Για μία σημαντική αν όχι ιστορική και γεμάτη συμβολισμούς μετάβαση ετοιμάζεται ο Άρης. Το αποφασισμένο από καιρό «διαζύγιο» με τον Δημήτρη Πρίφτη και ο συμφωνημένος από καιρό «γάμος» με τον Παναγιώτη Γιαννάκη είναι θέμα χρόνου να επισημοποιηθούν. Αυτό θα συμβεί από τη στιγμή που ο Νίκος Λάσκαρης υλοποιήσει την υπόσχεση του για την εξόφληση όλων την επόμενη εβδομάδα.
Είναι περιττό να τονιστεί το πόσο ξεχωριστή είναι η προσωπικότητα του Παναγιώτη Γιαννάκη ειδικά για τον Άρη και το πώς μπορεί να παρασύρει συνολικά τον κίτρινο οργανισμό δίνοντας του νέα πνοή και προοπτική. Επί της ουσίας όμως πόσο πιο ψηλά μπορεί να πάει η ομάδα με τον Γιαννάκη και σε σχέση με τον Πρίφτη; Ο 48χρονος τεχνικός πήρε ουσιαστικά από τον Άρη την πρώτη μεγάλη του ευκαιρία και δεν πέτυχε λίγα. Η αποχώρηση του αποτελεί προϊόν μιας μάλλον φυσιολογικής φθοράς σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων που επιταχύνθηκε από τις αποτυχημένες επιλογές παικτών στη φετινή σεζόν και που μοιραία χρεώνεται ο ίδιος.
Κοιτάζοντας όμως πίσω σε βάθος 3ετίας ο Πρίφτης έκανε ότι καλύτερο, θεωρητικά τουλάχιστον, μπορούσε να κάνει. Η αδυναμία της ομάδας να πάρει την 3η θέση της Basket League στις τρεις διαδοχικές προσπάθειες της μπορεί να μοιάζει με αποτυχία όμως ο Άρης δεν ήταν καλύτερος ούτε του ΠΑΟΚ του 2015 –σε σειρά που μάλιστα αναγκάστηκε να παίξει κεκλεισμένων των θυρών τα δύο εντός έδρας παιχνίδια του- ούτε της ΑΕΚ πέρσι και φέτος.
Ταβάνι μπορεί να θεωρηθεί και η παρουσία στους «16» του BCL φέτος και στους «32» του Eurocup πέρσι με ομολογουμένως πολύ καλές πορείες. Όπως ταβάνι μπορεί να θεωρηθεί και η παρουσία στον τελικό του Κυπέλλου που δεν συνοδεύεται από την κατάκτηση του τίτλου δεδομένου ότι η διαφορά από τους «αιώνιους» παραμένει μεγάλη, ακόμη και για ένα παιχνίδι και όχι για μια σειρά αγώνων.
Ο Πρίφτης θα αποχωρήσει όντας πια 1ος στη «μετά-Ιωαννίδη» εποχή σε αγώνες Πρωταθλήματος (109 έναντι 101 του Ματσόν) και έχοντας πιστωθεί τη σταθερότητα που επέδειξε ο Άρης ως προς το αγωνιστικό του τμήμα. Με βάση όλα αυτά αλλά και τη διαφαινόμενη μη διαφοροποίηση των οικονομικών δεδομένων της ομάδας σε επίπεδο μπάτζετ, το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι «τι περισσότερο μπορεί να πετύχει ο Άρης με τον Γιαννάκη;».
Καλό θα είναι βέβαια να μην προτρέχουμε όμως σε κάθε περίπτωση ο Άρης μπορεί και πρέπει να εξαργυρώσει σε πρώτη φάση επικοινωνιακά την παρουσία ενός «ιερού τέρατος» του ευρωπαϊκού μπάσκετ στο τιμόνι του. Να θέσει σαφείς στόχους όχι απλά σε επίπεδο διοργανώσεων αλλά και σε επίπεδο φιλοσοφίας και λειτουργίας . Πρωτίστως όμως να μην υπάρξει σε καμία στιγμή τώρα ή στην πορεία, η παραμικρή αμφιβολία για το ότι ο «Δράκος» θα είναι το απόλυτο αφεντικό του αγωνιστικού τμήματος.
Αν αυτό διασφαλιστεί από τον Νίκο Λάσκαρη και παράλληλα εξασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία της ΚΑΕ σε επίπεδο πληρωμών –παρότι αμφιβάλλουμε αν υπάρχει έστω και μία που να είναι απολύτως συνεπής σε αυτό το επίπεδο- ο Άρης θα μπορεί να αισιοδοξεί πως τα ταβάνια που δημιούργησε την προηγούμενη 3ετία ο Πρίφτης θα σπάσουν με τον Γιαννάκη.
