Το Basketa.gr λέει το δικό του «αντίο» στο μυθικό Τζέρι Σλόαν, που έφυγε από τη ζωή, αλλά άφησε ανεξίτηλο για πάντα το σημάδι του, σε αυτό που μας έκανε να ερωτευτούμε «κερανυοβόλα» το ΝΒΑ.
Το ΝΒΑ εδώ και πολλά χρόνια έχει γίνει μια κερδοφόρα επιχείρηση και, για την ακρίβεια, η πιο κερδοφόρα στον παγκόσμιο αθλητισμό. Ο Ντέιβιντ Στερν και ο Άνταμ Σίλβερ έχουν κάνει τέτοια δουλειά ως κομισάριοι, μαζί με τους συλλόγους, που το brand έχει γνωρίσει μια απίθανη εξάπλωση και το μπάσκετ «ακούγεται» παγκόσμια.
Αυτοί, που θα θυμόμαστε πάντα στο τέλος, όμως, είναι οι καθημερινοί απλοί εργάτες του μπάσκετ. Αυτοί, για τους οποίους κόβουμε εισιτήρια. Αυτοί, που στην πλειοψηφία τους ενσαρκώνουν το αληθινό νόημα του ΝΒΑ.
«Ο Τζέρι Σλόαν είναι αυτό, που θα έπρεπε να είναι το ΝΒΑ. Ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στο συμπαίκτη του, τον προπονητή του, τους παίκτες του ως προπονητής, τον οργανισμό που εκπροσωπείς, χωρίς ποτέ να ζητήσεις να πάρεις τα εύσημα», ανέφερε στο τελευταίο «αντίο» στον άλλοτε τεχνικό του ο Τζον Στόκτον. Αυτά τα λόγια αντιπροσωπεύουν απόλυτα όσα ήταν ο άνθρωπος, που χθες (22/5) μας άφησε, για να πάει εκεί όπου όλα είναι πολύ πιο απλά.
Ο τεχνικός των 1.223 νικών μέσα σε 23 σεζόν με τους Γιούτα Τζαζ μας άφησε και θα μας λείψει. Από μια φάρμα βρέθηκε να είναι ένας εκ των κορυφαίων όλων των εποχών, όντας παράλληλα καινοτόμος και… με αρχές. Όλα αυτά είναι στοιχεία, που αναζητούμε στον χαρακτήρα ενός ανθρώπου και, πραγματικά, σπανίζουν.
Όταν έπρεπε να «τρέξει» την φάρμα
Ο Τζέραλντ Γιουτζίν Σλόαν (σ.σ. γνωστός ως Τζέρι Σλόαν), γεννήθηκε στις 28 Μαρτίου 1942 ως ο νεότερος ανάμεσα σε 10 παιδιά στο ΜακΛίνσμπορο και από νωρίς όλα ήταν δύσκολα. Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Τζέρι ήταν 4 ετών και χρειάστηκε από μικρός να βοηθήσει στην οικογενειακή φάρμα.
«Έμαθα κάτι σπουδαίο τότε. Κανείς δε θα σε μεγαλώσει σε αυτό τον κόσμο, εσύ πρέπει να μεγαλώσεις και να ωριμάσεις μόνος σου», είχε πει σε συνέντευξή του στο «Deseret News», συμπληρώνοντας πως «έτσι έπρεπε να γίνει με μένα, είτε είναι καλό είτε κακό. Όποιος με ξέρει από το μπάσκετ, γνωρίζει πως ακόμη έχω αυτά τα προβλήματα, αν θέλετε να τα λέμε έτσι. Εγώ τα αποκαλώ ως κίνητρο, γιατί όταν με στριμώχνει κάποιος στη γωνία, δε θα κουλουριαστώ ποτέ γύρω από τον εαυτό μου. Θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω με το σωστό τρόπο, δίνοντας τα πάντα και, αν δεν τα καταφέρω, τότε δεν πειράζει».
Τα πρώτα βήματα και ο έρωτας της ζωής του
Ο Σλόαν πήγε στο σχολείο της περιοχής του και, από εκεί, στο κολλέγιο του Έβανσβιλ για τρία χρόνια (1962-1965), όπου η εξαιρετική του απόδοση τον οδήγησε στο να επιλεγεί στο νούμερο 8 του draft από τους Μπάλτιμορ Μπούλετς.
Χαρακτηριστικό είναι, μάλιστα, ότι στην τρίτη του χρονιά στο κολλέγιο κυριάρχισε με μέσο όρο 17.6 πόντων και 14.7 ριμπάουντ ανά αγώνα, με την ομάδα του να κερδίζει το δικό της πρωτάθλημα, το Division II National, με το τρομερό 29-0, ήτοι ένα αήττητο ρεκόρ. Κάπως έτσι, δικαίωσε την επιλογή του να ρίξει… χυλόπιτα το 1964 στους Μπούλετς, που τον είχαν και πάλι επιλέξει στο draft, αλλά προτίμησε μια τρίτη σεζόν στο κολλέγιο. Η λεπτομέρεια είναι, βέβαια, ότι το 1964 τον είχαν επιλέξει στον 3ο γύρο, που θα σήμαινε λιγότερες πιθανότητες να καθιερωθεί, ενώ μετά την τρομερή σεζόν με το Έβανσβιλ «σκαρφάλωσε» μόλις στην 8η θέση του πρώτου γύρου.
Ο Σλόαν, όμως, εκτός από το παιχνίδι, φαίνεται πως… κέρδισε και στον έρωτα, αφού… μικρός αρραβινιάστηκε και παντρεύτηκε το 1963, σε ηλικία 21 ετών, την αγαπημένη του Μπάρμπαρα Λου Ίρβιν, με την οποία ήταν μαζί από το Λύκειο και δεν χώρισαν ποτέ μέχρι το 2004, όταν εκείνη απεβίωσε. Μαζί είχαν τρία παιδιά, την Κάθι, την Χόλι και τον Μπράιαν.
Ένας αληθινός «Ταύρος»
Οι Μπούλετς δεν κατάφεραν ποτέ να καθιερωθούν στη Βαλτιμόρη και, κάπως έτσι, προέκυψε η ιδέα των Σικάγο Μπουλς. Πολλά χρόνια αργότερα η επιλογή αυτή θα δικαιωνόταν στο απόλυτο με την παρουσία του Μάικλ Τζόρνταν, αλλά αυτό δε σημαίνει πως και πριν δε δημιουργήθηκαν «μύθοι» γύρω από το σύλλογο.
Η νεοσυσταθείσα ομάδα, λοιπόν, έχει δικαίωμα στο λεγόμενο expansion draft του 1966, δηλαδή ένα draft όπου δινόταν η δυνατότητα σε ομάδα που είχε μετακομίσει να πάρει επίσης παίκτες, και ο Τζέρι Σλόαν δε λείπει από τα πλάνα της. Ο ίδιος έπαιζε τόσο σκληρή άμυνα και αποτελούσε τέτοια ηγετική φυσιογνωμία στο παρκέ, που τον αποκάλεσαν «Αληθινό Ταύρο» (Original Bull), με την ορμή του να είναι χαρακτηριστική.
https://www.youtube.com/watch?v=NkfDFtq4el0
Με την φανέλα του Σικάγο, ο Σλόαν κατάφερε να βρεθεί δύο φορές στο All Star Game του ΝΒΑ, ενώ άλλες τέσσερις τον διάλεξαν στην κορυφαία αμυντική πεντάδα της διοργάνωσης. Ο ίδιος είχε εξηγήσει για τον τρόπο παιχνιδιού του, ότι «έπρεπε να παίξω έτσι, γιατί αλλιώς δεν μπορούσε. Δεν είχα εξαιρετικές ικανότητες στο σουτ ή όμορφες κινήσεις, οπότε έπρεπε να παίζω σκληρά».
Με τους Μπουλς είχε κοινή πορεία για 10 ολόκληρα χρόνια, χωρίς πάντως η ομάδα να πετύχει κάτι σπουδαίο, αλλά μετά από χρόνια ο ίδιος θα μνημονευόταν ως ένας εκ των θρύλων της. Η απόσυρσή του είχε σχέση με μια σειρά τραυματισμών στο γόνατο, αφήνοντας το ΝΒΑ με τα πολύ καλά στατιστικά των 14 πόντων, 7.5 ριμπάουντ και 2.5 ασίστ ανά αγώνα σε σύνολο 755 παιχνιδιών.
https://www.youtube.com/watch?v=kS2M67vfSXU
Η μοναδική τιμή και τα παιχνίδια της μοίρας
Για να γίνει καλύτερα κατανοητό το πόσο μεγάλη επιρροή είχε στην προσωπικότητα του οργανισμού των Σικάγο Μπουλς ο Τζέρι Σλόαν, αξίζει να αναφέρουμε πως είναι ο πρώτος παίκτης στην ιστορία τους, του οποίου απέσυραν την φανέλα. Σε μια τελετή το 1978, η διοίκηση κρέμασε στον ουρανό του γηπέδου το νούμερο «4» και, φυσικά, από τότε κανείς δεν το φόρεσε ξανά.
Η εκτίμηση ήταν τέτοια στον «Αληθινό Ταύρο», μάλιστα, που μόλις αποσύρθηκε, του δόθηκε αρχικά θέση σκάουτερ στην ομάδα. Η πρώτη ομάδα που πίστεψε, ωστόσο, στις δυνατότητές του ως τεχνικού, ήταν το Έβανσβιλ, το κολλέγιο όπου καθιερώθηκε, προσφέροντας τη θέση του προπονητή το 1977.
Ο Σλόαν τη δέχθηκε με χαρά, αλλά για προσωπικούς λόγους, όπως είχε αναφέρει, πέντε μέρες αργότερα παραιτήθηκε. Αποδείχθηκε τυχερός για αυτή την απόφαση, καθώς την ίδια σεζόν όλη η ομάδα και, μαζί, ο προπονητής της, σκοτώθηκαν σε ένα τραγικό δυστύχημα με αεροπλάνο. Πώς παίζει τέτοια παιχνίδια η μοίρα…
Η πρώτη απόπειρα δεν πέτυχε
Οι Μπουλς, πάντως, δεν ξέχασαν τον παλιό τους παίκτη και, μάλιστα, του έδωσαν την ευκαιρία να κάνει αλματώδη πρόοδο, όσο περνούσε ο καιρός. Από σκάουτερ έγινε σε έναν χρόνο βοηθός προπονητής και, το 1979, πήρε το «βάπτισμα του πυρός» στο ΝΒΑ ως head coach της ομάδας.
Η πρώτη απόπειρα, πάντως, δε σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία. Ο Τζέρι Σλόαν είχε ρεκόρ 94-121 στις τρεις σεζόν και απολύθηκε το 1982, μετά από μια κακή αρχή στην αρχή της νέας σεζόν, για να κλείσει έτσι ο κύκλος των Μπουλς.
Με την ίδια «συνταγή» στους «Μορμόνους»
Όλοι θυμόμαστε ως κορυφαίο προπονητή, πια, τον Τζέρι Σλόαν και ως έναν άνθρωπο-συνώνυμο των Γιούτα Τζαζ. Η πρώτη του δουλειά, όμως, δεν ήταν του πρώτου προπονητή, αφού νωρίτερα στους Μπουλς δεν είχε σημειώσει ιδιαίτερη επιτυχία.
Το 1983, η ομάδα του προσφέρει τη θέση του σκάουτερ, αλλά όπως και στο Σικάγο, δε θα μείνει για πολύ σε εκείνο το πόσο. Είναι μόλις το 1984, όταν ο Φρανκ Λέιντεν του δίνει θέση βοηθού, αφού ο Φιλ Τζόνσον αποφασίζει να πάει στο Σακραμέντο ως πρώτος, με τον Σλόαν να μαθαίνει ουκ ολίγα δίπλα σε έναν άνθρωπο, που θα γινόταν δάσκαλός του.
Και το 1988, έρχεται το σοκ. Έτσι το περιέγραψε σε συνέντευξή του στη «The Salt Lake Tribune» ο Σλόαν, όταν έμαθε πως θα είναι ο αντικαταστάτης του Λέιντεν, με τον τελευταίο να αποσύρεται το Δεκέμβριο εκείνου του έτους. Και δεν είναι μόνο αυτό, αλλά η ομάδα του πάει σε ένα παιχνίδι με τους δις πρωταθλητές Λέικερς, ενώ το ξεκίνημα του Σλόαν ως πρώτου προπονητή είναι αρνητικό, με ρεκόρ 3-6 σε εννέα παιχνίδια.
Οι «Μορμόνοι», όμως, κερδίζουν το ματς των Χριστουγέννων και, κάπου εκεί, άρχισε να υπάρχει η εμπιστοσύνη στον Σλόαν από τη διοίκηαη και τους οπαδούς. Η ομάδα, από τότε και μέχρι το 2011, είχε μια μεγάλη σταθερά εγγύησης στον πάγκο, χάρη στην οποία προκρίθηκε, μεταξύ άλλων, 19 φορές σε 23 σεζόν στα playoffs, ενώ δύο φορές βρέθηκε στους τελικούς, αλλά σε αμφότερες τις περιπτώσεις είχε την ατυχία να βρει μπροστά της, τους Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν.
https://www.youtube.com/watch?v=ty06aQi2o1k
https://www.youtube.com/watch?v=mTF_jxI_P7Y
Μετά από 1.233 νίκες, πάντως, ο Σλόαν… διόλου ψηλά είχε τον αμανέ. «Λένε συνήθως, ότι οι καλύτεροι προπονητές έχουν τους καλύτερους παίκτες. Εγώ νομίζω, ότι ήμουν καλός προπονητής, επειδή είχα τον Στόκτον και τον Μαλόουν», είχε πει με αφοπλιστικό τρόπο σε συνέντευξή του. Ας συμφωνήσουμε, όμως, ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, καθώς χωρίς την καθοδήγησή του, δε θα ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να ξεπεραστούν «εμπόδια» σαν των Ρόκετς του Χακίμ Ολάζουον το 1997.
Αναφορικά με το αν τον πίκρανε η απώλεια δύο σερί δαχτυλιδιών, ο ίδιος δε θα μπορούσε να το κρύψει. «Υπάρχει πάντα κάτι να σου πουν και να σε στριμώξουν, όταν χάσεις, και πρέπει να βρεις τη θέληση να παλέψεις ξανά και ξανά, να βάλεις κάθε ρανίδα από την ενέργεια σου, για να πετύχεις κάτι, έχοντας πρόσφατα αποτύχει. Τέτοιους ανθρώπους είχαμε πάντα εδώ», είχε τονίσει το 2002 στο Sports Illustrated.
Ο δεύτερος γάμος και το ιωβηλαίο
Το 2006 είναι μια ιδιαίτερη χρονιά για τον Τζέρι Σλόαν, ο οποίος είδε δύο εξαιρετικά σημαντικά γεγονότα να λαμβάνουν χώρα για τον εαυτό του. Ο ένας και πιο προσωπικός, ήταν ο γάμος με την Τάμι Τζέσον, λίγο προτού αρχίσει η χρονιά, σε μια κλειστή τελετή στο Σολτ Λέικ Σίτι.
Λίγο αργότερα, σε μια νίκη έναντι των Ντάλας Μάβερικς στις 11 Δεκεμβρίου, κέρδισε την αποθέωση, αφού επρόκειται για την νίκη υπ’ αριθμόν 1.000 στην καριέρα του. «Είμαι γέρος. Μπορείς να με πεις παλιομοδίτη, αλλά πάντα είχα διδαχθεί, ότι παίζεις μπάσκετ για να κερδίζεις», είχε σχολιάσει αμέσως μετά. Δύο χρόνια αργότερα, στις 7 Νοεμβρίου 2008, με το 104-97 επί των Θάντερ, είχε συμπληρώσει και 1.000 νίκες με του; Τζαζ.
https://www.youtube.com/watch?v=oOUvkV4J2rY
Η ώρα του Hall of Fame και η αποθέωση του «Ποπ»
Μετά από όλα αυτά, ήταν αναμενόμενο να βρεθεί στο Hall of Fame. Το 2009 θα εισέλθει, μαζί με τον επί πολλών ετών γκαρντ του, Τζον Στόκτον, με το παγκόσμιο μπάσκετ να αναγνωρίζει την προσφορά τους.
«Ήταν ένας μεγάλος δρόμος από το Μακλίνσμπουρο. Είναι ένα απενανάληπτο επίτευγμα για την καριέρα μου και το μπάσκετ, από εκεί όπου βρισκόμουν, που έδωσε ευκαιρίες που δεν φανταζόμουν ποτέ», είχε πει στο λόγο του, ενώ έναν χρόνο αργότερα, σε μια επικράτηση με 112-107 κόντρα στους Τίμπεργουλβς, συμπλήρωσε 1.211 νίκες, ξεπερνώντας τον τεράστιο Πατ Ράιλι.
Λίγα χρόνια αργότερα, πάντως, ο Γκρεγκ Πόποβιτς τον ξεπέρασε, όντας ο προπονητής των Σαν Αντόνιο Σπερς. Είχε, όμως, το δικό του λόγο να πει για τον Τζέρι Σλόαν, αναφέροντας πως «το πρόγραμμά του ήταν ένας οδηγός για μένα. Και μόνο να το βλέπω μου έφτανε, αν και ποτέ δε θα το κάνω τόσο καλά όσο εκείνος».
https://www.youtube.com/watch?v=NHYaKcekOP4
Η απόλυτη ειλικρίνεια, η επιστροφή και τα τελευταία κεφάλαια
Όταν ξεπέρασε τον Πατ Ράιλι, ο Σλόαν προχώρησε στη δική του κατάθεση ψυχής. «Όσο καιρό είμαι εδώ, δουλεύω μόνο μέρα με τη μέρα, καθώς μπορεί να ξυπνήσω αύριο και να σκεφτώ, ότι είναι η ώρα να φύγω», είχε αναφέρει, προαναγγέλλοντας την αποχώρησή του από την ομάδα, που έγινε στις 9 Φεβρουαρίου 2011, μετά από 1.233 νίκες, με μια ήττα από τους Μπουλς με 91-86 να φέρνει την παραίτηση του ιδίου, αλλά και του βοηθού του, Φιλ Τζόνσον.
Δύο χρόνια αργότερα, πάντως, είχε επιστρέψει στους Τζαζ από θέση συμβούλου, για να τιμηθεί το 2014 με ένα ειδικό banner, που αποτύπωνε τις 1.233 νίκες του στο «Vivint Smart Home Arena». «Αυτό θα είναι πάντα ένα σύμβολο της κληρονομιάς ενός εκ των κορυφαίων τεχνικών του ΝΒΑ και μέλους της οικογένειάς μας», είχε πει στο λόγο του ο τότε πρόεδρος, Ράντι Ρίγκμπι.
https://www.youtube.com/watch?v=A73IBFMFf1E
Η τελευταία συνεργασία, όμως, δε θα κρατούσε για πολύ. Ο Τζέρι Σλόαν διαγνώστηκε με την νόσο Πάρκινσον, η οποία επιβαρύνθηκε με την νόσο άνοιας με σωμάτια Lewy. Αναφορικά με τη δεύτερη, σύμφωνα με το neyrologos.gr, πρόκειται για μια νόσο κοντά σε αυτή του Πάρκινσον και, όπως και το Αλτσχάιμερ, είναι νευροεκφυλιστική νόσος. Σε μοριακό επίπεδο συμβαίνουν μεταβολές, οι οποίες οδηγούν στην προοδευτική καταστροφή των νευρικών κυττάρων και, προς το παρόν, δεν έχει υπάρξει θεραπεία που να την εξαφανίζει, αν και βελτιώνει τα συμπτώματα και την ποιότητα ζωής σε ένα επίπεδο.
Ο Τζέρι Σλόαν μίλησε για την ασθένεια του, επισημαίνοντας σε συνέντευξή του, ότι «δεν ψάχνω καμία δημοσιότητα, απλά θέλω να μιλήσω ευθέως στον κόσμο».
https://www.youtube.com/watch?v=sZbk43uRSQo
Την ίδια χρονιά, πήρε και το βραβείο «Lifetime Achievement Award», που αφορά επιτεύγματα ζωής και απονέμεται από τους προπονητές του ΝΒΑ προς τιμήν του Τσακ Ντέιλι, μαζί με τον ιστορικό τεχνικό των Σέλτικς, Κέι Σι Τζόουνς, σε έναν αγώνα τελικών στο Κλίβελαντ.
Ο χρόνος πέρασε και, δυστυχώς, το 2020 μας άφησε για πάντα. Οι μνήμες των φίλων του μπάσκετ, όμως, δε θα τον αφήσουν ποτέ…
https://www.youtube.com/watch?v=SRKdFiCJn7k
