"Μπορεί να μην είμαστε οι καλύτεροι, ούτε και λέμε κάτι τέτοιο, αλλά τουλάχιστον το θέλουμε και το απολαμβάνουμε", ήταν το νόημα μιας φράσης του Θανάση Σκουρτόπουλου στην... εισαγωγή του τελευταίου παράθυρου της πρώτης φάσης των προκριματικών για το Παγκόσμιο κύπελλο της Κίνας. Ο προπονητής της Εθνικής σκιαγράφησε μέσα από λίγες λέξεις αυτή την Εθνική που και την δουλειά της έχει κάνει μια χαρά και μια υγεία την βγάζει προς τα έξω αβίαστα και, αν εξαιρεθεί μια μιεοψηφία που έχει τα δικά της ζητήματα και θέλει να... αρνείται, το κοινό που ήταν γεμάτο ερωτηματικά στο ξεκίνημα της πορείας έχει κερδίσει.
Ολοι θα θέλαμε και πολλοί θα περιμέναμε να έχει άλλους πονοκεφάλους σε αυτά τα δύο ματς, με Ισραήλ και Εσθονία, ο Σκουρτόπουλος. Να έχει απαρτία διαθεσιμότητας και να ταλαιπωρηθεί να φτιάξει το μίγμα των παικτών που κουβάλησαν την ομάδα στο 4/4 και των διεθνών που παίζουν στην Ευρωλίγκα και το ΝΒΑ. Περισσότερο από μια... ματαιοδοξία του να φανεί ότι μόνο η αδιανόητη εσκεμμένη ταύτιση ημερομηνιών αγώνων τον χειμώνα δεν άφηνε όλους τους παίκτες να είναι στην ομάδα. Η πραγματικότητα αποδείχτηκε διαφορετική. Η πλειοψηφία εξ αυτών τράβηξε για αλλού. Είτε με προβλήματα τραυματισμών, είτε εξαντλημένοι από το πρόγραμμα των μηνών που προηγήθηκαν, είτε για άλλους λόγους. Εγινε ακόμα πιο σαφές ότι ούτε η Ευρωλίγκα, μα ούτε και το ΝΒΑ δίνουν δεκάρα για την διαδικασία που εφαρμόζει η ΦΙΜΠΑ μέχρι τα τελικά του Παγκοσμίου. Εκεί που όλοι θα σπεύσουν να δηλώσουν διαθεσιμότητα.
Αυτή η συντονισμένη άρνηση, δημιουργεί ζητήματα για τους διοικούντες, αλλά δεν αλλάζει την ουσία σε δύο μέτωπα. Το ένα ότι ο απλός φίλαθλος γουστάρει το σκηνικό με τα προκριματικά, το δείχνει σε κάθε γήπεδο. Το άλλο, ότι η Εθνική Ελλάδας, παραμένει αγαπημένη για τον κόσμο και... λατρεμένη για μεγάλο αριθμό παικτών. Αυτό που βγάζουν οι παίκτες που είναι στην ομάδα από την πρώτη ημέρα αυτής της προσπάθειας είναι αυθόρμητο, δεν γίνεται σε τόσο μεγάλη διάρκεια να είναι τόσο... ίδιο. Είναι μια διαρκής χαρά, ένα ριζωμένο αίσθημα τιμής, ένα καμάρι που δεν το αλλάζουν με κάτι άλλο στην καριέρα τους.
Είναι μια ομάδα χωρίς μουρμούρες, μια ομάδα με κοινό σημείο το χαμόγελο, μια ομάδα που απολαμβάνει κάθε στιγμή της ύπαρξής της. Είναι με απλά λόγια, μια Εθνική ομάδα... όπως πρέπει. Προφανώς και έχουν βοηθήσει τα αποτελέσματα στο να είναι όλα πιο εύκολα και χαμογελαστά, αλλά η κεντρική ιδέα δεν αλλάζει. Η περιπετειώδης διαδικασία των προκριματικών, μπορεί να είχε πολλές ανορθογραφίες λόγω του πολέμου που στήθηκε γύρω της, αλλά είχε και... ρόδα που άνθισαν. Ενα γκρουπ παικτών που θα μπορούσαν να βασανίζουν το μυαλό τους με ερωτήματα του στιλ "λες να κάνουμε την... βρώμικη δουλειά και στο φινάλε να είναι άλλοι ςτην θέση μας;", απαντούν μόνοι τους και με πράξεις. "Κάθε στιγμή που είμαστε εδώ εμείς θα κάνουμε την δουλειά όσο καλύτερα γίνεται, για την Εθνική αξίζουν τα πάντα", φωνάζουν με λόγια και με έργα και τιμούν την ομάδα όλης της Ελλάδας.
