Στην Πάτρα ολοκληρώθηκε για τον ΠΑΟΚ μια σεζόν με τέτοιες αγωνιστικές και ψυχολογικές διακυμάνσεις που έμοιαζε ατελείωτη. Ήταν και ουσιαστικά ατελείωτη καθώς άρχισε στις 17 Αυγούστου και τελείωσε στις 9 Ιουνίου. Δεν ήταν όμως τόσο η διάρκεια όσο η ένταση της που την έκανε ξεχωριστή. Ως προς το αποτέλεσμα σωστά το έγραψε ο Δημήτρης Κατσίβελης “ξέρεις ότι ήταν μια καλή χρονιά, όταν τελειώνει με νίκη”.
Η κουβέντα για “το δικό του Πρωτάθλημα” ή για το “ταβάνι που χτύπησε ξανά” γίνεται και θα γίνεται για καιρό. Ακόμη γιατί στις αντιρρήσεις όσων δεν καλύπτονται με επιτυχίες όπως η φετινή, δεν υπάρχει πειστικός αντίλογος. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε την 3η θέση για 4η φορά στα τελευταία οχτώ χρόνια και όπως δεν αποτέλεσε την απαρχή ενός ξεπετάγματος σε όλα τα επίπεδα, έτσι δεν αναμένεται να αποτελέσει ευκαιρία για κάτι περισσότερο ούτε και τώρα.
Αυτός ο ΠΑΟΚ χρειάζεται μια ευκαιρία, μία ευκαιρία που δεν πήρε τα τελευταία 18, τουλάχιστον, χρόνια. Από την εποχή που ο Απόστολος Αλεξόπουλος πούλησε τις μετοχές του στον Γιώργο Μπατατούδη. Δεν ήταν ευκαιρία εκείνη, αλλά η αρχή μιας τελματώδους κατάστασης στην οποία εξακολουθεί να βρίσκεται η ομάδα. Γιατί είναι τέλμα για έναν οργανισμό με τη δυναμική του ΠΑΟΚ -όσο και αν το ποδόσφαιρο ήταν, είναι και θα είναι η βασική προτεραιότητα του κόσμου και του συλλόγου του ίδιου- η αδυναμία όχι μόνο να κατακτήσει αλλά και να διεκδικήσει έναν τίτλο σχεδόν δύο δεκαετίες τώρα.
Αυτός ο ΠΑΟΚ χρειάζεται μια ευκαιρία από τον κόσμο του που από μετά από χρόνια αδιαφορίας, ασχολήθηκε φέτος περισσότερο αμφισβητώντας τις επιλογές, κατηγορώντας τον Παπαθεοδώρου, τον Ζουρνατζίδη, τον Σταυρόπουλο ακόμη και τον Πρέλεβιτς που είναι κάτι σαν “ιερή αγελάδα” για τον μπασκετικό ΠΑΟΚ. Από αυτούς που το έκαναν, ελάχιστοι βρήκαν το κουράγιο να αναγνωρίσουν το λάθος τους. Όσοι πήγαν πάντως, έστω από περιέργεια, μετά τον Μάρτιο στο “παλατάκι” δεν μπορεί παρά να έφυγαν χορτάτοι, όχι μόνο γιατί νίκησε η ομάδα τους -άλλωστε σε αυτό το διάστημα έχασε μόνο από τον Παναθηναϊκό- αλλά και γιατί την είδαν να παίζει πραγματικά καλό μπάσκετ.
Αυτός ο ΠΑΟΚ χρειάζεται μια ευκαιρία για να δείξει με την υπάρχουσα κατάσταση σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο, με τη συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, αν μπορεί επιτέλους να κάνει κάτι περισσότερο από το να χτίζει κάθε χρόνο ένα ταβάνι. Σε μπάτζετ και προσδοκίες. Αυτή η ευκαιρία μπορεί να του δοθεί μόνο από κάποιον που θα βγει μπροστά ως ιδιοκτήτης. Αυτή όμως είναι μια μόνιμη συζήτηση στη Θεσσαλονίκη αλλά είναι αδιέξοδη. Το ερώτημα δεν είναι αν μπορεί ο Ιβάν Σαββίδης να κάνει ένα βήμα παραπάνω, αλλά αν το θέλει. Αυτό το ερώτημα απαντάται από το γεγονός ότι βρίσκεται έξι χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Αν το ήθελε, θα το έκανε.
Το γιατί δεν συγκινείται από αυτήν την προοπτική δεν είναι μόνο θέμα του ίδιου και του ΠΑΟΚ. Είναι και θέμα του ίδιου του μπάσκετ που λειτουργεί συντεχνιακά, σχεδόν μονοπωλιακά σε ευρωπαϊκό επίπεδο και απαιτεί με παράλογο τρόπο δαπάνη -όχι βέβαια επένδυση- εκατομμυρίων απλά και μόνο για να δώσει μια ευκαιρία, που και αυτό είναι αμφίβολο. Αυτός ο ΠΑΟΚ όμως θα πρέπει πρωτίστως να δώσει ο ίδιος στον εαυτό του μια ευκαιρία, πριν ζητήσει ή απαιτήσει κάτι περισσότερο από τους υπόλοιπους.
Photo Credits: Eurokinissi
