Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης ολοκλήρωσε μια πορεία 32 ετών γεμάτη μεγαλείο στον Παναθηναϊκό και το Basketa.gr θυμάται τις πιο μεγάλες στιγμές του παντοτινού αρχηγού του «τριφυλλιού».
Ήταν το καλοκαίρι του 1990. Είναι από τις στιγμές, που διαισθάνεσαι ότι γράφεις την ιστορία με μια απλή κίνηση. Κι ας έχει το ρίσκο της ακόμη να επιφέρει διάλυση, το μεγαλύτερο σκοτάδι προτού έρθει η αυγή. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έβλεπε τότε, ότι δεν ήταν και το πιο εύκολο να καταστήσει τον Παναθηναϊκό πρωταγωνιστή σε Ελλάδα και Ευρώπη, με τους «πράσινους» να περνούν τότε τα «πέτρινα χρόνια» τους, ανήμποροι απέναντι στους «γίγαντες» της Θεσσαλονίκης πρωτίστως και τον «αιώνιο» αντίπαλο, Ολυμπιακό, δευτερευόντως.
Αναζητώντας, τότε, παίκτες που θα μπορούσαν να πλαισιώσουν το αύριο του συλλόγου, βασισμένο σε Έλληνες που να γνωρίζουν τι σημαίνει το να φοράς αυτή την φανέλα, προτάθηκε στους αδελφούς Γιαννακόπουλους ο 17χρονος τότε Φραγκίσκος Αλβέρτης, που αγωνιζόταν στη Γλυφάδα. Οι απαιτήσεις της τελευταίας, όμως, δεν ήταν ευκαταφρόνητές, καθώς ζητούσε όχι μόνο χρήματα, αλλά μια ανταλλαγή που θα σήμαινε καταστροφή για ένα ολόκληρό τμήμα.
Και ο Παύλος, έχοντας το όραμα, το τόλμησε και το έκανε. Πλήρωσε με 40 εκατομμύρια δραχμές, έδωσε τον Δημήτρη Σελετόπουλο στο τμήμα πόλο της Γλυφάδας, «ξηλώνοντας» και όλο το τμήμα, που αργότερα θα έπεφτε στη Β’ Εθνική, και τελικά ο ταλαντούχος Φραγκίσκος αποκτήθηκε. Παρότι στην αρχή είχε κάνει τρομερή εντύπωση στον Παύλο η πρόταση για τον νεαρό αθλητή. τελικά έκανε αυτό που ήξερε πολύ καλά. Να δίνει, δηλαδή, όσα χρειάζονταν για τη μεγάλη του αγάπη, τον Παναθηναϊκό, ώστε να πάρει αυτό που επιθυμούσε. Έτσι έφερε όλους τους μεγάλους αθλητές, έτσι έφερε και τον Αλβέρτη.
Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ο «Φράγκι» έγινε ένα με το σύλλογο. Έγινε ο ηγέτης του. Ένα έμβλημα. Κάποτε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε πει, ότι αν ο Παναθηναϊκός ήταν άνθρωπος, θα ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Εμείς θα προσθέσουμε, ότι θα είχε και πολλά στοιχεία του ανθρώπου, που στις χαρές και στις λύπες ήταν εκεί. Το Basketa.gr θυμάται τις μεγάλες στιγμές, που σημάδεψαν τα 32 χρόνια πορείας του Αλβέρτη στον Παναθηναϊκό, φεύγοντας μεν από αυτόν, αλλά αποτελώντας τον παντοτινό του αρχηγό.
«Ξήλωμα», η πορεία προς το πρώτο ευρωπαϊκό και… δεύτερο «ξήλωμα»
Μέσα στα πρώτα έξι του χρόνια στην ομάδα, ο Αλβέρτης έζησε ένα σωρό πίκρες για μονάχα μία χαρά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι το καλοκαίρι του 1992, εκείνο όπου ο Παναθηναϊκός έμεινε για πρώτη φορά εκτός Ευρώπης λόγω του -20 από το Περιστέρι, εξαιτίας του οποίου οι Ντίνος Καλαμπάκος και Αργύρης Πεδουλάκης, κατά βάση, κατηγορήθηκαν για… σαμποτάζ από τον Ζέλικο Παβλίσεβιτς, ο Φραγκίσκος παράμεινε όρθιος στο «ξήλωμα» που έκανε ο Παύλος Γιαννακόπουλος, για να φέρει μετά παικταράδες σαν τον Γκάλη, τον Βράνκοβιτς, τον Κόμαζετς και άλλους, δίνοντας τα πάντα για να κυριαρχήσει η ομάδα εντός κι εκτός συνόρων, μιας και είδε τους Άρη και ΠΑΟΚ να φθίνουν σε δύναμη.
Την ίδια ώρα, βέβαια, έβρισκε απέναντί του τον Ολυμπιακό του Σωκράτη Κόκκαλη, ο οποίος δεν άφηνε τον «αιώνιο» αντίπαλο να χαρεί… σχεδόν τίποτα. Τον υπέταξε δις σε ευρωπαϊκό ημιτελικό, κάθε χρόνο εξασφάλιζε τον τίτλο του πρωταθλητή και, μέχρι το 1996, ο Παναθηναϊκός των τεράστιων κινήσεων, που έκαναν τον κόσμο να παραμιλά, φέρνοντας έως και τον Ντομινίμ Ουίλκινς στη σπουδαιότερη μεταγραφή παίκτη στην Ευρώπη, ειδικά από το ΝΒΑ, πήρε μόνο ένα Κύπελλο το 1993.
Μέχρι που το 1996 άλλαξαν όλα. Ο Βράνκοβιτς σταμάτησε τον Μοντέρο και το πρώτο ευρωπαϊκό είναι γεγονός. Είναι παράξενο, που η «αυτοκρατορία» αυτή δεν ξεκίνησε με εντός έδρας τίτλο και, μάλιστα, θα χρειαζόταν να περιμένει άλλα δύο χρόνια, αφού το 1996 υπέστη τη «συντριβή» με το ντροπιαστικό 73-38 από τους «ερυθρολεύκους» και το 1997 τους είδε να πραγματοποιούν το triple crown. Μεταξύ του 1996 και του 1997, μάλιστα, έγινε το δεύτερο «ξήλωμα», όπου επιβίωσαν μόνο οι Αλβέρτης και Οικονόμου, δείγμα του τι πίστευαν στη διοίκηση, ειδικά για τον πρώτο.
Πρωτάθλημα μες στο Παλέ
Αυτό είναι ένα συμβάν, που αξίζει ιδιαίτερη αναφορά. Ο Παναθηναϊκός κατακτά τον τίτλο του πρωταθλητή το 1998, νιώθοντας επιτέλους την εξιλέωση να έρχεται. Το 1999, όμως, ξεκινούσε με μειονέκτημα έδρας απέναντι στον Ολυμπιακό και οι εφιάλτες των προηγούμενων ετών υπήρχαν ζωντανοί, χάνοντας με κάθε τρόπο από τους Πειραιώτες σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Όχι αυτή την φορά, όμως. Όχι τώρα. Τώρα είχε έρθει η ώρα της «πράσινης αυτοκρατορίας». Με τον Λευτέρη Σούμποτιτς, τότε, στον πάγκο, τα παλικάρια του πέτυχαν το μεγάλο, το τεράστιο επίτευγμα. Πρωτάθλημα μέσα στο ΣΕΦ στον 5ο τελικό, με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη «ακρογωνιαίο λίθο» εκείνης της ομάδας, κυκλοφορώντας ήδη με την φήμη του «φονιά» από μακρινή απόσταση. Ένας τίτλος, που θα μείνει για πάντα στις μνήμες των οπαδών των «πρασίνων» ως ένας από τους πιο μάγκικους και στην ιστορία, ως η κούπα που αλλάζει το κλίμα μεταξύ των «αιωνίων».
Όλα… λίμπα με Ομπράντοβιτς και ο «βασιλιάς» της παντοκρατορίας
Όλοι μιλούν σήμερα για την εκπληκτική σχέση του Αλβέρτη με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που είχε τη δική της σημασίας στις επόμενες κατακτήσεις. Το σημαντικό, όμως, ήταν πως η σχέση τους δοκιμάστηκε και άντεξε στον χρόνο, ειδικά εκείνο το απόγευμα της 29ης Ιανουαρίου 2000 στη Δάφνη, όπου ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε με 81-71 και ο «Φράγκι» δεν ακολούθησε την ομάδα στο «ζντο», έχοντας τεθεί στο περιθώριο από τον Σέρβο.
Στα αποδυτήρια, φυσικά, έγινε… ο κακός χαμός, με τον «Ζοτς» να καυτηριάζει τη στάση του αρχηγού και αμέσως να του ανακοινώνει, ότι τον καθαιρεί, με τον Αλβέρτη να αντιδρά τονίζοντας, ότι ουδέποτε έδωσε τέτοιο δικαίωμα. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν σαφής. «Βρείτε τα μεταξύ σας», τους είπε σαφέστατα. Και τα βρήκαν. Ο Αλβέρτης ζήτησε συγγνώμη, ο Ομπράντοβιτς εξήγησε πως το περιστατικό είχε λήξει και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Μέχρι το 2009, όταν ο Διαμαντίδης τον κάλεσε να σηκώσουν μαζί την κούπα στο Βερολίνο, ο Αλβέρτης έγινε άλλες τέσσερις φορές πρωταθλητής Ευρώπης και πανηγύρισε αμέτρητες ακόμη κούπες εντός συνόρων. Μια παντοκρατορία, που είχε αρχίσει στο ΣΕΦ το 1999, δέκα χρόνια αργότερα του έδινε τη δυνατότητα να παραδώσει τη σκυτάλη στον επόμενο, προορισμένο, εμβληματικό ηγέτη.
Η αποθέωση ενός μοναδικού ηγέτη
Η μεγαλύτερη ενδεχομένως στιγμή του θα έρθει στις 11 Οκτωβρίου 2009. Με 20.000 οπαδούς να τον περιμένουν στο ΟΑΚΑ και καλεσμένη την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η ΚΑΕ αποφάσισε να τιμήσει την προσφορά του, αποσύροντας για πάντα την φανέλα με το νούμερο «4», ψηλά στο ουρανό του Κλειστού. Τέσσερα χρόνια αργότερα, μάλιστα, θα ψηφιζόταν και στην κορυφαία πεντάδα όλων των εποχών του συλλόγου για την εκδήλωση «Honouring our Legacy», αλλά εκείνη η μέρα του ανήκε.
Και στις δύο περιπτώσεις, το σύνθημα ήταν ένα, ενώνοντας μαζί νοητά όλο τον Παναθηναϊκό. «Να θυμάστε, και στις χαρές και στις λύπες μαζί», είπε στους φίλους της ομάδας, περνώντας ένα μυστικό, το οποίο θα διατηρεί για πάντα το σύλλογο μεταξύ των κορυφαίων, ακόμη και στα πιο δύσκολα.
«Στρατιώτης» παντού
Από εκείνη τη μέρα, φυσικά, ο Παναθηναϊκός δεν τον άφησε να φύγει. Θέλησε, απεναντίας, να τον διατηρήσει σε πόστο εντός της ομάδας, ώστε να μείνει στα αποδυτήρια και στο παρκέ η εμβληματική του φυσιογνωμία, ώστε να δίνεται έτσι κίνητρο στους αθλητές, που φορούν την «πράσινη» φανέλα.
Και ως «στρατιώτης», μπήκε ξανά μπροστά το 2014. Με τον Αργύρη Πεδουλάκη τότε να απολύεται, ο Φραγκίσκος «επιστρατεύτηκε» με τον Δημήτρη Πρίφτη στο πλευρό του, αναλαμβάνοντας να κρατήσει όρθια την ομάδα μετά το «ηλεκτροσόκ». Και τα κατάφερε. Η ομάδα πέρασε στην οκτάδα της Ευρωλίγκα, έκανε την ΤΣΣΚΑ να έρθει… στα όριά της παρά τη σαφή διαφορά δυναμικότητας και αμέσως μετά ήρθε ο τίτλος με «μπρέικ» πάνω στο «μπρέικ» του Ολυμπιακού, για να προσθέσει κι έναν τίτλο στη συλλογή του από τη θέση του προπονητή.
Άλλος ένας τρόπος, με τον οποίο έδειξε πως θα είναι για πάντα ο αρχηγός. Για τα επόμενα χρόνια, συνέχισε είτε με πόστο στη διοίκηση είτε με ρόλο στην Ακαδημία, να προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες, έστω κι αν την τελευταία διετία το πλάνο, που του δόθηκε δεν εκτελέστηκε ιδανικά από τον ίδιο και τους συνεργάτες του.
Ο επίλογος, λοιπόν, μπήκε. Μια ομάδα διαλύθηκε πριν από 32 χρόνια, ώστε να έρθει στον Παναθηναϊκό, και τόσο καιρό αργότερα αφήνει μια ομάδα, που παρά τις δυσκολίες που περνά τώρα, έχει περάσει στη «σφαίρα» του ευρωπαϊκού «μύθου». Το ίδιο κι εκείνος, που για πάντα θα είναι ο εμπνευστής αυτού του «μύθου». Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, Φραγκίσκος Αλβέρτης…
