Η Πολωνία προχώρησε στο θρίαμβο της χρονιάς στο Ευρωμπάσκετ με τη σπουδαία νίκη επί των Σλοβένων και το Basketa.gr εξηγεί το πώς έφτασε η χώρα να διεκδικεί και πάλι την απόλυτη δόξα, ανατρέχοντας σε ένα παρελθόν, όπου το μόνο που έλειπε σε μια σπουδαία ομάδα, ήταν το χρυσό.
Προκάλεσε το απόλυτο «μπαμ» του φετινού Ευρωμπάσκετ. Πραγματοποίησε ένα θαύμα άνευ προηγουμένου, αφήνοντας από σαφή θέση αουτσάιντερ τους πρωταθλητές Ευρώπης, που γυρνούν πρόωρα σπίτι τους μαζί με ομάδες, που θεωρούνταν φαβορί για μια θέση στο βάθρο, όπως η χώρα μας και η Σερβία.
Η Πολωνία του πρώην… δικού μας, Ιγκόρ Μίλιτσιτς, με τη θητεία του στο Ηράκλειο, του επίσης γνώριμού μας από τον καιρό του στον Παναθηναϊκό, Έι Τζέι Σλότερ, μα κυρίως του σπουδαίου ηγέτη της, Ματέους Πονίτκα, κατάφερε να μετατραπεί στην ομάδα της διοργάνωαης, μαζί με την ανανεωμένη Ισπανία του Σέρτζιο Σκαριόλο, συγκεντρώνοντας τα ευρωπαϊκά βλέμματα πάνω της και αφήνοντας άπαντες άναυδους με όσα ήδη κατάφερε, έχοντας πια σαν ταβάνι για τα όνειρά της… τον ουρανό στον ημιτελικό με τη Γαλλία.
⚪️? ??????? ??????? ?: Panowie, świętujemy i co… IDZIEMY PO ZŁOTO ❗️?#KoszKadra@EnergaSA @PKN_ORLEN @BankPekaoSA @kgs_pl @RMF24pl @sport_tvppl pic.twitter.com/sC1mX8qQae
— KoszKadra (@KoszKadra) September 14, 2022
Η χώρα αυτή, πάντως, δεν είναι η πρώτη φορά που διεκδικεί θέση στην ευρωπαϊκή κορυφή. Χρειάστηκε, όμως, μισός αιώνας για να τα καταφέρει και μια μεγάλη ανασυγκρότηση από τότε μέσα στα χρόνια, έχοντας κάποτε περάσει τη δική της «χρυσή» εποχή και το Basketa.gr σας την παρουσιάζει.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τα χρόνια των «θρύλων»
Η Πολωνία, πολύ πριν καν από τη δική μας χώρα, αξίζει να σημειωθεί πως είχε μια αρκετά καλή ομάδα, η οποία κοιτούσε… με λάγνο βλέμμα τις διακρίσεις στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο και όχι μόνο. Η «Πόλσκα», όπως την αναφέρουν οι κάτοικοι της χώρας, είχε φτάσει το 1936 στα ημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου, με τον Καναδά όμως να επικρατεί στο… βούρκο που είχε επιβάλει ο Χίτλερ, μη δίνοντας καμία σημασία στο μπάσκετ, με 42-15 και το Μεξικό, επιπλέον, της στέρησε το χάλκινο μετάλλιο με 26-12.
Άλλα χρόνια, άλλα σκορ, όπως μπορεί να προσέξει κανείς με βάση το γεγονός, ότι οι πάνω από 90 πόντοι είναι ο μέσος όρος για τις ομάδες, που κερδίζουν σήμερα στο Ευρωμπάσκετ. Μιλάμε, άλλωστε, για τα πρόθυρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και σχεδόν 90 χρόνια πίσω, όταν το μπάσκετ έχει υποστεί σαρωτικές αλλαγές από τον καιρό, που η επόμενη δοξασμένη Εθνική μας της περιόδου 2004-2009 ζούσε έναν υπέροχο κύκλο.
Πίσω στο θέμα μας, όμως, η Πολωνία δεν έμεινε μονάχα εκεί και, μάλιστα, για 50 χρόνια ακόμη κατάφερνε να σημειώνει μια σταθερά ανταγωνιστική παρουσία στο κορυφαίο επίπεδο, τουλάχιστον για την Ευρώπη. Και μιλάμε για την Ευρώπη, καθώς έχει αγωνιστεί μόλις δύο φορές σε Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ έχει να συμμετάσχει εδώ και 42 χρόνια σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η αρχή έγινε στη Λετονία κιόλας το 1937, όταν και κατέκτησε την τέταρτη θέση στο… μίνι πρωτάθλημα, όπως κρινόταν τότε το Ευρωμπάσκετ, με τους μισούς τότε να παίζουν για την κορυφή, μετά την φάση των ομίλων, και τους άλλους μισούς για την κατάταξή τους. Από τότε, ακολούθησε μισός αιώνας, όπου στις περισσότερες περιπτώσεις κατάφερε όχι μόνο να συμμετάσχει στη μεγαλύτερη διοργάνωση της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά και να έχει συνήθως θέση τουλάχιστον στα προημιτελικά, με κορυφαία τη δεκαετία του 1960.
Η διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ στην ίδια την χώρα το 1963 σηματοδοτούσε μια εξαιρετική ευκαιρία για μια μεγάλη φουρνιά παικτών, με ηγέτη αρχικά τον εξαιρετικό σκόρερ Μιέτσισλαβ Λοπάτκα και την καθοδήγηση του εθνικού τους προπονητή για μια 15ετία, Βίτολντ Ζαγκόρσκι. Ο πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση, όμως, ήταν ένα ανυπέρβλητο «εμπόδιο» με το 61-45 του τελικού έβαλε τέλος στα όνειρα για κάτι σπουδαίο.
Με την πρόσθεση, όμως, κι άλλων παικτών που προκάλεσαν αίσθηση, τότε, στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, όπως ο Έντβαρντ Γιούρκεβιτς και ο Στάνισλαβ Λίτσκο, η χώρα έφτασε και σε άλλες διακρίσεις, αλλά ποτέ δεν «άγγιξε» την απόλυτη δόξα. Στα επόμενα δύο Ευρωμπάσκετ έμεινε στο δρόμο των μεταλλίων, με τους Σοβιετικούς, όμως, να γίνονται… ο κακός της δαίμονας και να την αποκλείουν στα ημιτελικά, τόσο το 1965 όσο και το 1967, αλλά τουλάχιστον πήρε τη γλύκα του χάλκινου μεταλλίου με Ιταλία και Βουλγαρία αντίστοιχα. Οι Σοβιετικοί, άλλωστε, εκείνα τα χρόνια… σάρωναν τα πάντα.
Την ίδια στιγμή, η υπέροχη εκείνη ομάδα κατάφερε να κατακτήσει την 5η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ουρουγουάης, το πρώτο εκ των δύο, όπου έλαβε μέρος στην ιστορία της. Ο κύκλος τελείωσε στο Ευρωμπάσκετ, κατά σύμπτωση, της Γερμανίας το 1971, στην τελευταία έως σήμερα περίπτωση, όπου διεκδίκησε άμεσα το μετάλλειο. Η Γιουγκοσλαβία ήταν, όμως, αυτή την φορά που «έφραξε» το δρόμο για τον τελικό, επικρατώντας με 100-75, για να κερδίσει άλλον έναν τίτλο η Σοβιετική Ένωση, ενώ η Πολωνία ηττήθηκε με 85-67 από την Ιταλία στο μικρό τελικό.
Η παρακμή, η «αναγέννηση» με Τέιλορ και η επιστροφή… με άρωμα Ανατολής
Τα επόμενα χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα για τους Πολωνούς. Παρότι είχαν ακόμη στα χέρια τους μια «μαγιά» από τη γενιά, που έφερε τις σπουδαίες επιτυχίες για μια υπέροχη οκταετία, από χρόνο σε χρόνο έχανε τη θέση της στα Ευρωμπάσκετ. Μπορεί να βρέθηκε σε προημιτελικά μέχρι και σε εκείνο του 1997 στην Ισπανία, όπου μάλιστα εμείς την αποκλείσαμε, αλλά δεν πέτυχε κάτι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, χάνοντας και τη θέση της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1980.
Από το Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας, όμως, απουσίασε από τη διοργάνωση για δέκα ολόκληρα χρόνια, αρχίζοντας να έχει ξανά σταθερή παρουσία στη διευρυμένη διοργάνωση, επιστρέφοντας εκ νέου στην χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου. Η πραγματική επιτυχία, όμως, άρχισε όταν ο Μάικ Τέιλορ ανέλαβε τις τύχες της χώρας το 2014, καθοδηγώντας τη για επτά ολόκληρα χρόνια και σε τρεις διοργανώσεις, φέρνοντας μια διαφορετική τεχνογνωσία από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που έμελλε να αλλάξει την πορεία του πολωνικού μπάσκετ.
Η Πολωνία άρχισε να γίνεται μια χώρα, που επένδυσε στο μπάσκετ μέσα από τα αθλητικά προσόντα, τη δύναμη, την ταχύτητα, το σουτ, όλα τα στοιχεία που σήμερα χαρακτηρίζουν το παιχνίδι και παίζουν καταλυτικό ρόλο. Την ίδια στιγμή, δημιούργησε μια ομάδα με ρόλους και σαφή κατεύθυνση από τον τεχνικό της, βρίσκοντας κι έναν νατουραλιζέ παίκτη, τον Έι Τζέι Σλότερ, που κατάφερε να ταιριάξει με την ιδιοσυγκρασία των Πολωνών, αλλά και τον τρόπο παιχνιδιού της.
Με αυτό τον τρόπο, το πρώτο «βήμα» έγινε στο Ευρωμπάσκετ του 2015 με την κατάκτηση της 11ης θέσης, έχοντας και μια βάση παικτών που έπαιξαν σε υψηλό επίπεδο, όπως ο Μάρτσιν Γκόρτατ και ο Ματσιέι Λάμπε. Μπορεί μια προσωρινή αναποδιά να τους έφερε στη 18η θέση το 2017, ωστόσο η πρώτη… δήλωση έγινε το 2019 στην Κίνα, όπου η Εθνική τους όχι απλά πήγε, με διαχρονικό ηγέτη φυσικά τον Ματέους Πονίτκα και σταθερές δίπλα στον Σλότερ, όπως ο ανερχόμενος Μπαλτσερόφσκι, ο Σοκολόφσκι, ο Σελ, ο Βαζίνσκι και άλλοι, αλλά έφτασε και στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, καταφέρνοντας μάλιστα στον όμιλό της να κερδίσει την κορυφή απέναντι σε Βενεζουέλα, Ακτή Ελεφαντοστού και τους διοργανωτές. Η νίκη επί της Ρωσίας, μάλιστα, στο δεύτερο όμιλο, την έστειλε στους «8», εκεί όπου δεν τα κατάφερε η δική μας Εθνική, αλλά το όνειρο δεν άντεξε απέναντι στους «πυραυλοκίνητους» και μετέπειτα πρωταθλητές Ισπανούς, που επικράτησαν με 90-78.
Η πορεία προς τη σπουδαιότητα, όμως, δε σταμάτησε εκεί. Ο Μίλιτσιτς, περνώντας αρχικά από ομάδες του πολωνικού πρωταθλήματος, δέχθηκε την πρόκληση και συνέχισε στον ίδιο δρόμο, μέσω του οποίου η Πολωνία θα έφτανε στην απόλυτη έκφραση του πρότζεκτ της, όπως το αναφέραμε νωρίτερα. Παρότι είχε ήδη αποκλειστεί, λόγω της γνωστής διαμάχης με υπαίτιο την Ευρωλίγκα και μην έχοντας στη διάθεσή της τους παίκτες που αγωνίζονται στην εν λόγω διοργάνωση, από το επόμενο Μουντομπάσκετ, δεν πτοήθηκε και ήδη από το τουρνουά Ακρόπολις έδειξε τα πρώτα «ψήγματα» για το τι ομάδα θα βλέπαμε στο φετινό Ευρωμπάσκετ.
Μπορεί να μην περίμενε και ο πιο αισιόδοξος Πολωνός το πού θα έφτανε η χώρα αυτή, αλλά με μια πολύ καλή αρχή στον όμιλο, όπου διεκδικούσε μέχρι και την τελευταία αγωνιστική την κορυφή, η Σερβία την άφησε πίσω στην τρίτη θέση, λόγω της ισοβαθμίας με την Φινλανδία, αλλά ο αγώνας με την Ουκρανία ήταν η… βενζίνη για την «έκρηξη». Χάρη σε αυτήν, πίστεψε στο θαύμα με τη Σλοβενία και τα κατάφερε, σε μια επιτυχία που περισσότερο από έκπληξη, ήταν ο θρίαμβος μιας ομάδας, που γνωρίζει το πώς να δουλεύει.
Κάπως έτσι, αρχίζοντας το 2019, η Πολωνία ζει τη δική της δεύτερη «χρυσή» εποχή. Το αν θα «κολλήσει» ξανά στο όνειρο, μένει να φανεί και κατά πόσο είναι στο δικό της χέρι, αν και κέρδισε ήδη τον τίτλο για μια από τις ομάδες της διοργάνωσης…
