Τα επονομαζόμενα και ως «μπαμ» δεν αφορούν, πολλές φορές, μόνο μία μεταγραφή παίκτη, τον οποίο μέχρι τότε δεν τον ένωνε τίποτα με την ομάδα. Μπορεί τα «μπαμ» στα οποία αναφερόμαστε να αφορούν περιπτώσεις μίας μεγάλης επιστροφής. Του γυρισμού κάποιου, δηλαδή, στην βάση του, στο σπίτι του.
Για συνέχιση -έως φινάλε- καριέρας, ίσως μόνο για το τιμητικό τέλος ή και πιο απλά για μια δεύτερη θητεία σε γνωστά λημέρια. Μιλάμε για λαοφιλείς, αλλά και λιγότερο, αθλητές, που άφησαν (ή κι εξακολουθούν να αφήνουν) το αποτύπωμά τους στον χώρο του μπάσκετ. Από οποιοδήποτε πόστο. Που αν μη τι άλλο, αν αναφέρουμε για παράδειγμα, τον Πάου Γκασόλ, έχουν ανεξίτηλη στάμπα πάνω στην έννοια μπάσκετ...
Με αφορμή, λοιπόν, τον βετεράνο πια, Πάου Γκασόλ, που αποφάσισε να τελειώσει την πορεία του εκεί όπου -ουσιαστικά- άρχισαν όλα, δηλαδή στην Μπαρτσελόνα, θα αναφερθούμε και σε άλλες τρανταχτές (και όχι τόσο) περιπτώσεις αθλητών, που ο γυρισμός, στην πατρίδα, στο σπίτι, στην δεύτερή του οικογένεια, αποδείχθηκε εκ των ων ουκ άνευ στην καριέρα του. Το πεπρωμένο καμιά φορά δεν αποφεύγεται, το καθήκον και οι ρίζες καλούν και... τραβούν -ενίοτε- κάποιον με σημαντική προσφορά, πίσω στον τόπο του... Και η λίστα περιλαμβάνει ακόμη και αρκετά γνωστούς στο ευρύ κοινό και δη στο ελληνικό! Προχωρώντας, πάμε σε χαρακτηριστικές περιπτώσεις από το ευρωπαϊκό μπάσκετ, με ονόματα βαριά σαν ιστορία (τα περισσότερα).
Ο Σάρας, ο Σάμπας και ο Ράτζα
Εστιάζοντας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και δη σε μεγάλες προσωπικότητες, η Ζαλγκίρις φαίνεται πως αποδεικνύει (διαρκώς) γιατί την χαρακτηρίζει αυτό το λεγόμενο οικογενειακό κλίμα. Δεν είναι τυχαίο πως οι Λιθουανοί σταρ, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και Αρβιντας Σαμπόνις, άρχισαν και τελείωσαν την αθλητική διαδρομή τους στην ομάδα του Κάουνας. Eκεί έγραψε τον επίλογο και ο Εουρέλιους Ζουκάουσκας, έχοντας φυσικά παίξει και παλιότερα στην Ζαλγκίρις, αν και ξεκίνησε από αλλού. Αντίστοιχα, συναισθηματικής αξίας φινάλε πορείας πραγματοποίησε και ο Ντίνο Ράτζα, αν και η κροατική Σπλιτ, στην οποία κρέμασε την φανέλα του, πάλαι ποτέ ήταν η κραταιά δύναμη, Γιουγκοπλάστικα.
Τζάμσι, Βολκόφ...
Στις ιδιαίτερες περιπτώσεις μπορούμε να τοποθετήσουμε τον Ντορόν Τζάμσι, καθώς ο Ισραηλινός παλιός «μπόμπερ» των παρκέ, μπορεί ναι μεν να ξεκίνησε από την Ραμάτ Γκαν, αλλά, εντούτοις, στην Μακάμπι έχτισε τον «μύθο» του και τον ολοκλήρωσε (με ένα ενδιάμεσο διάλειμμα στην Ρισόν).
Και μιας και ο λόγος για Μακάμπι, υπάρχει στο τωρινό ρόστερ ο Ομρι Κάσπι, ο οποίος συνέδεσε και παλιότερα το όνομά του με την ομάδα του λαού, την άφησε για τα μάτια του ΝΒΑ, αλλά ξαναγύρισε στο Τελ Αβίβ, μέχρι... όσο δείξει η ιστορία. Mία άλλη ιστορία είναι αυτή του Σάσα Βολκόφ, καθώς ο Ουκρανός παλιός άσος των γηπέδων ξεκίνησε από την (όπως λέγεται σήμερα) Μπουντιβέλνικ, τότε Στροϊτέλ Κιέβου, αλλά, ενώ είχε αποσυρθεί ως παίκτης των Παναθηναϊκού
και Ολυμπιακού, μεταξύ άλλων, επέστρεψε στην πρωτεύουσα της χώρας του, για την ομώνυμη ομάδα. Για τις τελευταίες, γκεστ, εμφανίσεις.
Βάσκοι και Ναβάρο
Ο Αργεντινός Πάμπλο Πριγκιόνι δεν ήταν από τα γεννοφάσκια του στην Μπασκόνια, ωστόσο εκεί βρήκε το καταφύγιό του, εδραιώθηκε ως παίκτης στο μπασκετικό στερέωμα, έφυγε, γύρισε, κλείνοντας τον κύκλο του και μάλιστα κοουτσάρισε κιόλας τους Βάσκους. Οσο και αν επιχειρήθηκαν και άλλες μεγάλες επιστροφές, τύπου Σκόλα-Σπλίτερ, αυτό δεν κατέστη εφικτό για τους Ισπανούς. Η περίπτωση του εμβληματικού, Ναβάρο, είναι, εξάλλου, ξεχωριστή, καθώς το τοτέμ της Μπαρτσελόνα, έκανε μόλις ένα σύντομο μπρέικ στο ΝΒΑ, για να επιστρέψει εκεί που μια ζωή ανήκε. Στους «μπλαουγκράνα».
Λόρμπεκ και Φέμερλινγκ
Η λίστα με εκείνους που θέλησαν για φινάλε καριέρας να παίξουν στην πρώτη τους ομάδα, περιλαβάνει και άλλους σημαντικούς. Οπως δύο ακόμη
ψηλούς, που έκαναν μεγάλη καριέρα. Τον Σλοβένο Εραζεμ Λόρμπεκ (Ολίμπια Λιουμπλιάνας) και τον Γερμανό Πάτρικ Φέμερλινγκ (Αλμπα). Αμφότεροι δεν μπόρεσαν να μείνουν μακριά από τις αγαπημένες ομάδες τους.
Οι Ιταλοί
Kαι η Ιταλία έχει τις ανάλογες περιπτώσεις της με σχέσεις ζωής μεταξύ παικτών και ομάδων. Ο Μάρκο Μπελινέλι, νυν άσος της Βίρτους Μπολόνια, ξεκίνησε ακριβώς από εκεί, πριν κάνει την μεγάλη του πορεία και αποφασίσει -σχετικά πρόσφατα- τον επαναπατρισμό. Μια άλλη «καλαθομηχανή», αλλά του παρελθόντος, ο Κάρλτον Μάιερς, δεν θα μπορούσε να μην εμφανιστεί με τα χρώματα της Ρίμινι ελάχιστα πριν πει το «αντίο», αν και για λίγο, έπειτα, βρέθηκε και σε άλλη ομάδα.
Αντίστοιχα, ο Σλοβένος Γιούρι Ζντοβτς, αν και συνδέθηκε (και) με την Ολίμπια, παρ' όλα αυτά, μικρός δεν ξεκίνησε από εκεί, αλλά ούτε κόλλησε και τα τελευταία ένσημα εκεί.
«Ρακό», Γκαντού και Μπιλμπά
O Eρυθρός Αστέρας είναι για τον Ιγκόρ Ρακότσεβιτς ο πρόλογος και ο επίλογος της αθλητικής του διαδρομής, όπως αντίστοιχα είναι η γαλλική Σολέ για τον Τζιμ Μπιλμπά. Η Ορτέζ, από την άλλη, είναι κάτι κορυφαίο για τον Τιερί Γκαντού, αφού εκεί, στην ιστορική ομάδα του Πο, μεγαλούργησε από την αρχή ως το τέλος (με μικρή διακοπή ως παρένθεση). Δεν θα μπορούσε να μην έχει την λέξη Παρτίζαν η περιπέτεια του Νόβιτσα Βελίτσκοβιτς, στην έναρξή της και προς το φινάλε της.
Από Ζήση και «Μπάτμαν»...
Να αναφέρουμε και δύο ενδεικτικές περιπτώσεις «δικών» μας. Ο λόγος για τον Νίκο Ζήση, που μετά από μια γεμάτη μπασκετική περιπλάνηση, γύρισε στην ΑΕΚ, στην οποία ξεκίνησε επαγγελματικά την σπουδαία πορεία του, ενώ βέβαια προέρχεται από την ΧΑΝΘ. Και μία άλλη περίπτωση, φυσικά, είναι ο Αντώνης Φώτσης, ο οποίος αρνείται (και καλά κάνει) την συνταξιοδότηση, για χάρη του αγαπημένου του Ηλυσιακού. Να προσθέσουμε και κάτι από Κύπρο, με τον Αρη Κορωνίδη να παίζει στην αρχή της πορείας του, αλλά και στο φινάλε, στον Κεραυνό.
...μέχρι Χριάπα και Τουρκσάν
Ο Βίκτορ Χριάπα, από όταν αποφάσισε να αφήσει το ΝΒΑ, γύρισε στην Ρωσία, αλλά για την ΤΣΣΚΑ και όχι για την Χιμίκ. Οπως και ο Μιρσάντ Τουρκσάν, όταν ολοκλήρωσε την περιήγησή του, επέστρεψε αφενός στην Τουρκία, αφετέρου, όμως, όχι για την πρώτη του αγάπη της Εφες, αλλά -αντίστροφα- για την Φενέρ (πρώην Ούλκερ). Στο αγαπημένο του Βρότσλαβ πρωτοβάδισε και τερμάτισε τον μπασκετικό του δρόμο ο αείμνηστος Πολωνός, Ανταμ Βόιτσικ.
