Λίγο πριν από την έναρξη των προετοιμασιών των ομάδων, το αεροδρόμιο είχε συνεχόμενα πήγαινε - έλα, με τους ξένους παίκτες να φτάνουν στην Ελλάδα και τους ανθρώπους των ομάδων να σπεύδουν να τους καλωσορίσουν.
Σκάει ο Αμερικανός μιας ομάδας, βλέπει να τον πλευρίζουν χαμογελαστοί δύο άνθρωποι,νιώθει ήδη μια πρώτη επιβεβαίωση για τα καλά λόγια που είχε ακούσει για την οργάνωση της νέας του ομάδας. Του είχε πει ο ατζέντης του ότι θα λείπει λόγω μια υποχρέωσης αλλά δεν είχε να ανησυχεί για κάτι και όντως έτσι ήταν. Χαμόγελα, χειραψίες, βγάζουν και τις δύο αναμνηστικές φωτογραφίες όπως συνηθίζεται.
Κάπου εκεί, κάνει να ρωτήσει δυο απλά πραγματάκια, επιπέδου "who are you", όχι τίποτα παραπάνω. Βλέπει τους δύο επί της υποδοχής να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο και να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Ενιωσε άβολα ο φουκαράς, ότι κάτι κακό είχε πει. Πάει να αλλάξει την κουβέντα, ρωτάει ένα "how far is the hotel", νάσου πάλι να κοιτάζει ο ένας τον άλλο και να σκάνε στα γέλια. Αυτή τη φορά λέγοντάς του και "ρε μεγάλε, ωραίος είσαι, έλα, πάμε στο αυτοκίνητο τώρα θα είσαι και κουρασμένος". Στα ελληνικά, αφού οι δυο εξυπηρετικοί κατά τα άλλα και ευγενικοί άνθρωποι, μέχρι ένα welcome ήξεραν.
Τον πρώτο... διάλογο που κατάφερε να κάνει επί ελληνικού εδάφους ήταν στα γραφεία της ομάδας. Οχι με τον γενικό κουμανταδόρο που τον περίμενε, αλλά με το μέλος του προπονητικού επιτελείου που αυτός είχε καλέσει δίπλα για διερμηνέα! Γι' αυτό και δεν είχαν άγχος στην ομάδα πόσοι και ποιοι θα υποδέχονταν τους ξένους. Ετσι κι αλλιώς, με χαμόγελα θα γίνονταν οι πρώτες συνεννοήσεις, όποιος κι αν πήγαινε...
