Λίγες ώρες μετά το θρίαμβο της ΑΕΚ στον τελικό του Κυπέλλου ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης αποκάλυπτε μιλώντας στο ραδιόφωνο του REAL FM πώς κατάφερε να ξεπεράσει τους πόνους του στους κοιλιακούς και να αγωνιστεί κανονικά: "Επειδή δεν είχαμε θερομοφόρα, όταν δεν έπαιζα και καθόμουν στον πάγκο, έβαζα κάτω από την μπλούζα ένα μπουκάλι με ζεστό νερό για να κρατιέται ζεστός ο κοιλιακός προσαγωγός. Αυτό ήταν κόλπο του "Φάντομ". Το έκανε και με τον Χατζή παλιά, για να κρατάει ζεστό το πόδι του, όταν χρειαζόταν".
O Γιώργος Σταθόπουλος είναι ο φροντιστής της ΑΕΚ εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Αν τον φωνάξεις με το όνομά του, μπορεί και να μη γυρίσει. Στο "Φάντομ", όμως, ακούει σίγουρα. Έτσι τον ξέρουν όλοι, έτσι τον φωνάζουν όλοι.
Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που τελείωνε η κανονική περίοδος της σεζόν 2010-11. Στη Ζωφριά. Η ΑΕΚ είχε μόλις πετύχει επί του Πανιωνίου την πιο πικρή νίκη της ιστορίας της, διότι την ίδια στιγμή ο Ηλυσιακός κέρδιζε μέσα στη Ρόδο τον Κολοσσό και υπέγραφε τον υποβιβασμό της στην Α2. O "Φάντομ" με πλησίασε. Τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα, το βλέμμα του γεμάτο απόγνωση. "Πέσαμε. Τι θα κάνουμε τώρα";
Δεν είχα απάντηση. Τι να πεις σε έναν άνθρωπο που είχε ζήσει από κοντά όλες τις μεγάλες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της ΑΕΚ και προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της καταστροφής, που την είχε βρει; Ήταν εκεί και πανηγύρισε το πρωτάθλημα, το Κύπελλο Σαπόρτα, τα δύο Κύπελλα Ελλάδας, που κατέκησε η Ένωση από το 2000 και μετά. Ήταν εκεί και φρόντιζε να μη λείπει τίποτα από παιχταράδες όπως ο Χατζής, ο Κακιούζης, ο Μπουρούσης, ο Ντικούδης, ο Ζήσης, ο Χόλντεν και τόσοι άλλοι, εξελισσόμενος με την πάροδο του χρόνου σε μορφή των αποδυτηρίων. Ήταν εκεί και συνέχιζε να προσφέρει ακόμα και όταν πήρε η ΑΕΚ την κάτω βόλτα. Ακόμα και στον ταπεινωτικό υποβιβασμό και την τριετή περιπέτεια στα αλώνια της Α2 και της Β' Εθνικής. Ήταν εκεί. Xαρούμενος, ευτυχισμένος, προβληματισμένος, απογοητευμένος, απελπισμένος, ταπεινωμένος, πληρωμένος, απλήρωτος, ήταν εκεί. Δεν έφυγε.
Κι είναι εκεί και σήμερα. Και βλέπει την ΑΕΚ που αυτός ήξερε να επιστρέφει. Βλέπει την ΑΕΚ που αυτός υπηρετεί τόσα και τόσα χρόνια να γυρίζει εκεί που είχε μάθει ότι είναι η θέση της. Πώς να μη χαίρεται διπλά ο "Φάντομ" γι' αυτό το Κύπελλο;
Και δεν είναι ο μόνος. Στην ΑΕΚ υπάρχουν άλλοι δύο άνθρωποι που βίωσαν τα πέτρινα χρόνια, τα χρόνια της αφάνειας και της ανυποληψίας. Ο ένας είναι ο Γιώργος Χήνας, που χωρίς κανείς να του το ζητήσει, από τη μεγάλη του αγάπη για την ΑΕΚ μόνο, άρχισε να προσφέρει ανιδιοτελώς και αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του την εποχή της διοίκησης Καραμανλή μήπως και μπορούσε να σωθεί οτιδήποτε. Έτρεχε από εδώ και από εκεί μαζί με τον πατέρα του Κυριάκο (άλλος μεγάλος ΑΕΚτσής αυτός, ιστορικός πραγματικά...) για να μπαλώνει τρύπες, προσπαθούσε να έχει υπό την προστασία του τους Αμερικανούς παίκτες που έρχονταν τότε και σύντομα συνειδητοποιούσαν πού είχαν μπλέξει, μέχρι και από την τσέπη του έβαζε χρήματα σε πολλές περιπτώσεις για τις βενζίνες τους ή και για να τους κάνει κανένα τραπέζι. Κι όλα αυτά χωρίς επισήμως να έχει κανένα πόστο στην ΚΑΕ, χωρίς να έχει την παραμικρή ανταπόδοση.
Τέτοιο πόστο πήρε όταν έπεσε η ομάδα στην Α2 και ανέλαβε τις τύχες της ο Νίκος Γεωργατζόγλου, έμεινε και επί διοικήσεως Κοτσάτου και μονιμοποιήθηκε. Άλλωστε ήταν αυτός που έτρεχε για τα πάντα και πολύ σύντομα έγινε τόσο απαραίτητος, που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι η ομάδα θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς αυτόν. Πλέον έχει γίνει ένα πολύ ικανό και πολλά υποσχόμενο διοικητικό στέλεχος, που είναι σε θέση να αντιληφθεί ακριβώς το μέγεθος της επιτυχίας που συνιστά η κατάκτηση του Κυπέλλου.
Ο τρίτος είναι ο Αλέξης Αλεξίου. Παλιός ΑΕΚτσής κι αυτός, ασχολήθηκε με την ομάδα μπάσκετ όταν ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Κοτσάτος στη Β' Εθνική, ως δεξί του χέρι. Στο τέλος του έμεινε η ΑΕΚ στα χέρια, καθώς ο Κοτσάτος μετά την επιστροφή στην Α1... εξαφανίστηκε. Το καλοκαίρι του 2014 ήταν γι' αυτόν εφιαλτικό. Χωρίς λεφτά και χωρίς προοπτική η ΑΕΚ κινδύνευε αντί να παίξει στην Α1, να χαθεί στο έρεβος των τοπικών κατηγοριών (καθώς δεν είχε δηλώσει συμμετοχή ούτε στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής), όμως λίγο πριν πέσει στον γκρεμό, βρήκε τη λύση. Με προσωπικές ενέργειές του εξασφάλισε στο παρά πέντε τα χρήματα της εγγυητικής επιστολής, η ΑΕΚ κατέβηκε κανονικά στο πρωτάθλημα της Α1, έστω και με σύνθεση... ανάγκης, και μετά από λίγες εβδομάδες έπεισε τον Μάκη Αγγελόπουλο να πάρει στα χέρια του το καράβι. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Όμως αν δεν υπήρχε ο Αλεξίου εκείνο το καλοκαίρι του 2014, το φετινό Κύπελλο θα το είχε κατακτήσει κάποιος άλλος.
Η ΑΕΚ επιστρέφει στην κορυφή κι αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Όχι μόνο για τους ΑΕΚτσήδες, αλλά και για όλο το ελληνικό μπάσκετ, το οποίο έχει ανάγκη από έναν ισχυρό τρίτο πόλο, που θα κάνει το πρωτάθλημα πιο ανταγωνιστικό, ενδιαφέρον και εμπορικό. Ο Μάκης Αγγελόπουλος μπορεί να μην αισθάνεται ακόμα δικαιωμένος, διότι η δικαίωση έρχεται με την επίτευξη των μεγάλων στόχων κι η ΑΕΚ επί των ημερών του δεν στοχεύει μόνο στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, αλλά σε πολύ μεγαλύτερα πράγματα. Ο ίδιος άλλωστε είπε πως αυτό το κύπελλο δεν είναι σταθμός, αλλά στάση. Πήρε, όμως, σίγουρα κουράγιο από αυτό τον τίτλο, ανανεώνοντας ταυτόχρονα το κίνητρό του για να συνεχίσει την επένδυση που κάνει στο ελληνικό μπάσκετ. Κι αυτό είναι επίσης πολύ ευχάριστο.
Ο Μάκης Αγγελόπουλος και όλοι στην ΑΕΚ χάρηκαν πολύ για την κατάκτηση του Κυπέλλου και την επιστροφή στην κορυφή του ελληνικού μπάσκετ. Άλλα κάποιοι χάρηκαν ίσως λίγο παραπάνω. Γιατί είχαν δει με τα μάτια τους και είχαν νιώσει στο πετσί τους και την άλλη όψη του νομίσματος...
