Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών, έχοντας αφήσει μια σπουδαία κληρονομιά πίσω του, τόσο σε όσα έγιναν στο διάστημα της παρουσίας του ως παράγοντα στον Παναθηναϊκό όσο και σε... ατάκες που έγραψαν ιστορία.
«Άλλοι τα παίζουν στα καζίνο, κάποιοι τα τρώνε στα μπουζούκια, εγώ έχω τον Παναθηναϊκό», είχε πει κάποτε. Και δεν είχε άδικο ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ο Παναθηναϊκός ήταν όντως η ζωή του. Ίσως όχι η ζωή του, αλλά ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Το όραμά του, άλλωστε, φάνηκε στο μέλλον ποιο ήταν για το σύλλογο, έστω κι αν όταν πριν από 47 χρόνια ακριβώς γραφόταν στο σύλλογο με στόχο το ποδόσφαιρο. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη τον είχε προλάβει... στη στροφή, αλλά αυτό δε θα τον επηρέαζε να δημιουργήσει, στο μπάσκετ, την κατά πολλούς μεγαλύτερη ομάδα όλων των εποχών, στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Γιατί το όνειρό του, ποιο ήταν πάντα; Μία ευρωπαϊκή κούπα. Και πριν φτάσουμε σε μια άλλη μεγάλη του ατάκα, ας ξεκινήσουμε από τη... συνηθισμένη του απάντηση, στην ερώτηση περί στόχων. «Πάντα ένα πρωτάθλημα Ευρώπης. Έχουμε πάρει έξι μέχρι τώρα και περιμένουμε το πρωτάθλημα Ευρώπης», είχε αναφέρει σε μία βράβευση από τον ΠΣΑΤ για τον ίδιο και τον αδερφό του, τον Θανάση, ενώ όταν είχε ερωτηθεί για την πιο όμορφη στιγμή της ζωής του, είχε αποκριθεί πως ήταν «τα έξι πρωταθλήματα Ευρώπης που πήρε ο Παναθηναϊκός. Άρα έξι φορές».
Δε θα μπορούσε, όμως, να μην επισημάνει κάποιο από αυτά τα ευρωπαϊκά. «Το πρώτο ευρωπαϊκό στο Παρίσι, ήταν για εμάς η μεγαλύτερη χαρά που μπορούσε να γίνει για τον κόσμο του Παναθηναϊκού», θα έλεγε μια μέρα σε συνέντευξή του, στεκούμενος ιδιαίτερα στην απόκτηση του σπουδαίου Ντομινίκ Ουίλκινς με την εξής ατάκα (αυτή που αναφέραμε νωρίτερα πως... παρακάμπταμε): «Είμαι ευτυχής που ο ΠΑΟ έφτασε εκεί και κατά δεύτερο λόγο που κάναμε τη μεγάλη μεταγραφή του Ντόμινικ Ουίλκινς. Αγωνιστήκαμε επί μήνες, κατ’ αρχάς να τον πείσουμε να έλθει στην Ελλάδα. Οι φίλοι του, δεν τον παρότρυναν. Τα καταφέραμε όμως, με την τρέλα και το πάθος που είχαμε να δείξουμε στον κόσμο τι μπορεί να προσφέρει ο Παναθηναϊκός στον ελληνικό αθλητισμό».
Και να ήταν μόνο ο Αμερικανός; Βάλε και τους Ντράζεν Πέτροβιτς-Άρβιντας Σαμπόνις στη λίστα με τους τρομερούς αθλητές που ήθελε να φέρει, αλλά συγκεκριμένες συνθήκες δεν έφεραν εις πέρας την αποστολή της απόκτησής τους. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε διαλέξει να κάνει την εξής παρομοίωση: «Οι μεταγραφές είναι πάντα σαν τις γυναίκες που πρόκειται να γεννήσουν. Δεν ξέρεις δηλαδή, κάθε ενέργεια πού μπορεί να καθίσει». Δεν υπήρχε, όμως, περίπτωση ούτε αυτός ούτε οι δύο αδελφοί του να τα παρατήσουν ποτέ. Κι αυτό, γιατί «είμαστε από τη Σπάρτη και έχουμε μάθει στη ζωή μας να παλεύουμε. Δεν τα βροντήξαμε σε πολύ δύσκολες στιγμές, δεν πιστεύω ότι θα το κάνουμε ποτέ».
Μήπως έτσι δεν είχε φτιάξει και τον «κολοσσό» της ΒΙΑΝΕΞ; Ο Παναθηναϊκός ήταν, όμως, μία άλλη υπόθεση. «Ένα ακριβό χόμπι, αλλά είναι ο ΠΑΟ», είχε επισημάνει κάποτε και αυτό που ήθελε να δείξει στον κόσμο, ήταν, όπως έλεγε, «τι μπορεί να προσφέρει ο Παναθηναϊκός στον ελληνικό αθλητισμό. Το μήνυμα στους φίλους της ομάδας είναι, να είναι κοντά στην ομάδα, να προσφέρουν βοήθεια, αλλά να είναι και άψογοι από πλευράς ήθους. Είναι απαράδεκτο να δημιουργεί επεισόδια οποιοσδήποτε φίλος του Παναθηναϊκού. Αυτό που εμείς θέλουμε να προσφέρουμε, είναι χαρά στους φίλους του Παναθηναϊκού και όσους έχουν προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες στο σύλλογο».
Υπάρχουν και τρεις ξεχωριστές στιγμές, βέβαια, που κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει. Η μία, ήταν αρκετά παλιότερα, το 1993, όταν σε δηλώσεις του μετά την κατάκτηση ενός Κυπέλλου Ελλάδος, με τον Νίκο Γκάλη πρωταγωνιστής, η συζήτηση πήγε στον γιο του, Δημήτρη. «Ο Δημήτρης είναι όλη μου η ζωή», είπε για να τον φιλήσει, γνωρίζοντας πως μια μέρα θα τον διαδεχόταν, όπως κι έγινε το 2012. Παρενθετικά, τότε ήταν που στα βραβεία του ΠΣΑΤ απαντούσε διακριτικά, πλην όμως ξεκάθαρα για μια πιθανή επιστροφή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. «Τον ευχαριστούμε για τις ανεκτίμητες υπηρεσίες του και πάντα θα τον έχουμε στην καρδιά μας», είχε πει, χωρίς να κάνει νύξη για επιστροφή. Κάτι ήξερε...
Πάμε, λοιπόν, και συνδυαστικά στις άλλες δύο ξεχωριστές στιγμές, μιας και έχουν ως κοινό παρονομαστή την παρουσία του στο ΟΑΚΑ, εν μέσω αποθέωσης. Η μία, ήταν στην εκδήλωση «Honouring our Legacy», όταν έβλεπε τους Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Στόγιαν Βράνκοβιτς, Φραγκίσκο Αλβέρτη, Δημήτρη Διαμαντίδη και Αντώνη Φώτση να λυγίζουν και να συνοδεύουν τη συγκίνησή τους με τα καλύτερα λόγια για αυτόν. Εκείνος αρκέστηκε να ευχαριστήσει τον κόσμο του «τριφυλλιού», που είχε τότε γεμίσει το Κλειστό για την ιδιαίτερη εκδήλωση.
Και ποιος να ξεχάσει το τραγούδι του στον ύμνο του Παναθηναϊκού; Πριν από μερικούς μήνες μόλις, όταν οι «πράσινοι» κέρδιζαν τον τίτλο στο ΣΕΦ... όπως το 1999 και έκαναν το double. Ο κύριος Παύλος δεν μπορούσε να λείπει και στην απονομή των μεταλλίων και της κούπας στους πρωταθλητές, ακουγόταν ο ύμνος του συλλόγου, με τον ίδιο να σιγοτραγουδά.
Γιατί το είπαμε. Αυτό ήταν ο Παναθηναϊκός για τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Κι εκεί που θα βρίσκεται, θα συνεχίσει να τον τραγουδά, με την παρουσία του να στέκεται πάντα δίπλα στην ομάδα...
