Οι ιστορίες από μία άλλη εποχή του ελληνικού μπάσκετ, στα ωραία, αγνά, ρομαντικά χρόνια, είναι πολλές. Και σε αρκετές από αυτές πρωταγωνιστής ήταν και ο Νίκος Παύλου. Ο εκλιπών υπήρξε από τις χαρακτηριστικές φιγούρες στους ελληνικούς πάγκους, με επιτυχίες, διακρίσεις, αναδείξεις παικτών και πάντα με εύστοχες τοποθετήσεις.
Απευθυνθήκαμε σε ορισμένους μόνο με τους οποίους συνυπήρξε, σε κάποιες από τις αρκετές ομάδες που κοουτσάρισε ο ίδιος. Και μιλώντας στο basketa.gr μάς ανέλυσαν γεγονότα και καταστάσεις...
Γιάννης Σιούτης, Δημήτρης Αβδάλας, ως τότε παίκτες και ο Κώστας Τζιβελέκας, ως διαχρονικός πρόεδρος της Δάφνης, είχαν να πουν πολλά για τον αγαπητό -στο σύνολο του ελληνικού μπάσκετ- τεχνικό. Άλλωστε, μέχρι πρόσφατα, ο ίδιος στεκόταν όρθιος, αγέρωχος, με τις βόλτες του με το δίκυκλο, πέριξ του Παγκρατίου, αρνούμενος να παραδοθεί στον ανίκητο εχθρό...
Χαρακτηριστικά τα λόγια του Γιάννη Σιούτη, που διανύει τα πρώτα βήματα στην προπονητική, με επιτυχίες μάλιστα στα κλιμάκια του Παναθηναϊκού, μάς μίλησε για τον μεγάλο απόντα, τον προπονητή που σίγουρα σημάδεψε μία άλλη εποχή. Ο Σιούτης συνεργάστηκε με τον κόουτς Παύλου, στον Μίλωνα, όταν πρωτοξεκινούσε το μπάσκετ ο πρώην διεθνής άσος και αργότερα -για λίγο- στο Ηράκλειο...
«Τα όσα πετύχαινε ο Μίλωνας, τότε, στα '90s, θεωρούνταν και ήταν όντως μεγάλη επιτυχία. Που οφειλόταν κατά πολύ στον κόουτς Παύλου. Ήταν διορατικός, έβλεπε μπροστά από την εποχή, διάβαζε πολύ τον αντίπαλο και μάς έδινε αυτοπεποίθηση. Αυτό ήταν το σημαντικότερο», μάς είπε ο Γιάννης Σιούτης.
Και συνεχίζοντας, θυμήθηκε πως :«Εμένα με πήρε στην πρώτη ομάδα του Μίλωνα από τα 16 μου, δείγμα ότι εμπιστευόταν τα νέα παιδιά. Έδινε κίνητρο και όραμα. Τον δικαίωσα. Σού προσέφερε τον χώρο να διακριθείς, να δείξεις το ταλέντο σου στο παρκέ. Βοήθησε σημαντικά την καριέρα μου και σίγουρα του το χρωστάω. Του χρωστάω πολλά. Με λύπησε πολύ το γεγονός πως δεν είναι πια κοντά μας».
Προσθέτοντας, διευκρίνισε: «Η γενικότερη καλή λειτουργία που είχαν οι ομάδες του ήταν και θέμα δικό του. Της τακτικής και της νοοτροπίας του. Δεν ήταν τυχαίο ότι έκανε καλές πορείες, σημαντικές και σε άλλες ομάδες. Πίστευε στον εαυτό του και αυτό το εξέπεμπε και στους παίκτες. Έπαιρνε το 100% από όλους. Δεν φοβότανε κανέναν αντίπαλο. Μεγάλο προσόν ότι είχε πίστη στο έργο και στις δυνατότητές του, κάτι που μετέτρεπε αυτόματα έναν παίκτη σε μία σκάλα καλύτερο».
Τζιβελέκας: «Περήφανος»
Ο Κώστας Τζιβελέκας, διατηρούσε μέχρι πολύ πρόσφατα τακτική επαφή με τον κόουτς, πριν να συμβεί αυτό που συνέβη. Και είχε να θυμηθεί, μεμιάς πως : «Με όποιον και να παίζαμε, δεν το έβαζε κάτω. Έλεγε στα παιδιά, μπείτε, παίξτε, πέντε είναι κι εκείνοι. Συνεργαστήκαμε δύο φορές στην Δάφνη. Ήταν πολύ καλό παιδί, καλή ψυχή. Όσο δυναμικός φαινόταν, τόσο αγαθός ήταν. Είχε αποσυρθεί για πολλά χρόνια, το τελευταίο διάστημα ήθελε περήφανος να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του, γενναία, μαχόμενος, παλεύοντας χωρίς να ζητήσει βοήθεια. Υπήρξε αγαπητός πολύ. Με την ευγενική θα χαρακτήριζα μαγκιά του, τον έξυπνο τσαμπουκά του».
Συν τοις άλλοις : «Και ο Παπαλουκάς και άλλοι Έλληνες που ξεπετάγονταν τότε και έκαναν καριέρα και αλλού, ο Τσόπης, ο Φιτσιώρης, ο Μπανακάκης, ο Δανιήλ, ο Κερασοβίτης που συνεχίζει ακόμη σε εμάς, είναι παιδιά που τα είχε υπό τις οδηγίες του, σε κάποια στιγμή στο παρελθόν. Από κοντά του, ο κόουτς Θόδωρος Ορφανίδης, πάντα. Είχε προπονητικό μάτι ο Παύλου. Τού έκοβε με την μία, αν κάποιος κάνει ή όχι. Θυμάμαι ώρες ατελείωτες στα βίντεο να βλέπει τους ξένους και να τους επιλέγει, έχοντας αναλύσει τα πάντα. Στις συνεργασίες του όλες, κύριος. Είχε προπονητική τρέλα, αγάπη γι' αυτό που έκανε, πάθος κι ας κατείχε και την θέση του στην αστυνομία, το μπάσκετ ήταν η καψούρα του. Προσεγμένος σε όλα του, στο τι θα πει, στην εμφάνισή του, μετρημένος, ειλικρινής, ντόμπρος, αυθεντικός. Το γραφτό δεν μπορείς να το ορίσεις».
Αβδάλας: «Ωραίο, ελεύθερο μπάσκετ»
Τι θυμάται ωστόσο, ένας ακόμη, παλιός διεθνής άσος, ο Δημήτρης Αβδάλας (σ.σ. στα χνάρια του Καλαματιανού παλαίμαχου φόργουορντ, ο διάδοχός του), από τα χρόνια του Σπόρτιγκ και την παρουσία του κόουτς Παύλου στα Πατήσια :
«Παίζαμε ωραίο, ελεύθερο μπάσκετ, για όσο έτυχε και συνεργαστήκαμε στην ομάδα. Ήθελε ο κόουτς να έχουμε ελευθερία κινήσεων, ο καθένας εκμεταλλευόμενος τα προτερήματά του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι μας δεν στηριζόταν σε τακτικές και αρχές. Τού άρεσε πολύ το ένας εναντίον ενός. Ήταν προπονητής ψυχολογίας, Έφτιαχνε το ηθικό του παίκτη, με τα λόγια του. Τον έκανε να αισθάνεται σημαντικός, να νιώθει όμορφα, κάνοντας το παιχνίδι του.Καλός άνθρωπος, ωραίος τύπος και κόουτς, κρατάω πολύ ευχάριστη ανάμνηση από εκείνον».
Κλείνοντας, επισήμανε : «Αν θυμάμαι σωστά, γιατί μιλάμε για περίπου 23 χρόνια πίσω, ήταν μία μεταβατική περίοδος για εμάς, είχε φύγει ο Παπασαράντου, ο Παπαδημητρίου, νομίζω και ο Κασουρίδης, έμεινε ο Χρήστος Χριστοδούλου, ήταν ο Γάκης. Ο κόουτς ήξερε πώς να διαχειριστεί τον κάθε παίκτη, ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις».
