Ούτε στην Ουγκάντα;
Την φέρνουμε πολλές φορές ως παράδειγμα προς αποφυγήν, προκειμένου να στηλιτεύσουμε συμπεριφορές που δεν θυμίζουν δυτικό πολιτισμό. Το σλόγκαν «ούτε στην Ουγκάντα δεν συμβαίνουν αυτά» το ακούω πιο συχνά κι από την παροιμία «όσα δεν φτάνει η αλεπού...».
Σε τι φταίει η πάμφτωχη αφρικανική χώρα για το κακό όνομα που απέκτησε; Σε ένα διαβόητο δικτάτορα, τον Ιντί Αμίν, που άρπαξε την εξουσία με τα όπλα το 1971 (κι εμείς δικτατορία που επέβαλλε ο στρατός είχαμε εκείνη την εποχή, για να μην ξεχνιόμαστε...) και πρόλαβε ο αθεόφοβος να δολοφονήσει περισσότερους από 300.000 συμπατριώτες του στα οκτώ χρόνια που διακυβέρνησε τη χώρα του.
Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος δικτάτορας που μακέλευε αδιακρίτως πραγματικούς ή φανταστικούς αντιπάλους ήταν, αλλά η φήμη του ξεπέρασε τα όρια της Ανατολικής Αφρικής κι έγινε συνώνυμο της ζωώδους συμπεριφοράς. Ο τύπος δεν αρκούνταν να εξοντώνει τους πολιτικούς του εχθρούς, αλλά το έκανε με σαδιστικό τρόπο σε τελετουργικές εκτελέσεις που ξεπερνούσαν και τη πιο νοσηρή φαντασία. Οι φήμες ότι... έτρωγε ορισμένα εκλεκτά κομμάτια των εκτελεσμένων –κανιβαλισμός- ή ότι διατηρούσε στα ψυγεία του παλατιού του τους εγκεφάλους του, προκειμένου να ανοίγει συζητήσεις μαζί τους (!!!), δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ, αλλά η πραγματικότητα –όποια κι αν είναι αυτή- δεν επιτρέπεται να μας χαλάει ποτέ μία ενδιαφέρουσα ιστορία...
Η Ουγκάντα σήμερα, 38 χρόνια μετά την καθαίρεση του Αμίν, είναι μία πάμφτωχη χώρα με κατά κεφαλήν εισόδημα κάτω από 1.300 δολάρια ετησίως, με πληθυσμό κοντά στα 37 εκατομμύρια και μέσο όρο ηλικίας τα 15 χρόνια, το μικρότερο στον πλανήτη μας! Αντιμετωπίζει τα γνωστά προβλήματα των αφρικανικών χωρών (φτώχεια, υπερπληθυσμό, επιδημίες, πολιτική αστάθεια), αλλά οι άνθρωποι δεν τρώνε ο ένας τον άλλο, όπως φημολογείται ότι έκανε κάποτε ο ηγέτης τους. Αντίθετα, μπορούν να παρακολουθήσουν ήρεμα ένα αθλητικό γεγονός...
Ένα τυπικό παιχνίδι μπάσκετ
Δείτε εδώ λοιπόν πώς συμπεριφέρονται οι θεατές στην Ουγκάντα, σε ένα παιχνίδι των πρωταθλητών City Oilers με τους KIU Titans σε ντέρμπι κορυφής. Το γηπεδάκι θυμίζει το... «Φωκιανό» μία ανοιξιάτικη γλυκιά βραδιά με έναστρο ουρανό, οι αυτοσχέδιες εξέδρες φιλοξενούν πλαστικές καρέκλες σαν κι αυτές που μας πωλούν οι Αθίγγανοι το καλοκαίρι, οι θαμώνες είναι πιο σκούροι κι από το διαβόητο Ιντί Αμίν που ανέφερα παραπάνω. Αλλά κάθονται ήσυχοι στις πλαστικές καρεκλίστες τους, χοροπηδούν τις σπάνιες φορές που η ομάδα τους πετυχαίνει καλάθι, δεν ασχολούνται με την αντίπαλη ομάδα (ίσως και τους αντίπαλους οπαδούς, αν υπάρχουν τέτοιοι, αφού ομολογώ ότι δεν κατάφερα να διακρίνω). Στο παρακάτω βίντεο όλα αυτά.Φυσικά όχι στην Ουγκάντα!
Στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ τέτοια φαινόμενα με τους ηγέτες μας. Τους τέως (προμνημονιακούς), τους νυν (μνημονιακούς) και τους μέλλοντες (ας ελπίσουμε κάποια στιγμή μεταμνημονιακούς). Κανένας δεν έτρωγε τους εχθρούς του ή δεν διατηρούσε τους εγκεφάλους του στο ψυγείο του, με την κυριολεκτική έννοια τουλάχιστον, γιατί μεταφορικά μπορεί μέχρι κι αυτό να το ισχυριστεί κάποιος. Κατά τα άλλα, πολλά απ’ αυτά που συμβαίνουν στον τόπο που γέννησε το δυτικό πολιτισμό, δεν συμβαίνουν πλέον ή δεν συνέβησαν ποτέ ούτε στην Ουγκάντα! Η προσμονή για την απονομή ενός τροπαίου σε αγώνα μπάσκετ μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι λιγότερο επεισοδιακό απ’ ότι συνέβη στις εξέδρες του "Αλεξάνδρειου" στον χθεσινό τελικό Κυπέλλου μεταξύ Παναθηναϊκού και Άρη. Μπορείς να πας τουαλέτα στα γρήγορα για να μην χάσεις την απονομή, μπορείς να εγκαταλείψεις γρήγορα το γήπεδο για να μην πέσεις σε μποτιλιάρισμα και να μην δεις την απονομή (αφού δεν το αντέχεις που δεν «θα το σηκώσει» η ομάδα σου), μπορείς να φας πατατάκια ή ποπ κορν που ξέχασες από την αγωνία σου για την εξέλιξη του ματς, μπορείς, μπορείς, μπορείς. Μπορείς φυσικά να κάνεις κι αυτό... Δική σου είναι η επιλογή (του Έλληνα που δεν ανέβηκε ως γνωστόν ποτέ στα δέντρα κι όχι του συμπαθή μαύρου από την Ουγκάντα που δεν κατέβηκε ακόμη από εκεί)...
