Η μεγάλη Ουγγαρία του 1954 αλλά και η Ολλανδία του 1974 και 1978, είχαν μείνει στην ιστορία του ποδοσφαίρου ως οι βασίλισσες χωρίς στέμμα.
Πολύ απλά γιατί έπαιζαν θεαματικό ποδόσφαιρο, ήταν ίσως οι καλύτερες ομάδες στον κόσμο τότε, αλλά στους τελικούς των Παγκοσμίων Κυπέλλων έχαναν.
Ο Πανελλήνιος είναι αλήθεια ότι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ώς ο βασιλιάς χωρίς στέμμα στο ελληνικό μπάσκετ και μάλιστα χωρίς να έχει χάσει καθώς όταν παρουσίασε μια από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη, δεν είχε θεσπιστεί ακόμα το κύπελλο Πρωταθλητριών !
Η ιστορική ομάδα της Κυψέλης λοιπόν από τα σαλόνια της Ευρώπης (όπου ήταν μέχρι και το 2010 όταν έπαιξε στο φάιναλ φορ του Γιούροκαπ) και τη Basket League όπου συμμετείχε τελευταία φορά τη σεζόν 2011-12 έφτασε στην πλήρη απαξίωση φτάνοντας μέχρι τα…υπόγεια της Δ' ΕΣΚΑ πέρυσι, αλλά από εφέτος φάνηκε φως στο τούνελ.
Μέσω...Λάρισας (συγχώνευση με τον Γυμναστικό Σύλλογο Λάρισας) επιστρέφει στις εθνικές κατηγορίες, καθώς θα συμμετέχει στο Νότιο όμιλο της Β' εθνικής, κάτι που υπό αγωνιστικές επιτυχίες θα χρειαζόταν μια πενταετία για να το πετύχει. Ακριβώς δηλαδή όσα χρόνια βολοδέρνει στα γήπεδα της ΕΣΚΑ όπου πήγαινε από υποβιβασμό σε υποβιβασμό.
Ολα αυτά για μια ομάδα που ήταν ο πρόγονος της ΑΕΚ, του Αρη, του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού και που δίδαξε το μπάσκετ, ακόμα και στη μεγάλη Γιουγκοσλαβία ! Ναι δεν είναι ανέκδοτο, είναι πραγματικότητα και μάρτυρας μπορεί να...καταθέσει για αυτό αν χρειαστεί ο άλλοτε πανίσχυρος γραμματέας της ΦΙΜΠΑ, Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς.
Τότε οι Σέρβοι έρχονταν με ολόκληρο τηλεοπτικό συνεργείο και κινηματογραφούσαν τις προπονήσεις της περίφημης χρυσής πεντάδας του Πανελληνίου και στη συνέχεια μετέφεραν το υλικό στην πατρίδα τους και το πρόβαλαν στους παίκτες και στις ομάδες και όπως έχει παραδεχτεί ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς βοήθησε πολύ ως μπούσουλας στα πρώτα βήματα μιας εκ των κορυφαίων σχολών μπάσκετ στον κόσμο, της μεγάλης των Πλάβι σχολή.
Τη χρυσή πεντάδα του Πανελλήνιου αποτελούσαν ο αείμνηστος Θέμης Χολέβας, ο Κώστας Παπαδήμας, ο Παναγιώτης Μανιάς, ο γνωστός και ως «κούκλος» Μίμης Στεφανίδης και ο Αριστείδης Ρουμπάνης, αδελφός του Γιώργου Ρουμπάνη, ενός εκ των κορυφαίων επικοντιστών μας που είχε φτάσει να σημειώσει Παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά και να κατακτήσει Ολυμπιακό Μετάλλιο (χάλκινο το 1956 στη Μελβούρνη).
Μάλιστα ο Γιώργος Ρουμπάνης έπαιζε και αυτός - λίγο όμως - σε αυτή την τρομερή γενιά του Πανελληνίου στην οποία συμμετείχαν επίσης ο Νίκος Μπουρνέλος, ο Γιώργος Ξένος, ο Γιώργος Σακέλης, ο Αντώνης Μαυρολέων, ο Ερρίκος Ιακώβου και ο Αντώνης Χρηστέας.
Εκείνη η ομάδα ήταν λίγο σαν την Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά προ κυπέλλου Πρωταθλητριών, διαλύοντας όλες τις μεγάλες μπασκετικές δυνάμεις της εποχής και παίρνοντας θριαμβευτικές πρωτιές σε διεθνή τουρνουά μπάσκετ, που ήταν ο πρόγονος του κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Μαδρίτη, Παρίσι, Σαν Ρέμο, Μπολώνια. Βρυξέλλες ήταν κάποιες από τις πόλεις όπου ο Πανελλήνιος πρόσφερε δωρεάν μαθήματα σύγχρονου μπάσκετ για εκείνη την εποχή (μέσα της δεκαετίας του 1950) συντρίβοντας τους αντιπάλους του στους τελικούς των τουρνουά, όπως το επιβλητικό 67-37 επί της Βίρτους Μπολώνια το 1956 στο Σαν Ρέμο, ενώ ένα χρόνο νωρίτερα είχε θριαμβεύσει και στο τουρνουά των Βρυξελλών.
Ο Πανελλήνιος είχε τρία πρωταθλήματα προπολεμικά (1929, 1939, 1940) και τα έκανε έξι με άλλα τρία πολύ μεγάλα πρωταθλήματα, τη δεκαετία του 1950 με τον αείμνηστο Νίκο Νησιώτη (εξέχων μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας) στον πάγκο. Εναν άνθρωπο πρότυπο που τεράστιο διδακτορικό και αθλητικό έργο.
Το 1953, το 1955 (με θρίαμβο 104-75 επί του βασικού αντιπάλου Παναθηναϊκού) και το 1957 κερδίζοντας στον αγώνα μπαράζ για τον τίτλο, τον Ολυμπιακό με 62-60 στο Καλλιμάρμαρο, ο Πανελλήνιος στέφθηκε πρωταθλητής και έφτασε τους έξι τίτλους με τους παίκτες του να φεύγουν ακόμα και για το εξωτερικό όπως ο Μίμης Στεφανίδης που πήγε στο Μιλάνο και την Ολύμπια (Μπορλέτι τότε) για να παίξει υπό τις οδηγίες του Τσέζαρε Ρουμπίνι και με συμπαίκτες τον Σάντρο Γκάμπα και τον Σάντρο Ριμινούτσι.
Ο Πανελλήνιος ήταν και η πρώτη ελληνική ομάδα που έδωσε το παρών στο πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας την περίοδο 1957-58 αλλά έκανε δύο δύσκολες ήττες από την SSA Βουκουρεστίου και αποκλείστηκε καθώς ήδη η χρυσή πεντάδα είχε πλέον απώλειες και τίποτε δεν θα ήταν ίδιο.
Ομως οι ¨Ολυμπιονίκες" είχαν και μια άλλη περίοδο ακμής, όταν βρέθηκαν στα χέρια του αείμνηστου επιχειρηματία Μίνωα Κυριακού στον οποίο απευθύνθηκαν οι άνθρωποι του συλλόγου το 1997 δίνοντάς του τα ηνία. Εμεινε 13 χρόνια, με την ομάδα υπό τις οδηγίες του Ηλία Ζούρου να φτάνει και μέχρι το φάιναλ φορ του Γιούροκαπ (4η θέση) το 2010 όπου όμως άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση με τον Μίνωα Κυριακού να εγκαταλείπει την ομάδα που έμεινε λίγο ακόμα στην κορυφαία κατηγορία, αλλά στη συνέχεια δεν μπόρεσε να δηλώσει συμμετοχή στην Α1, ούτε στην Α2 και τελικά την περίοδο 2011-12 ενώ είχε εξασφαλίσει την παραμονή του στην Α1, δεν έπαιξε πουθενά με τους παίκτες και τον προπονητή (Φώτης Τακιανός) να αποδεσμεύονται !
Την επόμενη σεζόν ζήτησε να παίξει Α' ΕΣΚΑ και έφτασε μέχρι τη Δ', πριν αναγεννηθεί μέσω της συμφωνίας συνεργασίας με τον ΓΣΛ και πλέον η καρδιά του ιστορικού Πανελληνίου θα χτυπά και πάλι σε εθνικές κατηγορίες και οι φίλοι του ετοιμάζονται να γεμίζουν και πάλι το κλειστό της Κυψέλης που είναι πολύ πιο άνετο από το ασφαλτοστρωμένο γήπεδο με επικάλυψη φελλού για τους κραδασμούς της οδού Μαυρομματαίων, από εκεί που ξεκίνησαν όλα...
