Το Final Four έρχεται όλο και πιο κοντά και οι ομάδες αρχίζουν λίγο να το... νιώθουν. Αυτός που φαίνεται πως ζει στο δικό του ρυθμό είναι ο Τζίτζι Ντατόμε. Ιταλός βλέπετε... Αλλά μην τον βλέπετε έτσι: Έχει αρχίσει και αγχώνεται με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και γι' αυτό του πέφτουν τα μαλλιά όπως αποκαλύπτει. Ναι! Καλά διαβάσατε. Και υπόσχεται πως θα κόψει την κοτσίδα! Γιατί και πώς; Τα λέει όλα καλύτερα μόνος του και live στο κανάλι YouTube της διοργανώτριας αρχής.
Ο Ντατόμε φρόντισε αρχικά να μας ενημερώσει πόσο πολύ του αρέσει η Τουρκία και η Κωνσταντινούπολη, όπου φυσικά νιώθει άνετα για να προσθέσει: "Κάθε μέρα βλέπω κάτι διαφορετικό, καινούριο. Ζω εδώ, μου αρέσει να εξερευνώ την πόλη, οπότε αγαπώ την Φενέρ. Η καρδιά και η ψυχή μου είναι εδώ, πλέον νιώθω πολύ πιο άνετα. Ξέρω τι μπορώ και τι δε μπορώ να κάνω στο παρκέ, τι ζητούν οι συμπαίκτες και ο προπονητής μου από μένα. Είμαι πολύ χαρούμενος εδώ».
Ο Ντατόμε άκουγε όλη τη σεζόν πως η Φενέρμπαχτσε θα είναι σίγουρα στο Final Four, αλλά ο ίδιος τα έβλεπε αλλιώς τα πράγματα: "Όλοι μιλούσαν το θεωρούσαν δεδομένο, αλλά εμείς ξέραμε πως κάτι τέτοιο δεν ίσχυε. Το να παίξουμε σε ένα Final Four εδώ στην Πόλη είναι σπουδαίο. Είναι πάντα ωραίο να παίζεις σε τέτοια παιχνίδια. Ωραία ατμόσφαιρα, πολλοί θεατές. Είναι τρομερό».
Και στη συνέχεια έρχεται η αποκάλυψη για το μαλλί και την κοτσίδα: «Αν κατακτήσουμε το τρόπαιο, υπόσχομαι να κόψω την κοτσίδα μου. Εντάξει, το μούσι θα μείνει, αλλά τα μαλλιά μου έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα τα κόψω, καθώς έχω αρχίσει να τα χάνω. Ίσως λόγω του άγχους με τον κόουτς Ομπράντοβιτς!"
Στον οποίο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στάθηκε ιδιαίτερα: "Θέλει πάντα να είναι ανταγωνιστικός, να είναι ο καλύτερος. Θέλει να σπρώξει τους παίκτες του στα όρια της τελειότητας ακόμη και στην προπόνηση. Είναι αυτός που μας πιέζει καθημερινά στην άμυνα, στην επίθεση, στο διάβασμα του παιχνιδιού. Ήθελα να γίνω καλύτερος παίκτης και αυτός είναι που μας σπρώχνει κάθε μέρα να γίνουμε οι καλύτεροι παίκτες, η καλύτερη ομάδα που μπορούμε να γίνουμε».
Πάντως όπως αποκαλύπτει ο ίδιος, ήταν δύσκολο να μην ασχοληθεί με το μπάσκετ: "Ο πατέρας μου είναι ακόμη πρόεδρος σε μια μικρή ομάδα μπάσκετ στην Ιταλία, ο μεγαλύτερος αδελφός μου έπαιζε μπάσκετ, ο ξάδελφός μου το ίδιο. Οπότε δεν μπορώ να πω πότε άρχισα να παίζω... Πάντα.. Ο αδελφός μου ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερος, οπότε με νικούσε κάθε φορά και ακόμη έχω αυτό το αίσθημα της "εκδίκησης" από τόσα και τόσα χρόνια που με νικούσε".
Πάντως κάτι του λείπει από εκείνα τα χρόνια: "Μου λείπει που έτρεχα πάνω κάτω και δεν με ένοιαζε αν θα νικούσα ή αν θα έχανα, αρκεί να έπαιζα. Βέβαια τώρα αν χάσω, νιώθω άσχημα και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Είναι το μόνο που μου λείπει! Ήμουν πραγματικά πολύ πολύ ευτυχισμένος!"
