Ο Παναθηναϊκός αγνοεί τη λέξη «σταθερότητα» και πρέπει στη συνέχεια της σεζόν να μάθει να ζει με τις ήττες, προσπαθώντας να βελτιώσει όσους περισσότερους παίκτες μπορεί.
Το «ταβάνι» της φετινής ομάδας γνώριζαν από την αρχή οι πάντες ότι είναι χαμηλό κι ένας από τους βασικούς στόχους θα ήταν να «τρυπηθεί». Κανείς δεν υποσχέθηκε μεγαλεία, δόξες και σταθερότητα. Αντιθέτως όλοι οι υπεύθυνοι αυτού του πρότζεκτ ζήτησαν στήριξη από τον κόσμο -που λογικά θα υπήρχε αν δεν ήταν στη μέση η πανδημία του κορονοϊού-, ενώ υποσχέθηκαν ότι θα προσπαθήσει το σύνολο που δημιουργήθηκε να παλεύει σε όλα τα παιχνίδια και να καταθέτει τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια, ακόμα κι όταν αυτή δεν θα αποδεικνύεται αρκετή.
Το τελευταίο κομμάτι όμως μοιάζει να χάνεται τον τελευταίο μήνα, καθώς έχει πάει «περίπατο» μαζί με τη σταθερότητα. Βέβαια θα ήταν άδικο να υποστηρίξει κάποιος ότι οι πρωταθλητές Ελλάδας δεν προσπάθησαν στον αγώνα τους με τη Ζαλγκίρις. Απλώς τόσο μπορούσαν κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν δίκαια. Ωστόσο σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Κι αυτό επί της ουσίας παραδέχθηκε με τις δηλώσεις του και ο Γιώργος Βόβορας.
Σε όλο το πρώτο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός έκανε έξι (6) φάουλ. Οι Λιθουανοί έκαναν «περίπατο» στην πράσινη άμυνα και βρήκαν ρυθμό από νωρίς, τελειώνοντας τον αγώνα με 13/20 τρίποντα. Τυχαίο; Σίγουρα όχι. Η περιφερειακή άμυνα που παίζει το «τριφύλλι» είναι δίχως υπερβολή -και με διαφορά- η χειρότερη σε ολόκληρη την Ευρωλίγκα. Και το πιο άσχημο μαντάτο για ομάδα που διαγωνίζεται στο κορυφαίο επίπεδο, είναι ότι οι παίκτες δεν ξέρουν καν πως να ξοδέψουν σωστά τα ομαδικά φάουλ. Σε κάθε αγώνα υπάρχουν 16 ομαδικά φάουλ για ξόδεμα. Τέσσερα σε κάθε περίοδο μέχρι ο αντίπαλος να μπει στο μπόνους. Στην αρχή η ελληνική ομάδα δεν τα έκανε και στη συνέχεια έκανε φάουλ πάνω σε προσπάθειες. Λεπτομέρειες ίσως πει κανείς, αλλά οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά.
Από εκεί και πέρα όποιος σκεφτόταν τι πρέπει να κάνουν οι «πράσινοι» για να μπουν στην οκτάδα, ήταν εκτός πραγματικότητας, με δεδομένη την τρομακτική έλλειψη σταθερότητας. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να παίζει μόνο για το γόητρο και το πρεστίζ του, προσπαθώντας να φτάσει στο καλύτερο δυνατό πλασάρισμα. Το ρεκόρ (4-8) μαρτυράει τις δυνατότητες της ομάδας. Βελτίωση μπορεί να υπάρξει και μάλιστα σημαντική, όμως ο οργανισμός του «τριφυλλιού» ίσως θα πρέπει να θέσει διαφορετικό στόχο, κάτι που λογικά συμβαίνει.
Αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από την εξέλιξη των «περιουσιακών στοιχείων» του. Ο Γιώργος Παπαγιάννης έχει μετατραπεί μετά το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα σ' έναν από τους καλύτερους σέντερ της Ευρώπης. Εφόσον συνεχίσει σε αυτό το μοτίβο, δεν θα προκαλέσει εντύπωση αν μετακομίσει στο μέλλον ξανά στην άλλη όχθη του Ατλαντικού ή σε κάποια από τις πιο πλούσιες ομάδες της Γηραιάς Ηπείρου. Τα δύο επόμενα prospects είναι ο Ντίνος Μήτογλου που πρέπει να παίρνει «βαριά» λεπτά και να αποδίδει, αλλά και ο Γιώργος Καλαϊτζάκης.
Ο τελευταίος χρειάζεται να παίρνει περισσότερο χρόνο συμμετοχής, καθώς στις 2/1 θα γίνει 22 ετών. Καιρός για χάσιμο δεν υπάρχει. Πρέπει να «ψηθεί». Τα προσόντα είναι εκεί και τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Όχι δεν τον πήραν τα χρόνια φυσικά, αλλά βλέπει κάποιος τον Γιοκουμπάιτις να παίζει ως «μπαρουτοκαπνισμένος» και μετά αντιλαμβάνεται ότι είναι μόλις 20 ετών. Στην Ελλάδα υπάρχει το κακό συνήθειο να θεωρούνται ταλέντα παιδιά 23 χρονών... Αυτό θα πρέπει να σταματήσει για να προοδεύσει το μπάσκετ συνολικά στη χώρα.
Σε μία προβληματική περιφέρεια όπως αυτή του Παναθηναϊκού, ας πάρει χρόνο ένας παίκτης όπως ο Καλαϊτζάκης, πίσω από τους Νέντοβιτς και Μακ οι οποίοι αποτελούν σταθερές. Έτσι θα μπορούσε να ανέβει και στο «3» ο Σαντ Ρόος, παίζοντας εκεί που πραγματικά μπορεί να αποδώσει, χωρίς να πρέπει συνεχώς να «σπάει τα καλάθια», μήπως καταφέρει να τιμωρήσει το under των αντιπάλων στην άμυνά τους.
Το βέβαιο είναι ότι στο «τριφύλλι» πρέπει -και η λογική λέει ότι το κάνουν- να κοιτάνε το δάσος και όχι το δέντρο, γνωρίζοντας ότι φέτος θα πιούν όλο το πικρό ποτήρι των αρνητικών αποτελεσμάτων. Σίγουρα κάθε νίκη θα είναι ένα «κανονάκι», αλλά τίποτα δεν θα έχει σημασία αν δεν υπάρχει βελτίωση για το «αύριο». Που βέβαια χρειάζεται κι αυτό κάποια στιγμή να αποσαφηνιστεί. Διότι αυτή η σεζόν αν είναι μία και μοναδική -μεταβατική-, δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Αν όμως συνεχιστεί και μετά το καλοκαίρι η υπάρχουσα κατάσταση, τότε το μέλλον προβλέπεται ζοφερό.
