Κρίσιμο για ένα παιχνίδι, μεταξύ άλλων, είναι το διάστημα μεταξύ πρώτου και δευτέρου ημιχρόνου στα αποδυτήρια, με τον Εργκίν Αταμάν να εξηγεί το τι κάνει σε αυτά της Εφές.
Η διαχείριση των αποδυτηρίων, ήτοι των σχέσεων απάντων μέσα σε παίκτες και τεχνικό επιτελείο μαζί, είναι από τα πιο σημαντικά στοιχεία, για να καταφέρει μία ομάδα να έχει μία επιτυχημένη πορεία. Από την καθημερινότητά της στην προπόνηση, μέχρι όσα λέγονται πριν, στην ανάπαυλα και μετά από έναν αγώνα.
Η ανάπαυλα, λοιπόν, όπως αναφέραμε μόλις, είναι εξίσου σημαντική και ο Εργκίν Αταμάν θέλησε να εξηγήσει το πώς επιχειρεί με το δικό του τρόπο, να εκμεταλλευτεί ένα τόσο μικρό διάστημα, για να παρουσιαστεί καλύτερη η ομάδα του στο δεύτερο ημίχρονο. Το πρώτο πράγμα, που κάνει πάντως ο Τούρκος τεχνικός, είναι να αφήσει τους παίκτες πέντε λεπτά μόνους τους, μετά τον ήχο της κόρνας, καθώς «χρειάζονται λίγο χρόνο να ξεκουραστούν, να πιουν νερό ή να κάνουν ένα μασάζ. Η αδρεναλίνη είναι τόσο μεγάλη αμέσως μετά το μπάζερ και πρέπει να καταλάβουν, τι στρατηγική θα ακολουθήσουμε στη συνέχεια», όπως τόνισε στην επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκα.
Τι κάνει, λοιπόν, σε αυτά τα πέντε λεπτά; Ο ίδιος εξηγεί. «Πάω σε ένα άλλο δωμάτιο, ή στο διάδρομο σε χώρο μακριά από τους παίκτες με τους βοηθούς μου και αναλύουμε το πρώτο ημίχρονο. Αυτά που κοιτάζω, κυρίως, είναι οι ασίστ, τα ριμπάουντ και τα κλεψίματα. Φυσικά βλέπω και ποιος σκοράρει ή σουτάρει καλά, αλλά αυτές οι λεπτομέρειες σε σύγκριση με τα αντίστοιχα νούμερα του αντιπάλου, μου δίνουν μια καλή άποψη του πρώτου ημιχρόνου. Ενδιαφέρομαι, εννοείται, και για το ποιος από την αντίπαλη ομάδα παίζει καλύτερα, για να τον σταματήσουμε, αν και προτιμώ να κοιτάζω τα ομαδικά χαρακτηριστικά. Σε αντίστοιχη περίπτωση, βέβαια, πρέπει να σκεφτώ και την απέναντι πλευρά, που θα προσπαθήσει να σταματήσει ένα δικό μου παίκτη. Κάποιες φορές, αλλά όχι σε κάθε αγώνα, κοιτάζουμε και το βίντεο, αν έχουν κάτι σημαντικό να μου δείξουν για την επιθετική ή την αμυντική μας στρατηγική. Δε διαρκεί, όμως, αυτό πάνω από δύο λεπτά, γιατί δεν έχουμε τον χρόνο. Μετά, πάλι έξω από τα αποδυτήρια με τους βοηθούς μου, συζητάμε το τι θα πούμε στους παίκτες».
Κι όταν, επομένως, μπαίνει στα αποδυτήρια, τι τους λέει; «Έχω μόνο περίπου τέσσερα λεπτά μαζί τους, τον μοιράζω μισό για την τακτική και μισό για την εμψύχωσή τους. Στην αρχή τους λέω για τα λάθη που κάναμε στο πρώτο ημίχρονο και τις αλλαγές που θα κάνουμε στο δεύτερο. Μερικές φορές χρησιμοποιώ το λευκό πίνακα, άλλες το προσωπικό μου πινακάκι, αλλά όχι το βίντεο, γιατί είναι δύσκολο να συγκεντρωθούν. Το κίνητρο είναι, επίσης, πολύ σημαντικό. Μπορεί να είσαι μπροστά για 15 πόντους, αλλά πρέπει να πείσεις τους παίκτες, ότι στο δεύτερο ημίχρονο δε θα είναι εύκολο να επικρατήσουν. Από την άλλη, μπορεί να είσαι πίσω με 15, αλλά πρέπει να τους πείσεις πως μπορούν να επιστρέψουν. Στη συνέχεια, μιλάω προσωπικά και με 1-2 παίκτες για περίπου 30 δευτερόλεπτα. Μπορεί κάποιος να μην έκανε καλό πρώτο ημίχρονο και πρέπει να προετοιμαστεί για τη συνέχεια».
Οι παίκτες, λοιπόν, περνούν στο παρκέ, κι εκεί ο ρόλος του προπονητή της Αναντολού Εφές περιορίζεται. «Περίπου τέσσερα λεπτά πριν από την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, οι παίκτες επιστρέφουν στο παρκέ για να είναι έτοιμοι, αλλά εγώ δε δίνω οδηγίες. Δεν είναι εντελώς ελεύθεροι, γιατί παίρνουν οδηγίες για τα σουτ από τους βοηθούς. Λίγο πριν αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο, στον πάγκο, τους υπενθυμίζω τι θα παίξουμε στην πρώτη επίθεση και οι βοηθοί θα θυμίσουν στον καθένα προσωπικά τις αλλαγές που πρέπει να κάνουμε».
