Δεν έχει χρόνο να κλάψει

Το τένις είναι ένα ιδιαίτερα συναρπαστικό άθλημα για τους λάτρεις του και όχι μόνο. Πέρα από τις πολλές θεαματικές φάσεις που προσφέρει, υπάρχει μια συγκεκριμένη στην οποία κορυφώνεται η αγωνία. Είναι όταν το μπαλάκι σταθεί για λίγο πάνω στο δίχτυ και τελικά πέσει στη μία ή στην άλλη πλευρά και τότε μπορεί να κριθεί ακόμα και ένας τελικός τουρνουά γκράν σλάμ. Κάπως έτσι πήγε και η πορεία της εθνικής σε αυτό το Ευρωμπάσκετ με τη μπάλα να στέκεται αρκετές φορές στο δίχτυ με τις δύο πλευρές να είναι η επιτυχία και η αποτυχία. Αν μη τι άλλο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα γλύτωσε την παταγώδη αποτυχία (αποκλεισμός από τους ομίλους) αλλά και την απλή αποτυχία (αποκλεισμός στους «16») και έφτασε στα όρια να περάσει στην επιτυχία, αλλά το μπαλάκι έμεινε κολλημένο στην κορυφή του διχτυού και δεν έπεσε σε κάποια πλευρά. Διότι όπως είπε και ο Γιάννης Μπουρούσης μετά τη μεγάλη νίκη επί της Λιθουανίας, όταν κάποιοι έσπευσαν να τον φιλήσουν: «Σιγά ρε παιδιά τι κάναμε. Έχουμε ξαναπάει τόσες φορές στους οκτώ». Και όμως αν έπρεπε οπωσδήποτε το μπαλάκι να πέσει σε κάποια πλευρά, κατά την ταπεινή μας άποψη θα ήταν πως θα έπεφτε προς την καλή πλευρά χαρακτηρίζοντας θετικό το πρόσημο από τη συνολική πορεία της ομάδας. Δεν λέμε για επιτυχία, αλλά σίγουρα θετικό πρόσημο. Διότι είναι σημαντικό να σκεφτούμε την εικόνα (όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και εξωαγωνιστικά) που είχε η ομάδα στο ξεκίνημα της πορείας της στο Ελσίνκι και πως αυτή άλλαξε στην Κωνσταντινούπολη μέχρι και χθες το βράδυ. Ακόμα και το πώς πανηγύριζαν οι παίκτες στην αρχή (πρεμιέρα με Ισλανδία) και πως εξελίχθηκε αρχής γενομένης από την Πολωνία και στη συνέχεια με τη Λιθουανία. Ήταν φανερό ότι συμμαζεύτηκαν αρκετά κακώς κείμενα (που έκαναν μπαμ) με τους παίκτες επιτέλους να συγκεντρώνονται στον κοινό στόχο. Κακά τα ψέματα, όλη η ιστορία με τον Γιαννη Αντετοκούνμπο (άσχετα με το μερίδιο ευθύνης που είχε η κάθε πλευρά) αναστάτωσε και μπέρδεψε όλη την ομάδα, τους παίκτες και τους προπονητές κάνοντας άνω κάτω και το πρόγραμμα προετοιμασίας, που ουσιαστικά ξαναστήθηκε σε μια διαδικασία που θύμιζε ταχυφαγείο (γιατί έπρεπε να γίνει γρήγορα αλλά να είναι και νόστιμο…). Όπως και να έχει στα πρώτα παιχνίδια στο Ελσίνκι η εθνική ήταν σαν να βρισκόταν στα τελευταία φιλικά πριν ξεκινήσει η διοργάνωση. Έστω και έτσι όμως έφτασε μέχρι τους «8» μετά από ένα εκπληκτικό παιχνίδι με τη Λιθουανία, το οποίο επανέλαβε για 25 λεπτά περίπου με τη Ρωσία, αλλά στο τέλος δεν άντεξε η μοναδική (ουσιαστικά) πεντάδα που αγωνίστηκε. Και ο Νίκος Γκάλης είχε παίξει 45 λεπτά στον αξέχαστο τελικό του 1987 με τη Σοβιετική Ενωση, αλλά πρώτα απ’ όλα είναι ο Γκάλης ενώ από τότε έχουν περάσει και 30 χρόνια και το μπάσκετ έχει αλλάξει άρδην. Όφειλε ο Κώστας Μίσσας να ρίξει λίγο περισσότερο και άλλους παίκτες στην εξίσωση και ας τους έβλεπε…άσπρους. Τουλάχιστον εκεί που έτσι και αλλιώς μας πλησίαζαν οι Ρώσοι, για να έπαιρναν ανάσες οι βασικοί. Ώστε να μην αναγκάζονται να φτάνουν σε air ball σε τρίποντα. Καιρός για δάκρυα πάντως δεν υπάρχει καθώς ακολουθούν τα προκριματικά – για πρώτη φορά – του Παγκοσμίου Κυπέλλου τον Νοέμβριο και πρέπει άμεσα να βρεθεί ο επόμενος στρατιώτης (προπονητής) της εθνικής και να αρχίσει η προσπάθεια συγκρότησης ενός όσο πιο ικανού ρόστερ. Ώστε να έχει συνέχεια η εθνική και να μη λείψει από το επόμενο μεγάλο ραντεβού (Μουντομπάσκετ 2019). Αυτό είναι το επόμενο μεγάλο στοίχημα.