Λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά ιδιαίτερα στην περίπτωση του Παναγιώτη Γιαννάκη και του Αρη θυμίζει ένα κλασσικό Deja Vu που και οι δύο πλευρές περίμεναν να ζήσουν εδώ και χρόνια.
Από το 1993, όταν ο Δράκος έκλεισε μια ασύλληπτη, μυθική εννιαετία (1984-1993) στο Αρη. όλοι έλεγαν ότι κάποια στιγμή θα γυρίσει και από το 1997, που ασχολήθηκε με την προπονητική (ένα χρόνο μετά το μεγαλειώδες φινάλε στην καριέρα του ως Πρωταθλητής Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό στο Παρίσι και 5ος με την λατρεμένη του εθνική ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα) αυτή η πίστη έγινε πιο έντονη.
Εστω και αν χρειάστηκε τελικά - για να γυρίσει - να περάσουν 20 χρόνια από την πρεμιέρα του ως κόουτς της εθνικής ομάδας στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας το 1997 και συνολικά 24 από τη χρονιά που σταμάτησε να αγωνίζεται στον Αρη και κατηφόρισε ξανά στην Αθήνα αρχικά για τον Πανιώνιο και μετά για τον Παναθηναϊκό.
Δεν έφυγε όμως έτσι, καθώς στην τελευταία του σεζόν και ενώ ο Νίκος Γκάλης ήδη είχε φορέσει - από την προηγούμενη σεζόν - τα πράσινα του Παναθηναϊκού, οδήγησε τον Αρη στην κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού τροπαίου, αυτό του κυπέλλου Κυπελλούχων, στο Τορίνο στον αξέχαστο τελικό με την Εφές Πίλσεν (50-48).
Ενα ευρωπαϊκό τρόπαιο που τόσο έλειπε στον Αρη, τη μοναδική ομάδα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ σε συλλογικό επίπεδο που μάζευε στα σπίτια κάθε Πέμπτη όλους τους Ελληνες, ανεξαρτήτου συλλογικής προτίμησης για να την υποστηρίξουν και να την χειροκροτήσουν !
Λες και ο Παναγιώτης Γιαννάκης ένοιωθε ότι χρωστάει αυτό το τρόπαιο στην ομάδα του, επειδή ήταν αυτός που είχε εμπλακεί στον καυγά με τον Μπάρλοου στον ημιτελικό με τη Μακάμπι το 1989 στο Μόναχο (για να υποστηρίξει τον Φιλίππου που είχε βρεθεί πρώτος στον καυγά) που στοίχισε ίσως στον Αρη, την πρόκρισή του για πρώτη φορά σε έναν τελικό κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Δεν είναι όμως έτσι, γιατί ο Παναγιώτης Γιαννάκης έδωσε και την ψυχή του στην ομάδα της Θεσσαλονίκης, αλλάζοντας ουσιαστικά με τη συμβολή του την ιστορία της. Σαφώς και ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο προπονητής των επιτυχιών και ο αξεπέραστος Νίκος Γκάλης ήταν οι μύθοι του Αρη, αλλά με τον ερχομό του Δράκου (εξίσου μύθος) το συγκρότημα της Θεσσαλονίκης έγινε η αήττητη ομάδα για 4 χρόνια, στο ελληνικό μπάσκετ, ρεκόρ φυσικά αξεπέραστο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.
Με τον Αρη έπαιξε σε τρία συνεχόμενα φάιναλ φορ του κυπέλλου πρωταθλητριών (Γάνδη 1988, Μόναχο 1989 και Σαραγόσα 1990), κατέκτησε το κύπελλο Κυπελλούχων (1993) και επίσης επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα (1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991) αλλά και έξι κύπελλα (1985, 1987, 1988, 1989, 1990, 1992) 
ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ:
Ηταν πολλές για τον Δράκο με τη φανέλα του Αρη, ουσιαστικά κάθε τίτλος, και κάθε κύπελλο.
Ξεχωρίζει όμως ο καθοριστικός 3ος τελικός του 1991, όταν ο ΠΑΟΚ είχε ισοφαρίσει σε 2-2 τη σειρά με 2 νίκες στους πρώτους δύο τελικούς (τότε μετρούσαν και τα παιχνίδια της κανονικής περιόδου και εκεί ο Αρης είχε κάνει το 2-0) και ετοιμαζόταν να κάνει το 3-2. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε 85-81 στα 14'', ο Γιαννάκης ευστόχησε γρήγορα και στη συνέχεια έκανε λάθος επαναφορά ο Μπάρλοου, έκλεψε ο Αγγελίδης, έδωσε στον Γκάλη και αυτός στο Γιαννάκη που με τρίποντο στην εκπνοή έκρινε τον αγώνα (86-85) και σε μεγάλο βαθμό το πρωτάθλημα. Καθώς στον επόμενο τελικό ο ΠΑΟΚ έχασε και πάλι με ένα πόντο με λάθος επαναφορά αυτή τη φορά του Φασούλα και καλάθι του Σέλερς στην εκπνοή (81-80).
https://youtu.be/ITyMj-Vt8z4
Μεγάλη εμφάνιση και στον ημιτελικό του Κόρατς και στη νίκη επί της Βαρέζε (80-77) με το Γιαννάκη να παίζει και για τον Γκάλη που είχε σπάσει το χέρι του στην τελευταία προπόνηση ! Ο Δράκος ήταν συγκλονιστικός με 29 πόντους και το νικητήριο τρίποντο στην εκπνοή που πάντως δεν αρκούσε για τον επαναληπτικό.
https://youtu.be/SwrfujHHkiY
Φοβερό και το παιχνίδι του στον τελικό του κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ το 1985 (86-70) όπου ο Δράκος σημείωσε 37 πόντoυς με 8 τρίποντα !
https://youtu.be/eXLooaGOqic
Η ευχή των φίλων του Αρη πλέον, είναι να ξαναφέρει τρόπαια στην ομάδα, αφού πρώτα την αναγεννήσει, αυτή τη φορά ως προπονητής. Αλλωστε είναι η πρώτη του μεγάλη πρόκληση μετά τον Ολυμπιακό από τον οποίο έφυγε το 2010. Εχει προπονήσει ακόμα Μαρούσι και Πανιώνιο με τελευταίες δουλειές τη Λιμόζ (2012-13) και την εθνική Κίνας (2013-14) ενώ φυσικά έχει μεγαλουργήσει στην εθνική ομάδα με κορυφαία στιγμή την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 2005 και το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2006 με παράσημο επίσης τη νίκη επί των Αμερικάνων του ΝΒΑ !
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΣΤΗΝ....ΚΕΡΚΥΡΑ
Ολα γεννήθηκαν στην Κέρκυρα, από τον Γιάννη Ιωαννίδη, εκείνο το καλοκαίρι του 1984 λίγο μετά την ήττα του Αρη από τον Παναθηναϊκό στο μπαράζ του πρωταθλήματος, όπου ο Μιχάλης Κυρίτσης του είχε πάρει τρίτο τάιμ άουτ στο δεύτερο ημίχρονο ίσως την μοναδική φορά στην καριέρα του Ξανθού που τον ξεγέλασε αντίπαλος προπονητής ή παίκτης.
Εκεί ο δαιμόνιος προπονητής άρχισε να υλοποιεί το σχέδιο που δούλευε εδώ και λίγο καιρό στο μυαλό του και απλά πυροδοτήθηκε όταν στην περίφημη "Διαβολοβδομάδα" του 1984 ο Αρης έχασε κύπελλο (στον τελικό των κουρεμένων από τον ΠΑΟΚ του Φαίδωνα Ματθαίου) και πρωτάθλημα. Είχε μια πολύ δύσκολη περίοδο έχοντας χάσει και τη μητέρα του, όταν είπε το ιστορικό "Δεν θα ξαναχάσω ποτέ" μιλώντας στους ανθρώπους του Αρη.
Ουσιαστικά έριξε τη βόμβα ("Πρέπει να φέρουμε τον Γιαννάκη στη Θεσσαλονίκη") και όλοι τον κοίταγαν με απορία, καθώς εκείνη τη σεζόν (1983-84) ο Γκάλης είχε τελειώσει ως πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 948 πόντους και ο Γιαννάκης με τη φανέλα του Ιωνικού Νικαίας δεύτερος με 854 πόντους. Αναρωτιόντουσαν πόσες μπάλες θα πρέπει να έχει στο γήπεδο για να ικανοποιούνται και οι δύο μεγάλοι σκόρερ.
Ο Ξανθός επέμεινε στην απόφασή του και δικαιώθηκε καθώς ο ερχομός του Δράκου άλλαξε την ιστορία και οι κίτρινοι τα επόμενα τέσσερα χρόνια έχασαν μόλις ένα παιχνίδι από τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη στη λήξη της δεύτερης παράτασης με καλάθι του Κώστα Μίσσα (84-82) σε αγώνα που σωστά επαναλήφθηκε μετά από ένσταση του Πανιωνίου που είχε χάσει αρχικά. Από τότε οι κίτρινοι ξαναέχασαν μετά από ένα πανευρωπαϊκό σερί 80-0 νικών και σχεδόν τέσσερα χρόνια αήττητοι στο πρωτάθλημα. Πριν χάσουν ξανά αυτή τη φορά από τον ΠΑΟΚ (81-78) μετά από 44 μήνες και με μοναδική ήττα σε αυτό το διάστημα μόνο στο κύπελλο, σε ένα δραματικό ημιτελικό από τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης που είχε μιλήσει αρκετούς μήνες πριν στον Γιαννάκη τον ήθελε πάρα πολύ στην ομάδα καθώς είχε δοκιμάσει και διαπιστώσει ιδίοις όμμασι την αποτελεσματικότητα του να παίζουν μαζί με τον Γκάλη τρία χρόνια νωρίτερα ως τεχνικός της εθνικής ομάδας στο Τσάλεντζ Ράουντ της Κωνσταντινούπολης. Μάλιστα ηγήθηκε της προσπάθειας να τον φέρει στην ομάδα (καθώς τον διεκδικούσαν Παναθηναικός και ΑΕΚ κυρίως) και ουσιαστικά επικράτησε η ισχύς εν την ενώσει καθώς ο Αρης ήταν μια γροθιά (ο πρόεδρος Ακης Μιχαηλίδης, ο μετέπειτα πρόεδρος και τότε αντιπρόεδρος Θεόφιλος Μητρούδης, και ο σημερινός Δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης) και με 42 εκατ. δραχμές, ασύλληπτο ποσό για την εποχή ολοκληρώθηκε η μετακίνηση.
Ο Αρης στα πρώτα τέσσερα χρόνια του Νίκου Γκάλη στην ομάδα είχε πάρει μόλις ένα πρωτάθλημα και όταν το δίδυμο έσμιξε ακολούθησαν επτά συνεχόμενα !
Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΓΚΑΛΗ
Ακόμα και στο Ευρωμπάσκετ του 1987, στον απόλυτο θρίαμβο της εθνικής μας ομάδας σε αυτές τις 14 ημέρες που άλλαξαν τον χάρτη του ελληνικού αθλητισμού στη χώρα τον Νίκο Γκάλη (Νο 4) και τον Παναγιώτη Γιαννάκη (Νο 6) χώριζε στην παρουσίαση ένας αντίπαλός τους από τον ΠΑΟΚ, ο Νίκος Σταυρόπουλος (Νο 5) που ήταν ανάμεσά τους. Οι δύο άντρες δεν είχαν ποτέ τις καλύτερες σχέσεις (πολλές φορές δεν μιλούσαν καν) αλλά μέσα στο παρκέ έβρισκε ο ένας (Γιαννάκης) τον άλλο (Γκάλη) με κλειστά μάτια και έκαναν παπάδες. Η μεγάλη μαγκιά του Γιαννάκη, όπου και δικαίωσε τον Ιωαννίδη είναι ότι "σκότωσε" μέσα του τον χαρισματικό σκόρερ και έβγαλε προς τα έξω περισσότερο το ταλέντο του στην άμυνα και στη δημιουργία απελευθερώνοντας απόλυτα το φονικό όπλο για τις αντίπαλες άμυνες που άκουγε στο όνομα Νίκος Γκάλης. Μαζί δημιούργησαν ένα από τα κορυφαία αθλητικά δίδυμα που εμφανίστηκαν ποτέ σε ολόκληρη την Ευρώπη. Πάντως οι σχέσεις τους είναι πλέον πολύ καλύτερες, ενώ υπάρχει πάντα ο αλληλοσεβασμός.
Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Σχέσεις αγάπης, λατρείας αλλά και πίκρας κάποιες φορές. Ο κόσμος του Αρη τον λάτρεψε, τον αποθέωσε και τον είχε σαν θεό και αυτόν. Απλά αργότερα ήρθε κάποια στιγμή η ρήξη με τους φανατικούς (ιδιαίτερα όταν είχε γραφτεί στις εφημερίδες ότι και ο Γιαννάκης είναι ένας από τους πολλούς παίκτες σε διάφορα αθλήματα που συμφώνησε με τον Κοσκωτά να πάρει μεταγραφή στον Ολυμπιακό (1989). Οι σχέσεις αποκαταστάθηκαν πλήρως στο φιλικό όπου τιμήθηκε ο Γκάλης και ο Δράκος ήταν εκεί ως κόουτς της Λιμόζ και μάλιστα μίλησε στον κόσμο μέσω του μικροφώνου και γνώρισε την αποθέωση. Τώρα θα αποθεωθεί και ως προπονητής του αγαπημένου του Αρη, τον οποίο θα κοουτσάρει για πρώτη φορά στην καριέρα του.
Photocredits: Eurokinissi
