Σαν σήμερα (15/6) ο Παναγιώτης Γιαννάκης μετακόμιζε το 1994 στον Παναθηναϊκό και έβρισκε ξανά τον Νίκο Γκάλη. Το Basketa.gr θυμάται τη συνεργασία που καταδικάστηκε από νωρίς στην αποτυχία, χωρίς να φταίει σε καμία περίπτωση η μεταξύ τους σχέση.
Θα έχετε, σίγουρα, ακούσει πολλά πράγματα για τη σχέση του Νίκου Γκάλη με τον Παναγιώτη Γιαννάκη μες στα χρόνια. Θα έχετε ακούσει ιστορίες, που έδειχναν μια ένταση μεταξύ τους, μαρτυρίες ότι δε μιλούσαν, άλλους να λένε πως φίλοι δεν ήταν, αλλά συνεργάζονταν άψογα στο παρκέ και αρκετά ακόμη, στα οποία αρεσκόμαστε να ακούμε, μιας και τα παρασκηνιακά πάντοτε είναι το «πικάντικο» στοιχείο, που θέλουμε να ακούμε σε κάθε ιστορία, αθλητική ή όχι. Ο ίδιος ο «Δράκος», πάντως, χρόνια μετά, έχει δώσει τις απαντήσεις.
Αν μπορούμε να δώσουμε μια απάντηση σε όλα αυτά, πάντως, είναι πως αγωνιστικά πάντα συνδέονταν και δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνυπάρχουν. Αμφότεροι, άλλωστε, ξεκινούν την αγωνιστική τους σύνδεση από την επιλογή τους από τους Μπόστον Σέλτικς στο draft, ενώ μαζί έγραψαν ιστορία με την φανέλα του Άρη, δημιουργώντας τον «Αυτοκράτορα», όπως και στο σωτήριο εθνικό έτος του 1987.
Τα δε «σύννεφα» αμφισβήτησης για τη σχέση τους έσβησαν, μόλις ο «Δράκος» πήγε στην εκδήλωση του Άρη για τον «Γκάνγκστερ». Θα πει κανείς, βέβαια, ότι είχαν περάσει χρόνια από τότε που ήταν αθλητές και, αν υπήρχε πρόβλημα μεταξύ τους, ο καλύτερος γιατρός που έχει το όνομα του «χρόνου», θα επούλωσε τις πληγές, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό το γεγονός ήταν μια ένδειξη, ότι τουλάχιστον τώρα όλα πάνε καλά.
Η Μερσεντές και… η συνύπαρξη με το «τριφύλλι» στο στήθος
Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε, πάντως, ότι οι δυο τους μας έδωσαν και το 1994 μια ακόμη ένδειξη, ότι τουλάχιστον αγωνιστικά δεν είχε πρόβλημα ο ένας με τον άλλο. Ήταν, συγκεκριμένα, 15 Ιουνίου εκείνου του έτους, όταν μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τον Πανιώνιο, ο Γιαννάκης δέχθηκε την «πράσινη» πρόταση, μόλις δύο χρόνια αφού ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε κάνει το colpo grosso με τον Γκάλη, για να βρεθούν ξανά μαζί.
Έντονο παρασκήνιο σε αυτή την περίπτωση δεν υπήρχε, όπως έγινε με το σπουδαίο συνοδοιπόρο του. Υπενθυμίζουμε σε αυτό το σημείο, ότι ο Νίκος Γκάλης δεν είχε φύγει με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες από τον Άρη, καθώς η διαφωνία στο οικονομικό κομμάτι και χρειάστηκε πρώτα να τον απορρίψει ο Ντούσαν Ίβκοβιτς από τον ΠΑΟΚ και να «χαλάσει» η μεταγραφή στον Ολυμπιακό, επίσης λόγω των οικονομικών απαιτήσεων του «Διαβόλου». Έπρεπε να του κάνει… δωράκι μια λευκή Μερσεντές με ξύλινη επένδυση, ώστε να «μαλακώσει» και να φορέσει τα «πράσινα».
Κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός άρχισε να βάζει τα «θεμέλια» για να «χτίσει» τη δική του «Παντοκρατορία» σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι με τον Γκάλη ηγέτη δεν πέτυχε αυτά, που προσδοκούσε, αλλά ήταν στο δρόμο για να τα καταφέρει, με την κορυφή να έρχεται (και) δια χειρός Γιαννάκη. Ο Παύλος, τουλάχιστον, κατάφερε να πετύχει αυτό, που δεν είχε καταφέρει το 1979 ο Παναθηναϊκός, όταν του είχε «αρπάξει» από τα χέρια τουν Γκάλη ο Άρης.
Οι «στομαχικές διαταραχές» δημιούργησαν ένα ακόμη μεγάλο »what if»
Στην ιστορία του παγκοσμίου, αλλά και του ελληνικού μπάσκετ, έχουμε δημιουργήσει μια σειρά με υποθέσεις εργασίας, για το τι θα πετύχαινε μια ομάδα υπό συγκεκριμένες συνθήκες, αν και εφόσον πληρούσε ορισμένα αγωνιστικά κριτήρια. Την εποχή εκείνη, για παράδειγμα, φανταστείτε να συμφωνούσε με τον ΠΑΟΚ ο Γκάλης, που ήταν ο πρώτος διεκδικητής μετά το «διαζύγιο» με τον Άρη, για να γίνει συμπαίκτης με τον Πρέλεβιτς, τον Κόρφα, τον Λέβινγκστον, τον Μπάρλοου, τον Μπουντούρη και τον Φιλίππου. Φανταστείτε, επίσης, να έλεγε το «ναι» στον Σωκράτη Κόκκαλη και να βρισκόταν στον Ολυμπιακό με προπονητή τον Ιωαννίδη και αργότερα συμπαίκτες τον Πάσπαλι, τον Φασούλα και τον Τάρπλεϊ.
Κάπως έτσι, λοιπόν, θα σκεφτούμε την ίδια υπόθεση για τον Παναθηναϊκό. Φανταστείτε, λοιπόν, στο Final Four του 1996 στο Παρίσι να έπαιζε μαζί με Γιαννάκη, Ουίλκινς, Βράνκοβιτς, Αλβέρτη, Οικονόμου, Παταβούκα, Κόρφα και Μυριούνη. Θα ήταν, αναμφισβήτητα, μια από τις κορυφαίες ομάδες όλων των εποχών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, αλλά ποτέ δε θα μάθουμε τι θα γινόταν.
Κι αυτό, γιατί η συνύπαρξη του Γκάλη με τον Γιαννάκη δε θα κρατούσε για πολύ καιρό στο «τριφύλλι». Ήταν μόλις η αρχή της νέας σεζόν, όταν στις 18 Οκτωβρίου 1994, ο πρώτος θα εμφανιζόταν με τα αθλητικά του για τελευταία φορά. Στον αγώνα με τους Αμπελόκηπους και, συγκεκριμένα, στο δεύτερο ημίχρονο, ο Γκάλης δεν εμφανίζεται, αφού πρώτα στο πρώτο μέρος ήταν «παρκαρισμένος» στον πάγκο, με τον Κώστα Πολίτη να έχει στείλει προ πολλού το μήνυμα για περικοπή του χρόνου συμμετοχής του.
Η επίσημη εκδοχή από την πλευρά του Παναθηναϊκού, όπως θα δείτε στο ακόλουθο βίντεο, κάνει λόγο για «στομαχικές διαταραχές». Τα πράγματα είναι σοβαρά, ωστόσο, αφού ακόμη και ο Παύλος Γιαννακόπουλος αρνείται να μιλήσει στην κάμερα, με τον ισχυρό άνδρα της ομάδας να έχει μπει και να έχει βγει από τα αποδυτήρια δύο φορές, ώστε να καταλάβει τι συνέβαινε.
Εκείνη η μέρα, όπως φαίνεται, είναι κι εκείνη που «ράγισε το γυαλί» οριστικά ανάμεσα σε Γκάλη και Πολίτη, με αποτέλεσμα στις 29 Σεπτεμβρίου 1995 να ανακοινώσει ο «Nick The Greek» την απόσυρσή του. Ένα μήνα μετά, πάντως, στις 21 Οκτωβρίου, θα βραβευόταν από τον Παναθηναϊκό σε έναν αγώνα με τη Ρεάλ, για να αποκατασταθούν οι σχέσεις με την ομάδα και την οικογένεια Γιαννακόπουλου.
Όσο για εκείνο το επεισόδιο; Ο Κώστας Πολίτης θα έλεγε χρόνια μετά, ότι «δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι τότε ο Νίκος Γκάλης ήταν 37 ετών. Βρισκόταν όπως και να το κάνουμε στα μπασκετικά τελειώματά του. Δεν τον έδιωξα, ούτε έγινε κάτι άλλο. Απλώς δεν τον επέλεξα για την 5άδα. Επαναλαμβάνω στα 37 του... Ο Νίκος ο Γκάλης όπως όλοι οι στάρ, δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι είχε φθάσει το πλήρωμα του χρόνου. Κανείς στάρ δεν συμβιβάζεται με αυτή την ιδέα…». Ο Γκάλης, από τη δική του πλευρά, απάντησε πως «Ηταν άσχημη στιγμή για μένα. Εγώ δεν ήθελα να φύγω από την ομάδα. Ενιωθα ότι με αυτά που έχω προσφέρει με την καριέρα μου, ότι πρέπει να με αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Επαιζα ακόμα σε υψηλό επίπεδο. Και έβγαινε πρώτος σκόρερ. Αλλά δεν ήθελα να με αντιμετωπίζουν έτσι... Εγω είμαι υπερήφανος. Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω τους λόγους για τους οποίους έγινε ό,τι έγινε..».
Ο Γκάλης, πάντως, φέρεται να είπε στους συμπαίκτες του την επομένη εκείνου του αγώνα, ότι κανείς προπονητής δεν τον είχε εξευτελίσει έτσι. Ο ίδιος, πάντως, είχε οδηγήσει το σύλλογο στο πρώτο του τρόπαιο ύστερα από επτά ολόκληρα χρόνια, κατακτώντας το 1993 το Κύπελλο Ελλάδας, «σκοτώνοντας» με 36 πόντους την παλιά του αγάπη.
Ο «Δράκος» στην κορυφή της Ευρώπης
Τι απέγινε, όμως, για τον Παναθηναϊκό ο Παναγιώτης Γιαννάκης; Ο «Δράκος» όχι μόνο δεν έκλεισε άδοξα την καριέρα του, όπως έγινε με τον Γκάλη, αλλά τα κατάφερε με τον πιο ονειρεμένο τρόπο, κατακτώντας ένα συλλογικό ευρωπαϊκό τρόπαιο και παίζοντας με την Εθνική σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η παρουσία του στον Ολυμπιακό ως προπονητή, αλλά και η σύνδεσή του με τον Άρη, πρέπει να τονιστεί πως υποτιμούν εν μέρει όσα πρόσφερε στο «τριφύλλι». Κι αυτό, γιατί στη δική του θητεία, ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε το σερί των 25 σεζόν με έστω έναν τίτλο, που διαρκεί φυσικά μέχρι σήμερα. Μπορεί στην πρώτη χρονιά να υπήρξε απογοήτευση, με τεχνικούς αρχικά τον Πολίτη και ύστερα τον Κιουμουρτζόγλου, αλλά την επόμενη ήρθε ο θρίαμβος.
Με την νίκη με 85-74 επί του Ηρακλή στο «Δημ. Τόφαλος» οι «πράσινοι» παίρνουν για 2η φορά στα τελευταία τρία χρόνια το Κύπελλο, για να ξεκινήσει η ευρωπαϊκή «Αυτοκρατορία» με το τρόπαιο στο Παρίσι. Πολλοί θα θυμηθούν, βέβαια, και το φάουλ που του γίνεται προτού κλέψει στην τελευταία φάση την μπάλα η Μπαρτσελόνα, αλλά σε κάθε περίπτωση έχει σημειώσει τη δική του συμβολή.
Κάπου εκεί, ήρθε και το πλήρωμα του χρόνου, με αποτέλεσμα η όμορφη ιστορία του να λήξει στις 2 Αυγούστου 1996, στον αγώνα της Εθνικής με τη Βραζιλία. Στον τελευταίο του συλλογικό αγώνα, βέβαια, δεν ήταν τόσο «βελούδινο» το φινάλε, αφού τότε είχε χαθεί ο τίτλος με το 73-38 από τον Ολυμπιακό, σε μια από τις πιο ντροπιαστικές εμφανίσεις της «πράσινης» ιστορίας.
Η συνεργασία του Γκάλη με τον Γιαννάκη, σε κάθε περίπτωση, αυτή την φορά δεν επρόκειτο να εξελιχθεί. Η νέα τους συνύπαρξη σαν σήμερα, βέβαια, παραμένει ιστορική…
