Ο Τρίτων συνεχίζει την εξαιρετική πορεία της τελευταίας εξαετίας, κατακτώντας φέτος την τέταρτη θέση στον Νότο της Β' Εθνικής, με τον Μιχάλη Μιχελάκο να μιλάει στο Basketa.gr για τους «σταθμούς» της χρονιάς που τελειώνει, τις μεγάλες στιγμές από τότε που ανέλαβε και το ποια είναι τα σχέδια του συλλόγου για το μέλλον.
Πριν από έξι χρόνια, η διοίκηση του Τρίτωνα αποφάσιζε να δώσει τα ηνία της τεχνικής ηγεσίας σε έναν προπονητή που, μεταξύ και άλλων προσώπων, θα άλλαζε πλήρως τη μοίρα του και θα τον επανέφερε στις εθνικές κατηγορίες μετά από 24 ολόκληρα χρόνια, όταν τη σεζόν 2014-2015 έπαιρνε την άνοδο για τη Γ' Εθνική. Ο άνθρωπος εκείνος ήταν μόλις 22 ετών, όταν αναλάμβανε αυτό τον τόσο ιστορικό σύλλογο, ιδιαίτερο από την καταβολή του, αφού είχε ιδρυθεί μέσα στα χρόνια της Κατοχής, το 1942, παίρνοντας το όνομα ενός βυθισθέντος κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υποβρυχίου.
Το... καράβι, όμως, κάθε άλλο παρά «ξέρα» έχει βρει στην πιο πρόσφατη ιστορία του. Ίσα-ίσα, κάθε χρόνο προελαύνει, με την φετινή σεζόν σε μία εξαιρετικά δύσκολη Β' Εθνική, στον Νότιο όμιλο, να βρίσκει τον Τρίτωνα στην τέταρτη θέση και να παίζει αγώνα κατάταξης με τον τέταρτο του Βορρά, ώστε να υπάρχει η σχετική προτεραιότητα σε ενδεχόμενες ανακατατάξεις για την Α2. Μία σημαντική πρόοδος, αν σκεφτεί κανείς την 8η θέση στην περσινή πρώτη χρονιά της επιστροφής, με το θρίαμβο επί του Ηρακλείου να «κλειδώνει» την επιτυχία.
Ο προπονητής των επιτυχιών του Τρίτωνα, Μιχάλης Μιχελάκος, μίλησε στο Basketa.gr για το πώς η ομάδα του κατάφερε σε αυτή την απαιτητική σεζόν να βγει στον «αφρό», απαριθμώντας τις χρονιές που τη «σημάδεψαν» με ένα... μικρό παράπονο για το κάτι παραπάνω που θα μπορούσε να έρθει, αλλά παραδεχόμενος το δίκαιον της τελικής κατάταξης της ομάδας του. Αναφέρεται στα όσα σπουδαία έχει βιώσει μέχρι σήμερα, στα 28 του χρόνια, όντας έτοιμος να γίνει ένας... μακρόβιος τεχνικός για τα δεδομένα του ελληνικού μπάσκετ, ενώ κάνει λόγο για τον πραγματικό σκοπό του αθηναϊκού συλλόγου.
Κόουτς, όσο πλησιάζει στο τέλος της μία σεζόν, υπάρχει σε αρκετές περιπτώσεις μία διαφορετική διάθεση από τους παίκτες, όταν ο στόχος έχει μέσες-άκρες εκπληρωθεί. Πώς μπορείς, λοιπόν, να τους κρατήσεις σε εγρήγορση;
Είναι αλήθεια, ότι πρόκειται για ένα πρωτάθλημα που διαρκεί για 9.5 πολύ ανταγωνιστικούς μήνες, ενώ στις χαμηλότερες κατηγορίες συμβιβάζεσαι εξαρχής με το γεγονός, ότι δεν μπορείς να αλλάξεις παίκτες, άρα πρέπει να πορευτείς με συγκεκριμένο γνώμονα. Εμείς ξεκινήσαμε τον περασμένο Αύγουστο και γνωρίζαμε, ότι με τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν, όπως οι τραυματισμοί ή άλλα θέματα, δεν είναι εύκολο όλη την χρονιά να είσαι στην ίδια κατάσταση, σωματικά και πνευματικά, ειδικά σε ένα ρόστερ που βασίζεται σε συγκεκριμένα άτομα. Προσπαθείς, λοιπόν, να τους κρατήσεις όσο καλύτερα μπορείς στο πνευματικό κομμάτι, γιατί η κούραση σωματικά είναι πολύ μεγάλη, με μερικούς εκ των παικτών να μη ζουν μόνο από το μπάσκετ. Προσπαθείς, επιπλέον, να διατηρείς καλές τις σχέσεις μεταξύ τους, για να κλείσει η χρονιά όπως πρέπει. Τα καταφέραμε αρκετά καλά, πιστεύω, σε αυτό το κομμάτι.
Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ως κίνητρο την τέταρτη θέση, η οποία σε, έστω πολύ δύσκολο, σενάριο ανακατατάξεων μπορεί να φέρει και άνοδο;
Ποτέ δεν ήταν αυτός ο στόχος μας, ίσως να ήταν η απόδοση της ομάδας και το πώς διαχειριζόταν παιχνίδια μέσα στην χρονιά, αυτά που έκαναν να σκεφτόμαστε το θέμα της ανόδου. Ο Τρίτων, άλλωστε, είναι μία ιστορική ομάδα, αν και με μεγάλα λειτουργικά προβλήματα από την ίδρυσή της, όπως είναι το γήπεδο. Η ομάδα, λοιπόν, θεωρώ ότι έκανε μία πολύ μεστή χρονιά, είχε συνέπεια στο πρωτάθλημα και με λίγη παραπάνω τύχη σε θέματα τραυματισμών ή απλών απουσιών, όπως αυτής του Τασόπουλου, θα μπορούσε να διεκδικήσει ίσως κάτι καλύτερο, όπως η τρίτη θέση. Πήραμε τα δικά μας ρίσκα εξαρχής σε αρκετούς τομείς, μάλλον καλώς, και νομίζω πως η τέταρτη θέση στο τέλος, ήταν αυτή που μας άξιζε.
Ποια σημεία της σεζόν θα χαρακτήριζες ως «σταθμούς»;
Είμαι ένας άνθρωπος, που προτιμά να κοιτάζει περισσότερο τα αρνητικά σημεία, κυρίως για να βρίσκω κίντηρο για τη συνέχεια, ώστε να γίνομαι καλύτερος. Ένα σημείο, που μας έφερε πίσω βαθμολογικά, ήταν ο Δεκέμβριος με τρεις ήττες από Πανελευσινιακό, Κορωπί και Διαγόρα, το Κορωπί μετά από τρεις παρατάσεις και το Διαγόρα στο σουτ. Το δεύτερο σημείο, ήταν ο Μάρτιος, όπου τον τραυματισμό του Καραδολάμη, την απουσία του Τασόπουλου και την επιστροφή μόλις του Ντιμπ από τη Συρία, χάσαμε ουσιαστικά την τρίτη θέση από τον Ιπποκράτη στην έδρα μας, ενώ αμέσως μετά ήρθε και το αρνητικό αποτέλεσμα στην Κηφισιά, από μία ομάδα που «καιγόταν» για την παραμονή. Τα παιδιά αντέδρασαν, πάντως, σωστά και στις δύο περιπτώσεις, επιδεικνύοντας σοβαρότητα και κατανόηση για το πού έπαιζαν. Είμαστε, παράλληλα, ένα σύνολο «χτισμένο» με σπουδαία «χημεία», κάτι απαραίτητο για να προσαρμοστούμε στη δύσκολη καθημερινότητα που είχαμε μπροστά μας. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, παίκτες σαν τον Γκαβανόπουλο ή τον Βερτούδο, που είναι τέσσερα χρόνια εδώ.
Η ομάδα κάθε χρόνο κάνει ένα «βήμα» παραπάνω και στη Β’ Εθνική, μετά την περσινή καθιέρωση, φέτος φτάσατε στην τέταρτη θέση. Ποιο θα ήταν το επόμενο «βήμα»;
Κάθε χρόνο, όντως, κάνουμε ένα σημαντικό «βήμα», γιατί έχουμε εκτός των άλλων, μία διοίκηση που παλεύει με όλες τις δυνάμεις της, για να είναι όσο πιο συνεπής μπορεί στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Σειρά μας, μετά, είναι συνεχώς να δημιουργούμε κάτι καλύτερο στο σύλλογο, ενώ θετικό ήταν το γεγονός, ότι γνωρίζαμε καλύτερα αυτή την κατηγορία. Ελπίζω του χρόνου να είμαστε ακόμη πιο ανταγωνιστικοί, σε μία ούτως ή άλλως σπουδαία κατηγορία, όπως είναι η Β’ Εθνική, με εξαιρετικές ομάδες. Εύκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς, για παράδειγμα, τον φετινό Ιωνικό. Είναι νωρίς, βέβαια, να μιλήσουμε για την επόμενη μέρα, αν και υπάρχουν αρκετά θέματα, που πρέπει να τεθούν στο τραπέζι.
Ανέλαβες την ομάδα στα 22 σου χρόνια. Ένας άνθρωπος της ηλικίας σου, λοιπόν, τι νιώθει έχοντας βιώσει μία τέτοια εξαετία;
Δεν μπορώ να σκεφτώ με αυτό τον τρόπο, ζώντας από μέσα την κατάσταση του συλλόγου. Είναι πολύ σημαντικό, βέβαια, αυτό που έχουμε πετύχει με την επάνοδο στη Β’ Εθνική, γιατί ένα ιστορικό σωματείο σαν τον Τρίτωνα πρέπει να παίζει ρόλο στο ελληνικό μπάσκετ. Όλα όσα έχουν γίνει, έχουν εξελιχθεί σε μία πολύ καλή διαδικασία για εμένα, ώστε να μαζεύω εμπειρίες και να είμαι έτοιμος, σε όποιες δυσκολίες μου παρουσιάζονται.
Ποιες ήταν οι πιο σημαντικές στιγμές αυτής της εξαετίας;
Μεγάλη στιγμή ήταν το πρώτο μισό μας, στην πρώτη χρονιά μου της Γ’ ΕΣΚΑ, όπου υπήρχε τεράστιος βαθμός δυσκολίας για να σωθούμε, αλλά στη συνέχεια τρέξαμε ένα σπουδαίο σερί και τα καταφέραμε. Κομβική χρονιά ήταν και η άνοδος από την Α’ ΕΣΚΑ στη Γ’ Εθνική, γιατί είναι πραγματικά μεγάλη υπόθεση να ξεφεύγεις από το τοπικό πρωτάθλημα. Σπουδαία στιγμή και η άνοδος στη Β’ Εθνική, μετά από μία πολύ δύσκολη Γ’ Εθνική, όπου υπήρχαν ομάδες που επίσης προόδευσαν μετά, όπως το Μαρούσι, ο Πρωτέας Βούλας και ο Ιπποκράτης Κω. Όλα αυτά έγιναν με σκληρή δουλειά, καλό χειρισμό από τη διοίκηση και σωστές επιλογές σε παίκτες.
Από τη στιγμή που, όπως είπες, ο σύλλογος παίζει πάλι ρόλο στα δρώμενα του ελληνικού μπάσκετ, ποια θα ήταν μία νέα σημαίνουσα επιδίωξη;
Αυτό είναι ένα ερώτημα, που δεν μπορώ να απαντήσω, για δύο λόγους. Ο πρώτος αφορά την οικονομική κατάσταση, η οποία δεν μπορεί να είναι σίγουρη για σχεδόν κανένα σύλλογο, όχι για λόγους αναξιοπιστίας μίας διοίκησης, αλλά εξαιτίας της ρευστότητας της κατάστασης στην χώρα μας. Και, κακά τα ψέμματα, το οικονομικό κομμάτι παίζει καθοριστικό ρόλο, ειδικά για ένα σύλλογο σαν εμάς, που δεν έχει τη βάση ενός δικού του γηπέδου, που από μόνο του θα έδινε την κατάλληλη «ώθηση» για την επόμενη μέρα. Κάθε χρόνο προσπαθούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο, αλλά με αυτές τις δυσκολίες ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτος. Χρειάζεται, λοιπόν, πάντα η ανεύρεση πόρων και των σωστών κινήτρων, ατομικά και ομαδικά.
Πώς βλέπεις τη δική σου εξέλιξη στον Τρίτωνα και το γεγονός, ότι έχεις γίνει μάλλον ένας μακρόβιος προπονητής;
Με τον Τρίτωνα υπάρχει μία πολύ καλή σχέση. Είναι η ομάδα που με έβαλε στο ανδρικό μπάσκετ ως προπονητή και, όντως, αν και σε σύγκριση με τότε που ανέλαβα, οι καταστάσεις είναι διαφορετικές, αυτό είναι κάτι που βλέπω μόνο ως εξέλιξη, γιατί είναι γοργά τα «βήματα» του συλλόγου και κάθε φορά υπάρχουν διαφορετικές απαιτήσεις από εμένα. Το μέλλον είναι αυτό που θα δείξει, πόσο θα μείνω στην οικογένεια του Τρίτωνα και θέλω να είμαι έτοιμος για κάθε πρόκληση.
Στο τέλος, ο κόουτς Μιχελάκος είχε μερικά ιδιαίτερα λόγια να προσθέσει: «Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τους παίκτες, που ήταν οι κύριοι πρωταγωνιστές αυτής της μεγάλης προσπάθειας, καθώς και τη διοίκηση, τους ανθρώπους γύρω από την ομάδα που καθημερινά τρέχουν για το καλό της, ώστε να επιλύουν κάθε πρόβλημα που προκύπτει».
