Οι Ουόριορς έφτασαν στον 7ο τίτλο τους αλλάζοντας... δέρμα σαν άλλος «χαμαιλέοντας» κόντρα στους Σέλτικς και το Basketa.gr αναλύει την καταλυτική παρουσία του Άντριου Ουίγκινς, του MVP δίπλα στον σπουδαίο Στεφ Κάρι.
Ο πατέρας του είναι ένας από τους πιο γνωστούς… Πατησιώτες που υπάρχουν, έχοντας λατρευτεί από τους οπαδούς του Σπόρτιγκ, αν και φυσικά τον είχαμε γνωρίσει πρώτα με την φανέλα του Μίλωνα, έχοντας περάσει μια βόλτα και από την Πλατεία για χάρη του Πανιωνίου. Ο γιος του Μίτσελ Ουίγκινς, όμως, 25 χρόνια περίπου αργότερα θα ξεπερνούσε τον πατέρα του, όπως και ο γιος του Γκάρι Πέιτον θα κατάφερνε να φτάσει στο επίτευγμα του δικού του σπουδαίου πατρός.
Ο Άντριου Ουίγκινς πέρασε σε μεγάλο βαθμό την καριέρα του ως ένα αποτυχημένο νούμερο ένα του draft. Και είναι «βάρος» το να κουβαλάς κάτι τέτοιο στην πορεία σου, τόσο για τις επιδιώξεις που δημιουργείς όσο και για το ότι κάθε αρνητικό σου «βήμα» μπορεί να εκληφθεί με έναν τρόπο, που θα σε «εκτροχιάσει». Εκείνος, όμως, αποφάσισε προ διετίας να αλλάξει την τύχη του και, μαζί, εκείνη των Ουόριορς σε ένα βαθμό.
Μπορεί η περσινή ομάδα των «Πολεμιστών» να είχε τον Στεφ Κάρι ως σούπερ σταρ, αλλά χρειαζόταν υποστήριξη, κάτι που δεν εξασφάλισε για να περάσει στα playoffs. Φέτος, όμως, προστέθηκαν κι άλλοι πρωταγωνιστές δίπλα του κι ένας από αυτούς ήταν ο ένας εκ των παικτών, που φιγούραραν πριν από λίγο καιρό ως ένα μεγάλο ταλέντο, που πήγαινε χαμένο. Το Basketa.gr εξηγεί πώς ο Άντριου Ουίγκινς μετατράπηκε σε έναν καθοριστικό παράγοντα, αλλάζοντας τη μοίρα των τελικών με τους Σέλτικς, για το 7ο πρωτάθλημα στην ιστορία των Ουόριορς.
Δεύτερος σκόρερ και… πρώτος καταστροφέας
Ο Ουίγκινς για πολλά χρόνια και από τη μέρα, φυσικά, που αποφάσισε το Κλίβελαντ του ΛεΜπρόν Τζέιμς να τον ξεφορτωθεί το 2014, όταν ήταν να δημιουργήσει την τριάδα του «Βασιλιά», του Κάιρι Ίρβινγκ και του Κέβιν Λαβ, εξελισσόταν σε έναν παίκτη που μπορεί να έδειχνε το ταλέντο του στο παρκέ, αλλά αυτό δεν είχε καμία ουσία για την ομάδα του. Σε γενικές γραμμές, αυτή ήταν και η νοοτροπία που παρουσίασαν οι Μινεσότα Τίμπεργουλβς, που μπορεί να διέθεταν εξαιρετικούς παίκτες, αλλά το μόνο που κατάφερναν ήταν απλά να έχουν… πολύ καλά στατιστικά.
Κάπως έτσι, ειδικά τη σεζόν 2016-2017 ο Ουίγκινς είχε φτάσει να έχει 23.7 πόντους ανά αγώνα στο ΝΒΑ με τέσσερα ριμπάουντ και 2.3 ασίστ, μαζί με ένα κλέψιμο και 0.4 μπλοκ. Προσθέτουμε τα δύο τελευταία, γιατί έχουν σημασία για τη μετεξέλιξή του στον παίκτη, που βλέπουμε σήμερα και σημειώνουμε, ότι εκείνη την χρονιά οι «Λύκοι» δε βρέθηκαν καν στα playoffs. Γενικά, στην εξαετή του παρουσία, η Μινεσότα πέρασε μόνο το 2018 στην postseason, με κάθε της χρόνο να εξελίσσεται ουσιαστικά σε μια αποτυχία.
Όλα αυτά άλλαξαν, όταν τόσο ο Ουίγκινς όσο και οι Ουόριορς άλλαξαν τρόπο σκέψης. Μόνοι οι άνθρωποι του Γκόλντεν Στέιτ έβλεπαν το σε τι θα εξελισσόταν η ανταλλαγή της 6ης Φεβρουαρίου του 2020, που τους έφερε τον 27χρονο σήμερα «άσο» και έστειλε τους Τζέικομπ Έβανς, Ντ’ Άντζελο Ράσελ και Ομάρι Σπέλμαν στους Γουλβς. Μια κίνηση, που ασφαλώς τους έβγαλε κερδισμένους, αφού όχι μόνο κατάφεραν να ενσωματώσουν με τον τρόπο, που επιθυμούσαν, το ταλέντο του Ουίγκινς, αλλά παράλληλα «ξεφορτώθηκαν» τρεις παίκτες, που τους ήταν «βάρος».
Όπως αναφέραμε, ήταν θέμα νοοτροπίας για τον Καναδό «αστέρα» το πώς άλλαξε την τελευταία διετία. Ο Ουίγκινς μπορεί να μην ήταν αναγκαστικά στα πρώτα «βιολιά» της ομάδας του, μα εξέλιξε χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του, που και ο ίδιος ίσως να αγνοούσε, ιδιαίτερα στα ανασταλτικά του καθήκοντα. Και μόνο στο δεύτερο μισό της σεζόν 2019-2020, στα μέσα της οποίας πήγε στους Ουόριορς, «εκτόξευσε» τα αμυντικά του στατιστικά με 1.3 κλεψίματα και 1.4 μπλοκ ανά αγώνα, αριθμούς που είχε σαφώς χαμηλότερους, όταν έπαιζε στη Μινεσότα, διαθέτοντας άλλο προσανατολισμό στο παιχνίδι του.
Εκεί φάνηκε ξεκάθαρα και το πώς ήθελε να τον χρησιμοποιήσει ο Στιβ Κερ. Χωρίς να τον περιορίζει επιθετικά και κρατώντας τον ως μια πολύ καλή λύση πίσω από τον Στεφ Κάρι και άλλους επιθετικογενείς παίκτες των Ουόριορς, περιμένοντας παράλληλα την επιστροφή του Κλέι Τόμπσον, ενεργοποίησε και τα… ένστικτά του στην άλλη πλευρά του παρκέ, τα οποία θα του φαίνονταν χρήσιμα, ώστε να σκληρύνει την ομάδα του.
Το αποκορύφωμα, φυσικά, ήταν οι τελικοί με τους Σέλτικς. Εκεί, όπου «καθάρισε» κατά κύριο λόγο τον Τζέισον Τέιτουμ, αλλά και όποιον άλλο «Κέλτη» αντιμετώπισε. Δεν είναι τυχαίο, ότι είχε κατά μέσο όρο 1.5 κλέψιμο και 1.5 τάπα ανά παιχνίδι στους τελικούς, αλλά φυσικά πρόσφερε και πολλά πράγματα τακτικά, που δεν φαίνονται στη στατιστική. Το μεγαλύτερο… κόλπο, ωστόσο, ήταν ότι ήταν και δεύτερος σκόρερ για την ομάδα του, με 18.3 πόντους ανά παιχνίδι μετά τους 31.2 του Κάρι, και μάλιστα με το ποσοστό του στα τρίποντα να είναι το χαμηλότερο στην καριέρα του με 29.7%, δίνοντας άρα και βοήθεια κοντά στο καλάθι σε μια ομάδα, που παίζει τελικά πολυδιάστατα.
Το ρεσιτάλ του, μάλιστα, στον 5ο αγώνα των τελικών με double double 26 πόντων και 13 ριμπάουντ, ήταν το επιστέγασμα της αγωνιστικής του «μεταμόρφωσης», η οποία ωφέλησε όσο ελάχιστα στοιχεία τους Ουόριορς στους τελικούς. Αν και ο Στεφ Κάρι ήταν δικαιότατα ο MVP, ο Άντριου Ουίγκινς με τον τρόπο του, λοιπόν, ο άνθρωπος των «Πολεμιστών», που γύρισε το τσιπάκι για το θρίαμβο, από το θρίλερ που διαφαινόταν…
