ομάδα, ενώ και στην Μπασκόνια αντίστοιχα δεν πέτυχε. Αξίζει να σημειωθεί, όμως, την τριετία 2018-2021 βρέθηκε ως βοηθός στους Ράπτορς και σήκωσε τον τίτλο του 2019 στο ΝΒΑ, κατακτώντας και πέρυσι το Eurocup, στην επιστροφή στην χώρα του για χάρη της Μπολόνια. Και εδώ, όμως, η εμπιστοσύνη των Καναδών στο πρόσωπό του, κάτι σήμαινε ενισχυτικά ως προς το ρόλο του στην Ισπανία.
Για αυτό το ρόλο, άλλωστε, ο Σκαριόλο μίλησε στη συνέντευξη Τύπου στο φιλικό μας με τους Ισπανούς. Εκεί, όπου αποκάλυψε πως μίλησε με όλους τους προπονητές στην αναπτυξιακή διαδικασία της χώρας στο μπάσκετ, με αποτέλεσμα να συμφωνήσουν σε ένα συγκεκριμένο πλάνο. Και το αποτέλεσμα σίγουρα τον δικαιώνει, καθώς όλες οι μικρές εθνικές ομάδες, αλλά και εκείνη των Ανδρών, έφτασαν μέχρι το τέλος της διαδρομής, όπως έχει γίνει σε τόσες περιπτώσεις. Με παιδιά που χαίρονται το παιχνίδι, γνωρίζουν τα βασικά του αθλήματος πάνω σε μια φιλοσοφία, που βασίζεται στις ικανότητες της προηγούμενης «χρυσής» γενιάς, ειδικά στο τρίποντο και το ανοικτό γήπεδο, έχουν τη σιγουριά πως όσο δουλεύουν τόσο πιο πιθανό είναι να πάρουν νωρίς μια ευκαιρία στο υψηλό επίπεδο και, γιατί όχι, να εκπροσωπήσουν την χώρα τους, μακριά από οποιονδήποτε… καλοθελητή μπορεί να τους στρέψει σε άλλες κατευθύνσεις.
Το τελευταίο χαρακτηριστικό βρίσκεται, φυσικά, εκ των ων ουκ άνευ στο πλάνο των Γάλλων. Στο Basketa.gr και σε προηγούμενο άρθρο, άλλωστε, αποδείχθηκε με σαφήνεια το πώς κοιτάζει κάθε χώρα το μπάσκετ από το πόσοι ατζέντηδες εκπροσωπούσαν τους παίκτες σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο U19 και οι «Μπλε» επίσης δε θέλουν να σχετίζονται με τέτοιες ιστορίες. Το σχέδιο του Κολέ επίσης έχει «ξεπατικωθεί» στις υπόλοιπες εθνικές, με αποτέλεσμα επίσης κάθε φουρνιά να βρίσκεται στο δρόμο της διάκρισης, αν και τις χαρακτηρίζουν άλλα δεδομένα του παιχνιδιού, χρησιμοποιώντας περισσότερο το «ένας εναντίον ενός», όπως το υπηρετούσε ο Πάρκερ με τη διείσδυση και την ικανότητα στην πάσα και τη δημιουργία παιχνιδιού, και υπολογίζοντας παράλληλα πιο πολύ στο μέγεθος και τη δύναμη κοντά στο καλάθι, σε σύγκριση με τους Ισπανούς.
Οι αγωνιστικές διαφορές, όμως, ανάμεσα στις δύο σχολές, ίσως είναι και το λιγότερο σημαντικό και χρησιμεύει απλώς σε μια σχετική ανάλυση, που θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε. Το πιο σπουδαίο, είναι ότι οι δύο χώρες πιστεύουν στο σχέδιό τους, πρώτα με σεβασμό στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών-υποψήφιων επαγγελματιών παικτών και στο ίδιο το παιχνίδι, και ύστερα με γνώμονα την επιτυχία.
Είναι και ο λόγος, μάλλον, που φτάνουν σε αυτή πιο συχνά από κάθε άλλον από το 2009 κι εντεύθεν, όταν και προσελήφθησαν οι δύο προαναφερθέντες τεχνικοί, δείχνοντας το δρόμο…
