Κάθε φορά, τα τελευταία χρόνια, που ανακοινώνονταν οι κλήσεις της Εθνικής ομάδας και δεν βρίσκονταν μέσα σε αυτές ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Ζήσης ή κάποιο άλλο από τα παιδιά που έχουν συνδέσει το όνομά τους με τις ιστορικές επιτυχίες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος την προηγούμενη δεκαετία, μας έπιανε ανησυχία. "Πού θα πάμε χωρίς αυτούς, είναι μεγάλο το κενό" κλπ.
Φέτος, διαβάζοντας τις κλήσεις του Κώστα Μίσσα για το Ευρωμπάσκετ, ίσως είναι η πρώτη φορά που δεν νιώθουμε αυτό το κενό. Όχι γιατί αμφισβητεί κανείς την αξία και την προσφορά των απόντων, εν ενεργεία και μη, αλίμονο. Αλλά γιατί τα ονόματα των παρόντων σε γεμίζουν πλέον σιγουριά ότι μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά.
Ακόμα και η απουσία του Κώστα Κουφού, που μέχρι πέρυσι ήταν πρόβλημα, φέτος δεν είναι. Ο Γιάννης Μπουρούσης αντέχει και ηγείται, ο Παπαγιάννης έρχεται από πίσω με φόρα, υπάρχει ο Μπόγρης με νωπές τις δάφνες μιας σούπερ χρονιάς στην ACB και το Champions League, ο Αγραβάνης, ο Όγκαστ, κι έχει μείνει εκτός ο Βουγιούκας, που θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει. Αίφνης έχουμε ψηλούς... να φαν κι οι κότες!
Ποιο είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά; Ότι από άποψης υλικών η φετινή Εθνική ομάδα είναι η καλύτερη των τελευταίων χρόνων! Πλήρης και γεμάτη ποιότητα σε όλες τις θέσεις. Τι χρειάζεται; Κατά βάση δύο πράγματα.
α) Να εμπεδώσει πνεύμα ανάλογο με εκείνο του καλοκαιριού του 2005, όταν και πάλι η Εθνική προερχόταν από συνεχόμενες αποτυχίες. Σεμνά, ταπεινά και ταυτόχρονα αποφασιστικά. Αυτό λογικά δεν θα είναι πρόβλημα, διότι σχεδόν όλοι οι διεθνείς (με εξαίρεση τους τρεις νεαρούς Ντόρσεϊ, Όγκαστ και Μήτογλου, που ουσιαστικά ο πρώτος και τυπικά οι δύο τελευταίοι, είναι πρωτάρηδες) έχουν φάει τις... σφαλιάρες τους τα τελευταία χρόνια και γνωρίζουν πως τα πολλά και κυρίως τα μεγάλα λόγια είναι φτώχεια.
β) Να βρει ρόλους. Στην πραγματικότητα και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, να βγει μπροστά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, να γίνει ο ηγέτης της ομάδας και οι υπόλοιποι να αποδεχθούν αυτό το ρόλο του και να συστρατευτούν δίπλα του. Όταν έχεις έναν τέτοιον παίκτη-και δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τι είδους παίκτης είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, το ξέρει πια όλη η υφήλιος-δεν δικαιούσαι να κάνεις τίποτα άλλο, εκτός από το να χτίσεις γύρω του. Και οι πρώτοι που πρέπει να το καταλάβουν αυτό είναι οι συμπαίκτες του. Ο Μπουρούσης και ο Πρίντεζης, ως παλιότεροι, είναι αυτοί που πρέπει να του δώσουν το δαχτυλίδι. Αυτοί θα τον επιβάλουν στους υπόλοιπους. Από εκεί και πέρα η δουλειά των προπονητών, όσον αφορά το κλίμα και τη νοοτροπία, θα γίνει εύκολη.
Όσον αφορά το πώς θα παίξει η Εθνική, τα πράγματα μοιάζουν πιο περίπλοκα, στο μυαλό το δικό μας τουλάχιστον, που βρισκόμαστε απ' έξω. Ο Κώστας Μίσσας και οι συνεργάτες του στο επιτελείο γνωρίζουν ασφαλώς πολύ περισσότερα επί του θέματος, έχουν ήδη καταστρώσει τα πλάνα τους, ενώ πολύ σημαντικό ρόλο θα παίξουν η εικόνα τόσο των προπονήσεων όσο και των αντιπάλων, αφού η 12άδα που θα επιλεγεί θα πρέπει, εκτός όλων των άλλων, να ματσάρει καλά και στις ανταγωνίστριες ομάδες.
Αν θέλουμε πάντως να μαντέψουμε την τελική 12άδα πριν καν αρχίσουν οι προπονήσεις, που θα δείξουν και σε ποια κατάσταση είναι οι παίκτες, θα πρέπει να απαντήσουμε σε ένα κρίσιμο ερώτημα: Με πόσα γκαρντ θα πάει η Εθνική στο Ευρωμπάσκετ; Με τέσσερα ή με πέντε; Η απάντηση θα κρίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό την τελική επιλογή.
Αν πάει με πέντε (πράγμα πολύ πιθανό με δεδομένη την κλήση του Ντόρσεϊ) και με δεδομένο ότι οι Γιάννης Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου στους φόργουορντ και Πρίντεζης, Μπουρούσης, Παπαγιάννης στους ψηλούς είναι σίγουροι, μένουν δύο θέσεις, τις οποίες θα διεκδικήσουν οι Παπαπέτρου, Θανάσης Αντετουκούνμπο, Μπόγρης, Αγραβάνης και ίσως και ο Όγκαστ, αν βγάλει μάτια.
Αν πάει με τέσσερα γκαρντ (Καλάθης, Σλούκας, Μάντζαρης και Παππάς ή Ντόρσεϊ) και τη λογική ότι θα βοηθά εκεί και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, τότε μάλλον θα σιγουρέψει η θέση των Παπαπέτρου και Μπόγρη στη 12άδα και οι Αγραβάνης, Θανάσης Αντετοκούνμπο και Όγκαστ θα διεκδικήσουν τη θέση του παρτενέρ του Πρίντεζη στη θέση "4".
Αλλά για όλα αυτά είναι πολύ νωρίς ακόμα...
