Ο Ραφαήλ Αλαγάς βγάζει τα δικά του συμπεράσματα από όσα είδαμε στο Τουρνουά Aegean Ακρόπολις και εξηγεί το ποιο θα είναι το μεγάλο «όπλο» της Εθνικής μας εν όψει των επίσημων αγώνων, που είναι πια στην πόρτα μας.
Η υπόθεση του να συγκεντρωθεί, να προπονηθεί και να «δέσει» μια Εθνική σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, δεν είναι κάτι εύκολο. Το είπε και με τον τρόπο του ο Δημήτρης Ιτούδης στη συνέντευξη Τύπου, κάνοντας και μια… επίκληση στην τύχη, καθώς θα ήθελε, όπως και κάθε προπονητής, να έχει όλους τους παίκτες στη διάθεσή του, αναγκαζόμενος να βγάλει όσα συμπεράσματα μπορούσε με αρκετές σημαντικές απουσίες στα περισσότερα παιχνίδια.
Στα δύο εκ των πέντε φιλικών, άλλωστε, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν μπόρεσε να αγωνιστεί. Δεν κατανοώ προσωπικά, παρεμπιπτόντως, την κουβέντα που άνοιξε χθες σχετικά με τη μη διαθεσιμότητά του, από τη στιγμή που επρόκειτο για ένα πρόβλημα τραυματισμού και όχι κάποια τακτική επιλογή ή προσωπική επιθυμία του παίκτη. Αν ήθελε ο Γιάννης να μην παίξει και να κάνει τέτοια τερτίπια, ούτε θα ερχόταν ούτε και θα… κουβαλούσε ένα ολόκληρο επιτελείο των Μπακς να τον ακολουθήσει, με τον ίδιο του τον προπονητή επίσης να είναι παρών, ενώ και γενικά στο παρελθόν ποτέ στην πραγματικότητα δεν έχει δώσει δικαίωμα, αλλά αντιθέτως έχει τύχει να παίξει έχοντας πρόβλημα, όπως είχε γίνει στο Προολυμπιακό του 2016. Σε κάθε περίπτωση, ο κόουτς Ιτούδης θα προτιμούσε να τον έχει περισσότερο διαθέσιμο στα φιλικά, ώστε να βρει ρυθμό με τους υπόλοιπους.
Δεν ήταν, όμως, και ο μόνος που απουσίασε. Από την αρχή της προετοιμασίας γίνεται, για παράδειγμα, μια μεγάλη προσπάθεια να παίξει στο Ευρωμπάσκετ ο Γιώργος Παπαγιάννης. Πρόκειται για τον βασικό μας ψηλό, ο οποίος μπορεί να γίνει διαθέσιμος μόνο στη διάρκεια της διοργάνωσης και, ειδικά σε αυτή την περίπτωση, για τον Ιτούδη η χρησιμοποίησή του είναι ένα είδος «tabula rasa», αλλά από την άλλη έχει ως θετικό τη διάθεση του παίκτη να βοηθήσει. Παράλληλα, ο τραυματισμός του Ιωάννη Παπαπέτρου, ενός παίκτη που θα έχει το δικό του ρόλο και σίγουρα θα μπορούσε να προσφέρει άλλη μια λύση στον προπονητή του, δεν πρέπει να περνά απαρατήρητος, αν και δεν έχει φυσικά τη σοβαρότητα εκείνου του Παπαγιάννη.
Η Εθνική, μέσα σε όλα αυτά, έπρεπε να δώσει σε όσα ματς έπαιξε, ειδικά στο Τουρνουά Ακρόπολις, μερικά αληθινά τεστ στο παρκέ. Η Πολωνία μπορεί να μη «θαμπώνει» με την ποιότητά της, αλλά είναι μια ομάδα με ρόλους και σαφή προπονητική καθοδήγηση, κάτι που πρόσεξαν όσοι παρακολούθησαν όλη τη διοργάνωση, ενώ και κούρασε πολύ περισσότερο τον Γιάννη σε σύγκριση με τους Ισπανούς. Η Γεωργία έχει μια παρόμοια ταυτότητα ως προς την επιρροή του προπονητή της, με τη διαφορά πως έχει περισσότερους λαμπερούς παίκτες να «δέσει». Η Τουρκία, φυσικά, έχει τους σούπερ σταρ της, αρκετούς ακόμη ενθουσιώδεις παίκτες κι έναν κορυφαίο προπονητή, σε συστατικά που τη βάζουν ψηλά εν όψει του προσεχούς Ευρωμπάσκετ.
Και οι τρεις χώρες, λοιπόν, είχαν κάποιο «εμπόδιο» να μας ορθώσουν. Και στις τρεις περιπτώσεις, όμως, τα στοιχεία που έβγαλε ως αντίδραση η Εθνική ήταν εκείνα, που πρέπει να κρατήσει από το Ακρόπολις. Κι αν με την Πολωνία είχαμε τον Γιάννη, που βρήκε λύσεις ακόμη κι αν δυσκολεύτηκε, μαζί με τη συμβολή του Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο οποίος έδειξε πως επηρεάζει άμεσα το παιχνίδι μας στις καλές του στιγμές, με τη Γεωργία και την Τουρκία, οι απουσίες που έχουμε ανάγκασαν τον Ιτούδη να ψάξει στον πάγκο του και να… τεστάρει το αν μπορούμε να γυρίσουμε το ματς… ανακατεύοντας την τράπουλα, σε μια πραγματική δοκιμασία για όλους εν όψει των επίσημων αγώνων.
Και η λύση βρέθηκε με το να… αλλάξουμε δέρμα και στα δύο τελευταία παιχνίδια. Με τους Γεωργιανούς ξεκινήσαμε, ύστερα από ένα πρώτο ημίχρονο με αρκετά προβληματικά στοιχεία, μια πεντάδα… καμικάζι με Λούντζη, Ντόρσεϊ, Παπανικολάου, Κασελάκη και Κώστα Αντετοκούνμπο, η οποία μέσα σε έξι λεπτά μετέτρεψε το -3 της ανάπαυλας (37-34) στο +8 στα τέσσερα λεπτά για τη λήξη της τρίτης περιόδου (39-47), για να οδηγηθεί στην άνετη επικράτηση στο τέλος. Με τους Τούρκους υπήρξαν παρόμοια σχήματα, με τους Λαρεντζάκη, Παπανικολάου, Κασελάκη και Κώστα να βγάζουν σκληράδα στην άμυνα και να προσφέρουν και επιθετικά, ενώ φυσικά απέδωσε και το χαμηλό των τριών γκαρντ με Καλάθη, Σλούκα και Ντόρσεϊ, σε μια τακτική επιλογή που πολλές φορές μας έχει ευεργετήσει.
Τα προβλήματα, φυσικά, είναι δεδομένα. Το μακρινό σουτ, η προσπάθεια να βρούμε επιλογές στο «πέντε εναντίον πέντε», όπως είχαμε αναφέρει και σε προηγούμενη περίπτωση, οι βολές και η αποφυγή να εξαρτηθεί το παιχνίδι μας από την απόδοση του Γιάννη, αλλά αντιθέτως να παρουσιάσουμε περισσότερες επιλογές, είναι θέματα που υπάρχουν. Ως προς το τελευταίο, βέβαια, στα δύο τελευταία ματς δείξαμε, ότι μπορούμε να κερδίσουμε και χωρίς τον Γιάννη, ενώ παράλληλα φανερώσαμε σε κάθε αντίπαλο, ότι έχουμε τον τρόπο και, κυρίως, την νοοτροπία να επικρατούμε στο τέλος, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες ενός αγώνα.
Το παιχνίδι με τη Σερβία είναι μέσα σε μόλις πέντε μέρες για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και υπάρχουν ακόμη πράγματα, που πρέπει να διορθώσουμε. Το δε Ευρωμπάσκετ είναι επίσης δίπλα μας. Η Εθνική αυτή, όμως, δείχνει πως, εκτός του να παλεύει σε κάθε μπάλα, έχει τη γνώση, την ικανότητα και την προπονητική καθοδήγηση, ώστε παρά τους όποιους αρνητικούς παράγοντες προκύπτουν, να βρίσκει τρόπους να κερδίζει. Και στα επίσημα, αυτό μετρά…
