Έχουμε συνηθίσει τα αφιερώματα στις μεγάλες νίκες, στις επιτυχίες, στα μετάλλια. Οι Γάλλοι στο BasketMag έκαναν ένα βήμα παραπέρα και αποφάσισαν να κάνουν ένα μεγάλο αφιέρωμα σε μία ήττα με τον τίτλο «Η αιωνιότητα σε 47 δευτερόλεπτα». Που για εμάς ήταν νίκη. Αφιέρωσαν αρκετές σελίδες σε εκείνον τον αξέχαστο για όλους ημιτελικό στο Βελιγράδι, όταν το 2005 η Ελλάδα έκανε την ανατροπή και η ευχή του Βασίλη Σκουντή, εκείνο το «βάλ΄το αγόρι μου» πραγματοποιήθηκε: Το τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη από την πάσα του Νίκου Ζήση μπήκε, η Γαλλία ηττήθηκε και άνοιξε ο δρόμος για το χρυσό μετάλλιο!
Οι Γάλλοι αναφέρονται στο ιστορικό της αναμέτρησης, αλλά φιλοξενούν και μια μεγάλη συνέντευξη του Παναγιώτη Γιαννάκη, προπονητή τότε της Εθνικής Ομάδας, ο οποίος μίλησε για τους παίκτες που είχε στη διάθεσή του, την πορεία και φυσικά εκείνο το σουτ που έμεινε στην ιστορία.
«Είχαμε πολύ καλό κλίμα στα αποδυτήρια, οι παίκτες μου ήταν εξαιρετικοί χαρακτήρες και μέρα με τη μέρα τονωνόταν η αυτοπεποίθησή μας και οι δεσμοί μας γίνονταν πιο ισχυροί. Δεν είχαμε συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού και έναν σταρ, αλλά οι πρωταγωνιστές άλλαζαν σε κάθε αγώνα. Όλοι οι παίκτες ένιωθαν σημαντικοί στην ομάδα και αυτό δημιουργούσε μια υγιή ατμόσφαιρα».
Οι δύο ομάδες είχαν συναντηθεί ξανά στο Ευρωμπάσκετ του 2005: «Στον πρώτο γύρο είχαμε νικήσει τη Γαλλία, αλλά στον ημιτελικό ήξεραν τι να περιμένουν από μας και δεν μας υποτίμησαν. Ο εγωισμός τους είχε πληγωθεί γιατί ήταν το φαβορί και είχαν έξτρα κίνητρο. Επίσης, προσάρμοσαν το παιχνίδι τους στο δικό μας».
Ο ίδιος ήξερε όμως πολύ καλά πως όσα κι αν λέγονται στη θεωρία το βασικότερο είναι να μην σταματάς να παλεύεις ως το τέλος: «Μισώ την ήττα και όσο δεν ακούγεται η κόρνα της λήξης, πάντα υπάρχει τρόπος να κερδίσεις. Πίστευα πως υπήρχαν τρόποι να επιστρέψουμε στο ματς και να κερδίσουμε. Αυτό είχα στο μυαλό μου. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να γυρίσεις ένα τέτοιο παιχνίδι, αλλά δεν θα σταματούσαμε την προσπάθεια, αυτό ήταν σίγουρο. Η στρατηγική μου ήταν να πάμε σε περισσότερες κατοχές και πιο γρήγορο παιχνίδι χρησιμοποιώντας παίκτες με πλεονέκτημα όπως τον Παπαλουκά απέναντι στον Πάρκερ. Φυσικά πήραμε το ρίσκο να κάνουμε φάουλ για να μην κυλά ο χρόνος. Για να ανατρέψεις ένα τέτοιο παιχνίδι θα πρέπει και ο αντίπαλος να κάνει λάθη ή να είναι άστοχος, κάτι που συνέβη. Όμως κι εμείς ήμασταν σε ετοιμότητα, πνευματική και σωματική, να εκμεταλλευτούμε κάθε ευκαιρία που θα μας δινόταν. Είπα στους παίκτες μου να μην κοιτάζουν το σκορ ή το χρόνο και να είναι επιθετικοί, όχι παθητικοί. Η Γαλλία προσπάθησε να παίξει με το χρόνο και αυτό μας βοήθησε».
Παραδέχθηκε ωστόσο πως το φάουλ στον Αντουάν Ριγκοντό δεν ήταν η πρώτη επιλογή της ελληνικής ομάδας: «Δεν ήταν η πρώτη μας επιλογή να κάνουμε φάουλ στον Ριγκοντό, αλλά από τη στιγμή που πήρε την μπάλα και θέλαμε να σταματήσουμε το χρόνο, δεν είχαμε άλλη επιλογή. Δεν περιμέναμε να χάσει βολές, αλλά το ελπίζαμε. Πολλοί μεγάλοι παίκτες έχουν χάσει κρίσιμες βολές στο παρελθόν».
Κάπως έτσι έφτασε η μπάλα στον Νίκο Ζήση και από εκεί στον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο Παναγιώτης Γιαννάκη είναι κάθετος μιλώντας για το ιστορικό αυτό τρίποντο: «Δεν ήταν τυχερό το τρίποντο της νίκης. Ήταν ένα σουτ που ήρθε από τις συνήθειες των προπονήσεών μας. Το έκανε ένας εξαιρετικός σουτέρ μετά από διείσδυση ενός πολύ ταλαντούχου γκαρντ, του Ζήσης, ο οποίος ήταν πολύ νεαρός αλλά πολύ ώριμος για την ηλικία του. Τράβηξε πάνω του δύο αμυντικούς, εκείνος διάβασε καλά το παιχνίδι και έδωσε την πάσα στον Διαμαντίδη πίσω του. Είχαμε δουλέψει αυτή τη φάση, γιατί σχεδόν πάντα σου προσφέρει ελεύθερο σουτ. Ακόμη κι αν αστοχούσε ο Διαμαντίδης, το σχέδιο είχε δουλέψει. Όμως ευστόχησε γι’ αυτό το ματς αυτό έγινε θρυλικό».
Η Ελλάδα πέρασε στον τελικό, έφτασε στο χρυσό, αλλά για τον «δράκο» το παιχνίδι αυτό είχε μεγαλύτερη σημασία και πήρε άλλες διαστάσεις στη συνέχεια: «Είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παιχνίδια στην ιστορία της Εθνικής Ομάδας, γιατί διαμόρφωσε και το DNA που μας χαρακτήριζε τα επόμενα χρόνια και αποδείχτηκε μια από τις πιο σημαντικές νίκες στην ιστορία μας. Ο Έλληνας σχολιαστής (σ.σ. Βασίλης Σκουντής) είπε τότε ‘Βάλτο αγόρι μου’. Ήταν μια ευχή πολύ αυθόρμητη, που εξέφραζε τις σκέψεις όλων μας εκείνη τη στιγμή. Η φράση αυτή χρησιμοποιείται ακόμη και τώρα σε παρόμοιες καταστάσεις σε όλη τη χώρα. Σίγουρα είναι ένα παιχνίδι-ορόσημο για το ελληνικό μπάσκετ».
Το οποίο οδήγησε στον τελικό με τη Γερμανία και από εκεί στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου: «Πήγαμε στον τελικό με μεγάλη αυτοπεποίθηση μετά τις προκρίσεις μας στις προηγούμενες φάσεις. Είχαμε φουλ ενέργεια, πάθος και κίνητρο. Κυρίως όμως η ομάδα πίστευε στον τρόπο παιχνιδιού μας. Πάντως είχαμε στο μυαλό μας τη δυσκολία της αποστολής μας. Ο Νοβίτσκι έκανε ένα εξαιρετικό τουρνουά και με δικό του καλάθι η Γερμανία είχε νικήσει την Ισπανία στον ημιτελικό. Η αντιμετώπισή του θα ήταν κλειδί για τη διαχείριση του αγώνα, αλλά είχε 6/17 σουτ».
Και επειδή Γιαννάκης χωρίς να μιλήσει για άμυνα δεν γίνεται, υπάρχει και αυτή στις δηλώσεις του: «Το μότο μας ήταν ότι η άμυνα είναι σα να βάζεις λεφτά στην τράπεζα και η επίθεση σαν να τα παίζεις στο χρηματιστήριο. Η φιλοσοφία μας είναι να παίζουμε στο ρυθμό που μας ταίριαζε. Είχαμε 11 παίκτες που μπορούσαν να παίξουν σε 2-3 θέσεις, μόνο ο Λάζαρος ήταν κλασικός σέντερ. Είχαμε μεγάλο ροτέισον και οι παίκτες κέρδιζαν χρόνο στο παρκέ λόγω της αμυντικής τους συνεισφοράς».
