Θα ήταν κρίμα να είχε διαφορετική κατάληξη το αγωνιστικό κομμάτι της χθεσινής προσπάθειας της Εθνικής κόντρα στην Τουρκία. Οχι μόνο για τον προφανή λόγο, ότι θα δυσκόλευε πολύ, εν όψει και της επόμενης φάσης που μετράνε όλα τα αποτελέσματα, την προσπάθεια πρόκρισης στο Παγκόσμιο του 2023, αλλά γιατί θα χάλαγε μια ημέρα που μόνο χαμόγελα δικαιολογούσε.
Ηταν πολλά τα καλά που... μαζεύτηκαν σε αυτό το «παράθυρο» για την Εθνική και το ελληνικό μπάσκετ συνολικά. Με πρώτο και κυριότερο, το ότι οι δύο ισχυροί πόλοι του αθλήματος σε συλλογικό επίπεδο, για πρώτη φορά συστρατεύτηκαν με την προσπάθεια εν μέσω δικών τους αγωνιστικών υποχρεώσεων στην Ευρωλίγκα.
Η επιτυχία του Βαγγέλη Λιόλιου και των συνεργατών του είναι τεράστια. Τόσο γιατί το τόλμησαν, όσο ακόμα περισσότερο γιατί το κατάφεραν να πείσουν και τους δύο ότι... αξίζει τον κόπο. Σε αυτή την πονεμένη ιστορία των «παράθυρων», οι παίκτες πρώτα και κύρια και από 'και και πέρα οι ομάδες, Εθνικές και κλαμπ, έχουν μπει στη μέση του παραλογισμού. Κανείς δεν είχε δικαίωμα να τους κακίζει όσο εξ ανάγκης ήταν απόντες, μα όλοι έχουν υποχρέωση να τους επαινέσουν για αυτή την μεγάλη αρχή
Μα και η επιστροφή της Εθνικής στην Αττική για επίσημο αγώνα μετά από τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 2003, ένα ματς στο Περιστέρι με τους Ισπανούς αν δεν έχω χάσει κάτι, επιτυχία αποδείχθηκε. Σωστά αποφασιζόταν μέχρι τώρα η επιλογή πόλεων ανά τη Ελλάδα, για να δουν όλοι την Εθνική, δεν ήταν κακό το σκεπτικό, κάθε άλλο. Μα κόντευε πια 20 χρόνια χωρίς να δει σε σημαντικό παιχνίδι την Εθνική το μεγαλύτερο αστικό κέντρο. Και όπως αποδείχθηκε, την είχε πεθυμήσει.
Ακόμα και το ΟΑΚΑ χωρίς περιοριστικά μέτρα ίσως να φάνταζε, αν όχι να ήταν, γεμάτο χθες το βράδυ. Ο ξεσηκωμός ήταν πρωτοφανής, ίσως να αιφνιδίασε και τους ανθρώπους της ΕΟΚ που λογικά θα είχαν τα ερωτηματικά τους για την απήχηση του τολμήματος. Οσο δε για την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, ίσως αξίζει να αποδοθεί μέσα από τα λόγια κάποιων μελών της αποστολής των Τούρκων. Οι οποίοι μιλούσαν για εξαιρετικό περιβάλλον και ρωτούσαν πώς έγινε κατορθωτό να μην υπάρξουν φανατικά στοιχεία λόγω αντιπάλου.
Εβγαζαν «υγεία» όλες οι εικόνες από τις εξέδρες των Λιοσίων. Τα παιδικά χαμόγελα, οι αντιδράσεις των μεγαλύτερων, η εικόνα του ενωμένου μπάσκετ σε επίσημα και... πέριξ αυτών, με εκπροσώπους ομάδων, παλιές γενιές παικτών, προπονητών, παραγόντων, μια αίσθηση της Εθνικής που εμπνέει όλους τους φιλάθλους και όλους όσοι έχουν ασχοληθεί ενεργά και προσφέρει στο άθλημα.
Ολο αυτό το πακέτο υπερβάσεων θα ήταν κρίμα λοιπόν να μη συνοδευόταν και από μια, τόσο πολύτιμη και απαραίτητη, νίκη. Το ματς αυτό ήταν μια ζαριά, τζόγος κανονικός. Με τους παίκτες του Ολυμπιακού να μπαίνουν ξημερώματα στο ξενοδοχείο μετά το ματς με το Μιλάν, να παίρνουν στο πρωινό το χαρτί με τα συστήματα, να μπαίνουν να τα εφαρμόσουν. Οι συνθήκες έβαζαν εκ των πραγμάτων επιθυμία, διάθεση και αυταπάρνηση πάνω από τακτικές και δουλειά. Στοιχεία που περισσεύουν σε όλους τους Ελληνες παίκτες. Και σε αυτούς φυσικά που δούλευαν πέντε μέρες γνωρίζοντας ότι λογικά θα έμεναν στην... προσομοίωση και δεν θα ήταν στο ματς και σε αυτούς που έπαιξαν δυο σερί ματς και σε όλους όσοι δεν ήταν εκεί και δεδομένα θα το ήθελαν, όπως το θέλουν όλοι και πάντα.
Πλέον η ομάδα είναι στην Πόλη για το δεύτερο ματς της Δευτέρας. Με χρόνο να ξεκουραστεί, να ηρεμήσει, να δουλέψει πλήρης, να πάει να διεκδικήσει το παιχνίδι. Με το «πρέπει» να υπάρχει όπως σε κάθε ματς αλλά να μην είναι... ασήκωτο όπως στο πρώτο, με την ψυχολογία φτιαγμένη και φυσικά με την ποιότητα να δικαιολογεί αύρα... άλματος πρόκρισης.
