Η εικόνα που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός στο «Αστρομπάλ» και ο διασυρμός από τη Βιλερμπάν, αποτελούν πισωγύρισμα για τους πρωταθλητές Ελλάδας.
Το «σκωτσέζικο ντους» συνεχίζεται λοιπόν από τους «πράσινους» οι οποίοι την περασμένη Παρασκευή (27/11) έπειθαν τους πάντες με την εικόνα τους, ότι τουλάχιστον συσπειρώθηκαν και δεν θα γίνονται έρμαιο στις ορέξεις των αντιπάλων τους. Μέσα σε μερικά εικοσιτετράωρα όμως βρήκαν ξανά τον... κακό τους εαυτό και πραγματοποίησαν μία αχαρακτήριστη εμφάνιση κόντρα στους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς. Μας συγχωρείτε, αλλά η ομάδα του Τι Τζέι Πάρκερ έμοιαζε με τους «πολεμιστές». Θα πει κάποιος και θα έχει δίκιο ότι 17/24 τρίποντα δεν θα έβαζε ούτε η παρέα του Στεφ Κάρι.
Ο Τόνι Πάρκερ που παρακολουθούσε το παιχνίδι της Ασβέλ δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μία ομάδα με το όνομα και το μέγεθος του Παναθηναϊκού, φτάνει στο σημείο να παίζει άμυνα ερασιτεχνικού επιπέδου. Είναι βέβαιο ότι θα καμάρωνε τον αδερφό του στην άκρη του πάγκου και θα ευχαριστούσε την ελληνική ομάδα για το δώρο που του έκαναν. Η Βιλερμπάν έκανε απλά βασικά πράγματα και σούταρε όλο το βράδυ ανενόχλητη τρίποντα. Το αποτέλεσμα ήταν 97-73 και οι Γάλλοι ήταν σαν να πετούσαν πετραδάκια στον Ατλαντικό.
Τι έκανε το «τριφύλλι» για να τους σταματήσει; Πιθανόν ούτε την προσευχή του. Καταρχάς σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο ενώ η μία γαλλική «βόμβα» διαδεχόταν την άλλη, ο Παναθηναϊκός δεν συμπλήρωσε καν τα ομαδικά του φάουλ. Ένας δεν βρέθηκε να χτυπήσει τα χέρια του αντιπάλου του και να τον βγάλει λίγο από τη ζώνη άνεσης... Ακατανόητα πράγματα. Στην τρίτη περίοδο η διαφορά εκτοξεύτηκε στους 24 πόντους (61-37) και το τάιμ άουτ ήταν... τηλεοπτικό. Ο «πράσινος» πάγκος ταξίδευε και σε ολόκληρο το αποκαρδιωτικό δεύτερο ημίχρονο δεν πήρε ούτε ένα τάιμ άουτ! Ούτε ένα!
Περισσότερες λέξεις δεν χρειάζονται γι' αυτό που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός στη Λυών. Περίπου 670 χιλιόμετρα μακριά από το Βατερλώ, έζησε τη δική του πανωλεθρία. Χρόνος για δάκρυα δεν υπάρχει. Η Αρμάνι Μιλάνο περιμένει αύριο (3/12) στη Λομβαρδία με άγριες διαθέσεις. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Είτε η ελληνική ομάδα θα αλλάξει (όχι παίκτες αφού δεν επιτρέπουν τα οικονομικά, αλλά νοοτροπία οπωσδήποτε), είτε θα βουλιάξει. Αν έπρεπε να ποντάρουμε κάπου τη δεδομένη χρονική στιγμή θα επιλέγαμε το δεύτερο σενάριο. Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά να λειτουργήσει ο εγωισμός. Ο στόχος ποτέ δεν ήταν η Ευρωλίγκα, αλλά τέτοιοι διασυρμοί αποτελούν πισωγυρίσμα και μαύρη κηλίδα στην τεράστια ιστορία της πιο επιτυχημένης ομάδας του ελληνικού αθλητισμού.
