Ο Παναθηναϊκός ήταν αποκαρδιωτικός και κόντρα στη Χίμκι, με αποτέλεσμα να βρίσκεται πλέον σε βαθιά κρίση.
Αν δεις μία ταινία και δεν σου αρέσει, δεν υπάρχει λόγος να την δεις ξανά. Ωστόσο αυτό που συμβαίνει με την ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ, είναι να παρουσιάζει σε όλους μία κάκιστη ταινία, σε επανάληψη, όταν δεν παίζει στο ΟΑΚΑ. Μοιάζει με μαρτύριο να βλέπεις συνεχώς το ίδιο αγωνιστικό πρόσωπο, την ίδια έλλειψη συγκέντρωσης, τις ίδιες παιδικές ασθένειες και κανείς να μην μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει μία συμπεριφορά που οδηγεί εκ του ασφαλούς σε διαδοχικές ήττες μακριά από την ασφάλεια της έδρας του «τριφυλλιού». Για το γεγονός αυτό τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρει ο ίδιος ο 46χρονος προπονητής.
Τι καινούριο να πει ή να γράψει κάποιος; Σε όλα τα κρίσιμα σημεία του αγώνα, ο Παναθηναϊκός ήταν απών. Τα κρίσιμα ριμπάουντ χάθηκαν, τα κρίσιμα σουτ ήταν άστοχα, οι κρίσιμες άμυνες δεν βγήκαν. Ο Καταλανός τεχνικός δοκίμασε να «σφίξει» το ροτέισον και να πάει στην κρίσιμη «μάχη» με όσους πίστευε ότι θα ήταν πιο έτοιμοι. Εκ του αποτελέσματος δεν δικαιώθηκε, χωρίς να σημαίνει ότι εφόσον έπαιρναν χρόνο ο Αντετοκούνμπο με τον Μήτογλου οι «πράσινοι» θα γύριζαν νικητές από τη Ρωσία.
Οι πρωταθλητές Ελλάδας μοιάζουν όταν φεύγουν από τη «ζεστασιά» του ΟΑΚΑ, να κυνηγούν την ουρά τους. Στο πρώτο ημίχρονο ενώ έπαιξαν καλό μπάσκετ στην επίθεση, στην άμυνα έβλεπαν τους αντιπάλους τους να εκτελούν. Παίκτες όπως οι Μάρκοβιτς, Τζένκινς και Μίκι, βρήκαν στόχο σε τρίποντα. Όχι δεν έγιναν ξαφνικά καλοί σουτέρ, απλά ήταν τόσο ανενόχλητοι που ένιωσαν ότι έκαναν σουτ προπόνησης. Φυσικά, τα έβαλαν. Η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου ήταν ακριβώς η αντίθετη. Η άμυνα έγινε μέγγενη, αλλά η επίθεση θύμιζε προσπάθεια κάποιου να βάλει μπάλα μέσα σε δαχτυλήθρα, όχι σε καλάθι. Επτά πόντοι σ' ένα δεκάλεπτο είναι αδιανόητο νούμερο. Και δεν αξίζει περαιτέρω σχολιασμό.
Η αναλογία των 14 ασίστ για ισάριθμα λάθη κρίνεται τραγική. Καμία ομάδα που «πουλάει» τόσες μπάλες, δεν θα πάρει «διπλό». Ούτε στο Λαύριο -με όλο το σεβασμό στη συμπαθέστατη ομάδα-. Μάλλον ίσως και να πάρει, αλλά μόνο αν μοιράσει περισσότερες από είκοσι ασίστ, όπως για παράδειγμα η Χίμκι που έδωσε 24 τελικές πάσες για 13 λάθη.
Θέλει μεγάλη προσπάθεια για επαγγελματίες παίκτες κορυφαίου επιπέδου να ξεκινούν έναν αγώνα με 8/14 δίποντα στα πρώτα 15 λεπτά και να τελειώνουν με 14/35. Δηλαδή στα τελευταία 25 λεπτά της αναμέτρησης είχαν 6/21.
Μέσα σ' όλα, ο Νικ Καλάθης συνεχίζει να απογοητεύει. Να μην βοηθάει ο τρόπος παιχνιδιού του Παναθηναϊκού τον ηγέτη του, είναι μία πιθανή εξήγηση. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τον 29χρονο γκαρντ ο οποίος δεν μπορεί να κάνει τα βασικά κι αν κάποιος δεν τον ήξερε θα πίστευε ότι αποτελεί τον τελευταίο παγκίτη που παίζει λόγω προβλημάτων των βασικών. Πράγματα που γνωρίζει να τα πράττει πάνω στο παρκέ ακόμα και με κλειστά μάτια. Όταν κάτω από το καλάθι πετάς την μπάλα στο ταμπλό και δεν βρίσκει ούτε στη στεφάνη, το πρόβλημα είναι πάνω απ' όλα πνευματικό.
Πλέον οι δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Ο «τελικός» με τη Φενέρμπαχτσε την προσεχή Παρασκευή (7/12) κρίνει πολλά, αλλά και τίποτα. Διότι ο Παναθηναϊκός ξέρει καλύτερα απ' όλες τις ομάδες να νικάει εντός έδρας. Όσο όμως θα έχει τέτοιο πρόβλημα εκτός, δεν θα μπορεί να ονειρεύεται. Και θα πρέπει να σκέφτεται αποκλειστικά πως θα μπορέσει να μπει στα πλέι οφ. Με τέτοια παρουσία πάντως εκτός Ελλάδας, η σεζόν δεν βγαίνει.
