Έφτασε, λοιπόν, η ώρα που ο Τζόρντι Μπερτομέου και το στρατηγείο του στη Βαρκελώνη (και ουχί στο Λουξεμβούργο, παρόλο που εκεί εδρεύει η Euroleague Commercial Assets S.A., αλλά για φορολογικούς και μόνο λόγους, ας μην το αναλύσουμε άλλο αυτό τώρα...) θα έπαυαν να κρατούν κάθε πρόσχημα και θα εμφάνιζαν ωμή την αλήθεια ως προς τον τρόπο που αυτοί οραματίζονται το μέλλον του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δεν θέλουν ούτε εθνικές ομάδες ούτε εθνικά πρωταθλήματα, γιατί όλα αυτά δημιουργούν δυσκολίες στην απρόσκοπτη λειτουργία της κλειστής ευρωπαϊκής λίγκας, που φτιάχνουν στα πρότυπα ακριβώς του ΝΒΑ. Άσχετα αν οι ΗΠΑ αποτελούν ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον σε σχέση με την Ευρώπη, από όποια σκοπιά κι αν κάνει κανείς τη σύγκριση.
Ο Μενέλαος Σεβαστιάδης τα εξηγεί καλά. Η πρόταση που κατέθεσαν στη FIBA είναι απολύτως διαφωτιστική όσον αφορά τις προθέσεις τους. Όσο καλή προαίρεση κι αν έχεις απέναντι στην Ευρωλίγκα, όσο κι αν θέλεις να κατανοήσεις και να συμμεριστείς τα επιχειρήματά της, όταν διαβάζεις ότι θέλει να μπλοκάρει τη συμμετοχή των παικτών της ακόμα και στα φιλικά των εθνικών ομάδων, δεν μπορεί παρά να αγανακτείς. Χώρια όλα τα άλλα...
Αλλά και το timing της πρότασης δεν είναι τυχαίο. Ο Μπερτομέου περίμενε να τελειώσουν τα δύο παράθυρα για να διαπιστώσει πόσο συμπαγής θα ήταν η στάση των ομάδων της Ευρωλίγκας απέναντι στις εθνικές ομάδες. Και πράγματι ήταν. Πρωτοκλασάτος διεθνής από ομάδα της Ευρωλίγκας δεν έπαιξε κανείς με την εθνική της χώρας του, πήγαν μόνο κάποιοι ελάχιστοι παγκίτες, ενώ ακόμα και ο Παναθηναϊκός, που είναι σε μεγάλη κόντρα με το επιτελείο της Βαρκελώνης και ήταν η μόνη εξαίρεση δίνοντας τους διεθνείς του στον δεύτερο αγώνα του πρώτου παραθύρου, στο δεύτερο παράθυρο δεν έδωσε κανέναν παίκτη σε κανέναν αγώνα. Γι' αυτό ο Μπερτομέου δεν έκανε την πρόταση τα Χριστούγεννα, όπως αρχικά είχε προαναγγείλει. Περίμενε να σιγουρευτεί ότι όλη η Ευρωλίγκα είναι μαζί του σε αυτό. Σιγουρεύτηκε και βγήκε τώρα και ζητάει και τα ρέστα.
Κατόπιν τούτου είναι προφανές πως δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να γεφυρωθεί το χάσμα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Όχι όσο ο Μπερτομέου νιώθει ότι τα πιο εμπορικά κλαμπ της Ευρώπης τον στηρίζουν αναφανδόν. Όχι όσο η FIBA αδυνατεί να ανταγωνιστεί οικονομικά την Ευρωλίγκα. Τι μένει, λοιπόν, στην παγκόσμια ομοσπονδία να κάνει; Να τραβήξει το σκοινί στα άκρα.
Ένα βασικό επιχείρημα της FIBA είναι ότι αποτελεί το κυρίαρχο σώμα στο παγκόσμιο μπάσκετ και ότι η Ευρωλίγκα δεν είναι παρά μια ιδιωτική εταιρεία με καθαρά εμπορικούς σκοπούς. Ας άρει, λοιπόν, στην πράξη την αναγνώρισή της προς αυτήν. Ας πάρει την ευλογία της ΔΟΕ και ας αποβάλει από τους κόλπους της τους συλλόγους που απαρτίζουν την Ευρωλίγκα. Να μην μπορούν να παίξουν ούτε στο εθνικό πρωτάθλημά τους ούτε σε καμία άλλη εγχώρια ή διεθνή διοργάνωση, να απομονωθούν. Ας διαγράψει τους παίκτες που παίζουν στην Ευρωλίγκα, έτσι ώστε να μην μπορούν να παίζουν στις Εθνικές ομάδες και στις διοργανώσεις της. Ας πάρει η FIBA την πρωτοβουλία να κάνει αυτό στο οποίο έτσι κι αλλιώς οδηγούμαστε σιγά σιγά.
Για να μετρήσει και τις αντιδράσεις των συλλόγων. Για να δοκιμάσει τη συνοχή του μετώπου της Ευρωλίγκας. Διότι δεν είναι και 100% σίγουρο ότι όλες οι ομάδες θέλουν να αποκοπούν εντελώς από τις ρίζες τους. Η Ευρώπη δεν είναι Αμερική.
Κι αν η ρήξη σπάσει το μέτωπο της Ευρωλίγκας, τότε μπορεί να επέλθει μια συνεννόηση και να εφαρμοστεί εν τέλει το μοντέλο του ποδοσφαίρου, που τόσο προσοδοφόρο είναι για όλους τους εμπλεκόμενους. Συλλόγους και ομοσπονδία. Αν δεν το σπάσει, τότε ο καθένας ας τραβήξει το δρόμο του...
