O Λούκα Ντόντσιτς ήταν αδιαμφισβήτητα ο απόλυτος πρωταγωνιστής της φετινής σεζόν. Τόσο για τους τίτλους που κατάφερε να κατακτήσει σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά και για την επιλογή του στο νούμερο 3 του φετινού draft του ΝΒΑ.
Ο Ντόντσιτς έφτασε στη Μαδρίτη σε ηλικία μόλις 13 ετών. Εκεί έζησε πρακτικά όλη του τη ζωή. Εκεί ενηλικιώθηκε και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μέσα από τη "βιομηχανία" της Ρεάλ Μαδρίτης, ο νεαρός Σλοβένος εξελίχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει γνωρίσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Πώς θα μπορούσε λοιπόν, πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, να ξεχάσει όλους αυτούς που τον βοήθησαν να γίνει ο παίχτης που είναι σήμερα, ένας παίχτης που θαυμάζεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Συγκεκριμένα ο Λούκα Ντόντσιτς έγραψε στην επιστολή του την οποία αφιέρωσε στους φίλους της Ρεάλ:
"Δύο όνειρα"
Προς όλους τους madridistas...
"Το μπάσκετ είναι η ζωή μου. Η μητέρα μου λέει συνέχεια πως δε με θυμάται να κάνω τίποτα άλλο από το να ασχολούμαι με μία μπάλα του μπάσκετ. Ούτε εγώ με θυμάμαι. Αισθάνομαι πολύ τυχερός.
Όταν ήμουν 13 χρονών και ήρθα για να μείνω στη Μαδρίτη, σκεφτόμουν πως θα εκπληρώσω το όνειρό μου να γίνω ένας καλός μπασκετμπολίστας. Αυτό που δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ήταν ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν η αρχή μίας διαδρομής που θα με οδηγούσε στο να εκπληρώσω όχι ένα, αλλά δύο όνειρα, που γίνονται πραγματικότητα μόνο στις ταινίες: έγινα παίχτης της καλύτερης ομάδας στον κόσμο και τώρα πηγαίνω να παίξω στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.
Το όμορφο με το μπάσκετ είναι ότι πρόκειται για ένα άθλημα που εξαρτάσαι κυρίως από τους συμπαίχτες σου. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στους εξωπραγματικούς παίχτες με τους οποίους είχα την τιμή να μοιραστώ το ίδιο γήπεδο και μου επέτρεψαν να μάθω από αυτούς τόσο από τον επαγγελματισμό τους, όσο και από την ανθρωπιά τους. Μία ομάδα αποτελείται από πολλούς: τον πρόεδρο, τη διοίκηση, τους προπονητές, τους γιατρούς, τους φυσικοθεραπευτές, τους εκπροσώπους, τους φροντιστές, τους υπαλλήλους. Σε όλους εσάς... ευχαριστώ, ευχαριστώ, άπειρα ευχαριστώ. Και ειδικά στον Αλμπέρτο Ανγκούλο, τον Πάμπλο Σανιούδο, τον Ντάνι Σάρτο και τον Πάκο Ρεδόνδο, που παραλάβατε έναν μικρό Σλοβένο που δεν είχε ιδέα από ισπανικά και με προσέξατε σαν να ήμουν γιος σας, μέχρι που με κάνατε άνδρα. Σας αγαπώ πολύ.
Όπως επίσης αγαπώ πολύ και τη Ρεάλ Μαδρίτης, έναν σύλλογο που μου τα έδωσε όλα: τις πιο μεγάλες καταξιώσεις που μπορεί να δεχτεί ένας αθλητής, τις αξίες που με συνοδεύουν σε όλη μου τη ζωή αλλά και αυτή την ικανότητα να παλεύω, την ικανότητα που δε σου επιτρέπει να παραιτηθείς ποτέ, οτιδήποτε κι αν συμβεί.
Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τα μέσα ενημέρωσης που μου φέρθηκαν με τόσο σεβασμό όταν ήμουν ακόμη μικρό παιδί και που με έκριναν με αγάπη όταν πια μεγάλωσα.
Σήμερα, γράφω αυτή την επιστολή για να πω αντίο κυρίως σε εσάς, στους φιλάθλους που με στήριζε ανέκαθεν, συγχωρώντας τα λάθη μου και απολαμβάνοντας τις ικανότητές μου. Αυτούς του φιλάθλους που με έκαναν να ανατριχιάσω όταν με χειροκρότησαν σε εκείνο το πρώτο τρίποντο που έβαλε ένα παιδί 16 χρονών, και που με έκαναν να τους αισθανθώ τόσο κοντά μου όταν έβαλα και το τελευταίο τρίποντο ( τι ωραίος τρόπος να κλείσεις τον κύκλο) 350 χιλιόμετρα μακριά από αυτό που αποκαλώ "σπίτι". Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Σας έχω όλους στην καρδιά μου".
https://twitter.com/luka7doncic/status/1012757004337721344
