Δύσκολη, αλλά σωστή ήταν η απόφαση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς να αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό, όπως παραδέχθηκε μιλώντας στην Ευρωλίγκα.
Ο Σέρβος τεχνικός της Φενέρμπαχτσε ήταν ο καλεσμένος του Τζο Αρλάουκας στο τελευταίο «The Crossover», της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης της γηραιάς ηπείρου. Ο 59χρονος προπονητής, που έμεινε στους «πρασίνους» από το 1999 έως το 2012, μίλησε για τους αδερφούς Γιαννακόπουλους, την αγάπη που τρέφει τόσο για την ομάδα όσο και για την Αθήνα, τους παίκτες που προπόνησε όσο ήταν στην άκρη του πάγκου του «τριφυλλιού» και τα συναισθήματά του κάθε φορά που επιστρέφει στο ΟΑΚΑ ή τίθεται αντιμέτωπος με τον Παναθηναϊκό. Αναλυτικά όλα όσα είπε…
Για τον Παναθηναϊκό και τους αδελφούς Γιαννακόπουλους: «Ο Παναθηναϊκός είναι ένας ιδιαίτερος σύλλογος, με ιδιαίτερους ανθρώπους εκεί. Δυστυχώς ο Παύλος έφυγε από τη ζωή, όπως και οι Θανάσης και Κώστας Γιαννακόπουλος. Μου συμπεριφέρθηκαν σαν να είμαι γιος τους. Είναι δύσκολο να καταλάβεις πώς άνθρωποι σε τέτοια ηλικία έρχονται 3-4 φορές κάθε εβδομάδα τη νύχτα σε μια προπόνηση και σε ρωτούν: "Κόουτς, είναι όλα εντάξει;". Έδειχναν αγάπη σε όλους, λάτρευαν τον Παναθηναϊκό με τρέλα. Μόνο να καταλάβεις την ενέργεια που είχαν ως άνθρωποι, ηλικίας 80 ετών… Φυσικά, ήταν και η ενέργεια του κόσμου, σε ένα απίστευτο μέρος. Για εμένα η Αθήνα είναι σαν την γενέτειρά μου, το Τσάτσακ, το μέρος που δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο».
Για τους παίκτες που είχε στον Παναθηναϊκό: «Ήταν μια διαφορετική γενιά παικτών, με τον Αλβέρτη, τον Κουτλουάι και όλους όσοι ήρθαν μετά. Πρώτα από όλους ο Διαμαντίδης και οι υπόλοιποι Έλληνες παίκτες, με το Φώτση, τον Τσαρτσαρή, τον Χατζηβρέττα και για μία περίοδο το Σπανούλη. Ήταν πραγματικά ιδιαίτερο για εμένα. Δεν σημαίνει ότι δεν έχω σεβασμό στο Βασίλη Σπανούλη. Και αυτός και εγώ ξέρουμε την ιστορία. Δεν είναι απαραίτητο να το συζητάμε».
Για την απόφασή του να αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό, το 2012: «Η απόφαση να φύγω ήταν πολύ δύσκολη. Πάντα λέω ότι τα εύκολα πράγματα μπορείς να τα καταλάβεις. Τα δύσκολα πρέπει να μένουν στην οικογένεια. Αυτό ήταν το βασικό. Όλοι εκεί ξέρουν γιατί έφυγα. Νομίζω ότι ήταν καλή απόφαση που έφυγα. Εύχομαι πάντα τα καλύτερα στον Παναθηναϊκό, σε ολόκληρη τη ζωή μου».
Για το πώς αισθάνεται κάθε φορά που παίζει κόντρα στον Παναθηναϊκό: «Το επαναλαμβάνω, αλλά ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι για εμένα να παίζω εναντίον τους. Κανείς δεν το καταλαβαίνει όταν πηγαίνω στο ΟΑΚΑ τι συμβαίνει σε εμένα. Είμαι προπονητής της Φενέρμπαχτσε, όμως. Την πρώτη χρονιά δεν ήταν απλά δύσκολο, αλλά κάτι άλλο. Με τα χρόνια είναι λίγο διαφορετικό. Εάν με ρωτήσεις, όμως, δεν μου αρέσει να παίζω ενάντια στον Παναθηναϊκό σε κρίσιμο αγώνα, στα πλέι οφ και το Φάιναλ Φορ. Τους εύχομαι τα καλύτερα, αλλά για εμένα είναι δύσκολο».
Είπε ακόμα…
Για το τροχαίο δυστύχημα στο οποίο ενεπλάκη και εξέτισε ποινή φυλάκισης για φόνο εξ αμελείας: «Το τροχαίο δυστύχημα ήταν μια δύσκολη στιγμή στη ζωή μου, είχε συμβεί στην πόλη μου, στο Τσάτσακ, όπου όλοι γνωρίζονται. Βγήκαν πολλές ιστορίες, η πραγματικότητα είναι ότι πλήρωσα το τίμημα και ύστερα από καιρό κατάλαβα τι πραγματικά έγινε. Πέρασα μια δύσκολη περίοδο, ήταν πιθανότατα η πιο δύσκολη στιγμή μου, μαζί με το θάνατο του πατέρα μου. Πέρασα οκτώ μήνες στη φυλακή τότε, άνοιξαν ξανά την υπόθεση και κατάλαβαν ότι δεν είχα κάνει μόνο εγώ λάθος. Σε αυτούς τους οκτώ μήνες προσπάθησα να μιλήσω με τον εαυτό μου, ήμουν σε ένα μέρος όπου είχα τη δυνατότητα να προπονούμαι. Δούλευα σαν τρελός, είχα ανθρώπους που με πίεσαν πολύ. Προσπάθησα να πιστέψω σε εκείνους, μίλησα μαζί τους, έγινα πιο δυνατός άνθρωπος».
Για την προοπτική να κοουτσάρει ομάδα στο ΝΒΑ: «Ήμασταν με το Δημήτρη Ιτούδη για σαράντα ημέρες στο Ντιτρόιτ, περνούσα ολόκληρη την ημέρα με τον Τζο Ντούμαρς, που είναι πολύ καλός μου φίλος. Από την πρώτη ημέρα είχαμε πει ο ένας στον άλλο "έλα να μιλήσουμε, να σε ακούσω και να με ακούσεις". Συζητήσαμε για τα πάντα, όχι όμως για την πιθανότητα να πάω στο ΝΒΑ. Δεν είμαι ανόητος για να μην καταλαβαίνω πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα εκεί. Το μπάσκετ είναι παγκόσμιο, το μπάσκετ είναι μπάσκετ, αλλά είμαι χαρούμενος με τη ζωή μου εδώ».
Για το εάν μετανιώνει για κάποιες επιλογές του ως προς τον τρόπο που προπονεί: «Καθημερινά σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά κάποια πράγματα. Κάθε παίκτης έχει όρια, αλλά εγώ πάντα προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει λάθος και δεν είναι αυτός που πρέπει να είναι. Τους ρωτάω τι θέλουν να κάνουν, τους ακούω, κυρίως όμως ύστερα από τόσα χρόνια κρατώ το κίνητρο και την αυτοσυγκέντρωση. Το πάθος, επίσης. Έχω παίκτες που τους αρέσουν τα στατιστικά. Κάποιοι από αυτούς δεν θέλουν να πάρουν όλα τα σουτ, αλλά με συγχωρείς, πάρε το γ…μένο σουτ, γιατί μπορεί να μην έχεις άλλες ευκαιρίες. Τους πιέζω για να είναι πιο επιθετικοί».
Για το πώς βλέπει τον εαυτό του ως προπονητή: «Πιστέψτε με, δεν μου αρέσει να βλέπω τον εαυτό μου. Όταν το κάνω, όμως, πραγματικά αισθάνομαι έκπληξη (γελάει)! Είναι οι στιγμές, προσπαθώ για την ομάδα μου. Είναι πάντα μήνυμα προς τους παίκτες μου, πρέπει να το κάνω, είναι μέρος της δουλειάς. Εάν, για παράδειγμα, παίζουμε προημιτελικό Κυπέλλου, προηγούμαστε με 24π. και πιέζω τους παίκτες, τους λέω να κάνουν αυτό κι εκείνο, κάνουν κάτι διαφορετικό και μου λένε "συγγνώμη, κόουτς", τρελαίνομαι. Πώς είναι δυνατόν να κάνουν λάθος δέκα δευτερόλεπτα ύστερα από αυτό που τους ζητάω; Έτσι, οι βασικοί γυρίζουν στο ματς, ενώ από το μυαλό τους έχει ήδη βγει αυτό το ματς. Με 22π. κέρδιζαν, δεν περίμεναν ότι θα ξαναπαίξουν».
