Κάποτε, στα δικά μου χρόνια της νιότης, λέγαμε με τις παρέες μας, πάμε να παίξουμε μπασκετάκι, και ξέραμε ότι αυτό ήταν η διασκέδαση μας. Αυτό πέρασε αργότερα και όταν όλοι μας ανεβήκαμε στις κερκίδες, υποστηρίζοντας κάποια ομάδα, έχοντας στο μυαλό μας το άθλημα και ως σημείο κοινωνικοποίησης, κάτι που σε αρκετούς λείπει την περίοδο της πανδημίας, με κάποιους εξ ημών να έχουν να επισκεφτούν κλειστό γυμναστήριο από τον Μάρτιο, με την στέρηση να μεγαλώνει.
Ωστόσο, αυτά που βιώνουμε στο δεύτερο lockdown ξεπερνάνε τα όρια της λογικής, και δείχνουν πως στο άθλημα έχουν εισχωρήσει κάποιοι που ποσώς τους ενδιαφέρει η πρόοδος του. Ξεκινήσαμε με τις προπονήσεις σε κρυφά γυμναστήρια, σαν το κρυφό σχολείο δηλαδή, με άλλους να πέφτουν στην φάκα της αστυνομίας, και άλλους να έχουν μάθει να κρύβονται καλά. Αθέμιτος ανταγωνισμός, με στόχο η ομάδα τους να παρουσιαστεί πιο μπροστά από τις υπόλοιπες. Εξυπνάκηδες θα πω, με χαζή και πονηρή φιλοδοξία, και όλα στον βωμό του πρωταθλητισμού.
Πρωταθλητισμού...!Ωραία λέξη η αθλητική άμιλλα, αλλά το δεύτερο και ανησυχητικό φαινόμενο έρχεται από παράγοντες κάποιων ομάδων (ανάμεσα σε αυτούς και Α2), που θα προτιμούσαν να μην ολοκληρωθούν τα πρωταθλήματα, αδιαφορώντας για την πρόοδο του αθλήματος. Οι ίδιοι όμως θα ήθελαν να συνεχιστούν οι ακαδημίες, σε ένα θέμα που χωρά πολύ συζήτηση, με τις περισσότερες να λειτουργούν σε λάθος βάση, με προπονητές μη ειδικούς για την ανάπλαση νεαρών αθλητών, που αποσκοπούν στο κέρδος, και ελάχιστα στο αν η εκάστοτε ομάδα θα παράξει έναν αθλητή.
Φυσικά ο αντίλογος θα είναι έντονος, και σίγουρα θα υπάρξουν παράγοντες που με το δίκαιο τους θα σταθούν στο οικονομικό, στο ότι οι χορηγοί τους εγκαταλείπουν και θα έχουν όλο το δίκαιο του κόσμου. Ωστόσο, και μιλώντας για ερασιτεχνικό αθλητισμό, πως στήνεις μια ομάδα με παίκτες, προπονητές, γυμναστές και ότι κινείται γύρω της, αδιαφορώντας αν αυτοί οι άνθρωποι και οι οικογένειες τους παραμείνουν άνεργοι για ένα ολόκληρο χρόνο, έχοντας κατά νου ότι θα υπήρχε δεύτερο κύμα. Πως άραγε θα επιβιώσουν...
Εδώ υπάρχει και το λαμπρό παράδειγμα κάποιων προνοητικών παραγόντων, που ασφάλισαν τους αθλητές τους, διαβλέποντας το πρόβλημα, μπήκαν στο πρόγραμμα των 800 ευρώ, διασφαλίζοντας το μέλλον της σεζόν. Φυσικά το πρόβλημα είναι τεράστιο, προπονητές και αθλητές παραμένουν στη διάθεση της εκάστοτε διοίκησης...και αυτή τη στιγμή παραμένουν άπραγοι στο σπίτι τους, χωρίς εισόδημα.
Εν κατακλείδι το να διαγραφεί μια χρονιά από τον χάρτη θα αποτελέσει το μεγαλύτερο πισωγύρισμα σε μια χτυπημένη κοινωνία...
ΥΓ : Για το αν θα έπρεπε να συνεχιστούν ή όχι τα Εθνικά πρωταθλήματα η συζήτηση είναι μεγάλη και έχει πολλές παραμέτρους. Με τόσους νεκρούς και κρούσματα και με τις ομάδες να αδυνατούν να καλύψουν τα έξοδα των τεστ η διακοπή είχε λογική, από τη στιγμή που η πολιτεία δεν μπορούσε να τα καλύψει.
