Τα παρεπόμενα μιας φάσης που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα πέρναγε απαρατήρητη ή έστω θα σχολιαζόταν για λίγα λεπτά, έδειξε πολλά πράγματα για το πρωτάθλημα της Basket League. Εδειξε και ότι ο γιαλός είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε και ότι αισιόδοξα μηνύματα για το κοντινό μέλλον όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος, δύσκολα θα βρει.
Ενα ανάποδο άουτ, κάπου στο δεύτερο δεκάλεπτο ενός αγώνα με προδιαγεγραμμένο νικητή και με αυτόν ήδη να έχει πάρει διψήφια διαφορά, έφερε μια αυθόρμητη αντίδραση. Ενας παίκτης με το επίπεδο του Νικ Καλάθη, αγωνιστικό αλλά και χαρακτήρα, ένας από τους κορυφαίους στην Ευρώπη δηλαδή, ενστικτωδώς είπε στην διαιτητίνα ότι η μπάλα ήταν για τον αντίπαλο γιατί αυτός την είχε βγάλει και η αρχική υπόδειξη ήταν λάθος.
Η κοπέλα του απέδωσε δημόσια τα εύσημα με μια χειραψία ευχαριστίας, ο κόσμος ορθότατα τον χειροκρότησε και η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή. Η έκταση της προβολής της συγκεκριμένης κίνησης, ήταν σαν κάποιος παίκτης να είχε ζητήσει να... ακυρωθεί νικητήριο καλάθι της ομάδας του ή κάτι παρεμφερές.
Χωρίς στο ελάχιστο να μειώνεται η αξία της κίνησης του Καλάθη, το ότι τόσος κόσμος έδειξε να πέφτει από τα σύννεφα, έμεινε με ανοιχτό το στόμα και ανέλυσε αυτό που συνέβη, δείχνει τι πραγματικά συμβαίνει στο πρωτάθλημα. Την τοξικότητα, την καχυποψία και την δίψα για κάτι όμορφο για να πιαστούμε.
Εννοείται ότι η κίνηση του Νικ ήταν μια μικρή παρένθεση στα υπόλοιπα. Μπορεί να την ξαναδούμε κάπου, κάποτε από κάποιον, αλλά τα υπόλοιπα θα είναι αυτά που θα συνεχίσουν να πρωταγωνιστούν.
Γίνεται η ματσάρα το Σάββατο στο Περιστέρι, την χαλάνε στο τέλος οι διαιτητές. Το σφύριγμα είναι εντυπωσιακό, για γέλια κλάματα και σίγουρα προβληματισμό, μόνο κάτι κέντρα συστηματικού εξαγνισμού και αγιοποίησης των διαιτητών εμφανίστηκαν για να το βγάλουν κανονικό. Και δεν είναι μόνο το πρωτογενές σφύριγμα, είναι και η τεχνική ποινή, τελείως εκτός ψυχολογίας και ντιρεκτίβας να μην κρίνουν αγώνες οι διαιτητές.
Και καλά, από τον Παναγιώτου λίγοι εξεπλάγησαν, ο άνθρωπος είναι ένας διαιτητής που συστηματικά προκαλεί προβλήματα και το ότι έχει φτάσει στην πρώτη γραμμή, δείχνει την έλλειψη πρωτοκλασάτων ρέφερι στην χώρα. Σε 17 αγωνιστικές έχει 5-6 ανακοινώσεις σε βάρος του, μόνο για φέτος έτσι, δεν πάμε στα περασμένα χρόνια. Οταν όμως βλέπεις και τον Πουρσανίδη, την ελπίδα για το αύριο, τον έτοιμο να παρουσιάσει μετά από πολλά χρόνια κάτι καλό η ελληνική διαιτησία, να έχει πρωταγωνιστική εμπλοκή σε τέτοια φάση προβληματίζεσαι.
Θέλετε συνέχεια της τοξικότητας; Βγαίνει στα κάγκελα ο Θεοδώρου, χρησιμοποιεί χοντρές εκφράσεις αφού νιώθει να τον πνίγει το άδικο, του αναγνωρίζει όλος ο κόσμος ότι έχει δίκιο να φωνάζει, αλλά βάζουν και την υποσημείωση. «Εντάξει, είχε κι αυτός όμως τις αβάντες του στο παρελθόν, τι μας λέει τώρα»...
Και για να μην τα ρίχνουμε και όλα στους διαιτητές, όταν οι ιδιοκτήτες δεν μπορούν να συνεννοηθούν στα βασικά μεταξύ τους και οι περισσότεροι κοιτάζουν την πάρτη τους, σε σημαντικά ζητήματα οργάνωσης και επιβίωσης, τι να ψάχνουμε παραπέρα. Οι διαιτητές στην τελική μια ζωή έτσι ήταν, σε όλα τα σπορ, σε όλον τον κόσμο. Οσοι πριν καν το περασμένο καλοκαίρι επισήμαιναν το ότι η τηλεοπτική αυτονόμηση παρά τις πομπώδεις εξαγγελίες για κεντρικοποίηση, δεν άφηνε ελπίδα ανόρθωσης, ήταν οι κινδυνολόγοι.
Στα αγωνιστικά, που υπάρχουν κι αυτά, ο Κολοσσός καβάτζωσε το ένα εισιτήριο - έκπληξη. Πολλοί περίμεναν ότι με την κατηγορία να μην έχει φέτος εξώφθαλμα φτωχό συγγενή, θα την πλήρωνε και κάποιο όνομα που είχε ριζώσει εκεί. Και μεταξύ μας, οι Ροδίτες ξύστηκαν στην γλίτσα του τσοπάνη. Δεν γίνεται σε μία διακοπή να κοσκινίζουν τον Φλεβαράκη και να χάνουν τον μισό διαθέσιμο χρόνο μέχρι να αποφασίσουν, στην επόμενη να στηρίζουν το παιδί τον βοηθό και τελικά να αποφασίζουν ότι δεν τους κάνει και μετά να χάνουν πάλι τον μισό χρόνο μέχρι να συμφωνήσουν με τον Κουφό. Λάθη μη αναμενόμενα από μια νοικοκυρεμένη και λογική διοίκηση, που όλα δείχνουν ότι θα πληρωθούν.
