Ο Ολυμπιακός μπήκε χθες στο Κάουνας με πολλούς να λένε ότι «δε γίνεται να χάσει». Προσοχή, να λένε, να πιστεύουν και όχι να εύχονται. Το έλεγαν μάλιστα λίγες μέρες μετά την αποτυχημένη έξοδο στο Βερολίνο, που εύλογο θα ήταν να δημιουργεί κάποια ερωτηματικά και αμφιβολίες.
Είναι μία, ακόμα, κατάκτηση του φετινού Ολυμπιακού ότι έχει πείσει για το ότι μπορεί να υπάρξουν «στραβοτιμονιές» σε μια τόσο μεγάλη και δύσκολη διαδρομή, αλλά ότι αυτές θα είναι παρενθέσεις που θα τις κλείνει ο ίδιος. Εχοντας φτάσει λοιπόν στην τελική ευθεία με την τέταρτη θέση και το πλεονέκτημα έδρας να εξαρτώνται από αυτόν, η συμπεριφορά του σε διάρκεια ήταν αυτή που έπειθε ότι δεν θα... αμάρτανε δις.
Το παιχνίδι δεν ήταν εύκολο ούτε στη θεωρία ούτε στην πράξη. Η Ζάλγκιρις μπορεί να μην έχει ελπίδες, αλλά έχει εγωισμό και πολύ καλό αγωνιστικό ρυθμό. Τελευταία που το είχε καταλάβει στο πετσί της ήταν η Μπαρτσελόνα του λατρεμένου στο Κάουνας Γιασικεβίτσιους, το κατάλαβε και ο Ολυμπιακός καλά, αλλά όχι επώδυνα.
Ο Ολυμπιακός ήταν δυνατός, είχε καθαρό μυαλό, σαφές πλάνο και υπομονή για να το εκτελέσει. Το κυριότερο και... επαναλαμβανόμενο πλέον, είχε πολλούς πρωταγωνιστές. Ο Μπαρτζώκας έχει χτίσει ένα ρόστερ το οποίο είχε μελετημένο στο μυαλό του, το πίστεψε έμπρακτα και το απολαμβάνει να εκτελεί τα πλάνα που καταστρώνει για τα ματς. Είναι καλοκουρδισμένος ο Ολυμπιακός, έχε ξεκάθαρους ρόλους και δε στηρίζεται σε λίγους παίκτες.
Ναι, είναι ο Σλούκας ο ηγέτης, ναι είναι ο Βεζένκοφ στα... ντουζένια του, ναι ξέρεις τι εργαλείο είναι ο Παπανικολάου που όπως μπορεί να όσο πάρει ματς με τις «βρωμοδουλειές» που δε φαίνονται, έτσι μπορεί να στο πάρει και βάζοντας... τα πάντα σαν χθες, ναι έχεις το κεφάλι σου ήσυχο στην πάντα κρίσιμη ιστορία του σουτ με τον Ντόρσεϊ. Είναι όμως και μεγάλη δουλειά να ξέρεις ότι αν δεν βολέψει το ματς τον Φαλ θα έρθει ο Μάρτιν που ο προπονητής στήριξε με... λύσσα να τον δικαιώνει σε διάρκεια, να ξέρεις ότι έχεις τον ΜακΚίσικ και τον Λαρεντζάκη να έρθουν από τον πάγκο να σου αλλάξει παιχνίδια, και την εκπληκτική πολυτέλεια να έχεις την ποιότητα και την εμπειρία του Πρίντεζη αλλά ακόμα και τον Ζαν Σαρλ πιο πίσω στο ροτέισιον.
Ισως το πιο παράδοξο δείγμα είναι ότι ο Εϊσι που δικαιούται να... λογίζεται παίκτης επιπέδου Ευρωλίγκας και όλα τα άλλα είναι για το καφενείο, μπαίνοντας αργά σε αυτή τη «μηχανή» δε μπορεί να βρει χώρο και χρόνο, γιατί θα χαλάσει μια άριστα δομημένη λειτουργία.
Ο Ολυμπιακός κρατάει σφιχτά το πλεονέκτημα έδρας στα χέρια του. Αυτό δεν είναι αμελητέο ποτέ, ειδικά φέτος με το... παρά ένα αλώβητο ΣΕΦ. Δεν θα έλεγε και τίποτα να μην είχε το πλεονέκτημα έδρα εν τέλει στα πλέι οφ όμως, με όσα έχει δείξει μέχρι σήμερα. Ομάδα με χαρακτήρα, που θέλει να το πάει μέχρι τέλους, όποιου τέλους του είναι γραμμένο για φέτος, παλεύοντας και πιστεύοντας.
